Άνοιξα τα ματια μου μετα απο εναν ξεκούραστο ύπνο μετα απο πολυ καιρό. Νομίζω πως ολα είναι ολο και πιο ομορφα. Ειμαι πολυ χαρούμενος που οσο περναει ο καιρός βλέπω να με ανέχεται και ισως εχει συνηθίσει την παρουσία μου. Δεν νομίζω πως με εχει αποδεχθεί ακριβώς αλλά προσπαθεί να μην ερχόμαστε σε αντιπαράθεση. Χθες εκανε κατι που σίγουρα δεν περίμενα. Μου ζητησε να μαγειρέψουμε το αγαπημένο μου φαγητό. Για να με ξεπληρωσει που την έσωσα εκεινη την μερα δυο εβδομάδες πρίν. Την επιασα να με κοιτάζει μερικές φορές περίεργα και δεν ξερω αν κανω λάθος,αλλα ενιωσα πως με κοιταζε ερωτικά. Ηθελα τοσο πολύ να ρουφηξω τα κερασενια της χείλη να την φιλησω καθε σπιθαμή του κορμιού της ευλαβικά σαν τα ηταν αυτη η πρώτη της φορά. Δεν  αντεξα κ την πλησίασα σε απόσταση αναπνοής όμως ειδα φοβο στα ματια της και απομακρύνθηκα αμέσως ζητώντας συγγνώμη. Δεν ηθελα να την τρομάξω και της ειπα πως απλα μερικές φορές εχω την παρόρμηση να την φιλήσω γιατι τα συναισθήματα μου για εκείνη γίνονται ανεξέλεγκτα αλλα δεν θα κάνω ποτέ ξανα κατι που δεν θελει και η ίδια. Με κοιταζε με ενα βλεμμα γεμάτο παράπονο. Ισως σκεφτόταν ποσο λυπηρό ειναι το παρελθόν μας και πως θα ηταν αν ολα αυτα δεν ειχαν συμβεί. Μήπως παραειμαι ρομαντικος τελικά;

Σηκώθηκα και αφού δεν άκουσα κανένα ήχο πήγα στο δωμάτιο της και άνοιξα την πόρτα αργά για να την χαζέψω λιγο όπως κοιμάται. Δεν ήταν εκεί και άρχισα να την αναζητώ στο σπίτι. Δεν ήταν πουθενά και σκέφτηκα πως ίσως είναι στο μπάνιο. Χτύπησα την πόρτα αλλά απάντηση δεν πήρα. Η πόρτα ηταν κλειδωμένη. Χτύπησα ξανά πιο δυνατα την πόρτα αλλα τίποτα.

«Πες μου μόνο οτι εισαι καλά. Ανησυχώ.»

Η απόλυτη ησυχία ακουγοταν στα αυτια μου σαν κρότος. Εσπασα την πόρτα και κοίταξα γυρω μου. Το μονο σημάδι οτι ηταν εκει μια καρέκλα και ενα σκαμπο πανω της με το παραθυρο του μπάνιου ορθανοιχτο.

«Οχι! Έφυγε!»

Βγηκα εξω τρέχοντας σαν τρελός φωνάζοντας το όνομά της. Κανενα ίχνος της πουθενά. Αποκλείεται να καλυψε ολη αυτη την διαδρομή με τα ποδια και να μην την είδα χρησιμοποιώντας την ταχύτητα μου προς οφελος μου. Την διαδρομή οκτώ ωρών που θα εκανε ένας άνθρωπος προς καθε κατεύθυνση,την εκανα μεσα σε μιση ωρα και δεν την βρήκα. Αρα; Κάποιος την μετεφερε αλλού. Αν της εκανε κακο; Αν ηταν βρυκόλακας;  Στη σκέψη και μόνο οτι την εχασα και κινδυνευει παλι εξαιτιας μου θελω να πεθάνω!

Γυρισα σπιτι και περίμενα. Δεν ξέρω τι,αλλα δεν υπήρχε κατι αλλο να κάνω. Επινα το ενα ποτο μετα το άλλο και παραμιλουσα λέγοντας το όνομά της και μια προσευχή για εκείνη. Να είναι καλα θεέ μου μόνο!

Μαρίνα

Έχουν περάσει ηδη τρια τέταρτα που εχω φύγει και μια περπατάω μια τρέχω,για να φυγω οσο πιο μακριά του γίνεται. Φοβαμαι οταν ειμαι κοντά του,οχι το κακό που μπορεί να μου κάνει αλλά τις σκέψεις μου. Εδω και λιγες μέρες αρρωστημενες φαντασιώσεις τριβελιζουν το μυαλό μου. Νομίζω πως με καποιο τροπο μου κανει πλυση εγκεφάλου για να τον ερωτευτώ. Με μαγεύει. Φευγω για να καθαρισει ξανα ο νους μου και να ζήσω πάλι ελεύθερη. Η απαγωγή μου ειχε αρχίσει να γίνεται περίεργη.....
Ενα αγροτικό αυτοκίνητο πλησιάζει και παει να στρίψει σε ενα χωματόδρομο. Κάνω σημα στον οδηγό να σταματήσει και ευτυχώς ακινητοποιεί το οχημα του αμέσως.

«Κοπελια πως βρεθηκες στην ερημιά;»

«Μαλωσα με το αγόρι μου και κατέβηκα απο το αμάξι του.»

«Τρελός ειναι και σε αφησε εδω πέρα; Θα νυχτώσει θα σε φάνε οι λύκοι.»

Μου ηρθε να γελάσω. Ζουσα με εναν βρυκόλακα δυο εβδομάδες και γλύτωσα. Τι να μου κάνουν τα λυκακια;

«Μπορείτε να με πατε κάπου για να βρω ταξι,λεωφορείο,κατι για μετακίνηση;»

«Θα κάνουμε μια συμφωνία. Θα με βοηθήσεις με την δουλειά στο χωράφι για να τελειώσουμε σε μια ωρίτσα. Θα παμε σπιτι μου γιατι δεν εχω κινητό μαζί και θα σου καλέσει η γυναίκα μου  ταξι. Αν δεν βρεθεί θα σε φιλοξενήσουμε σημερα και αυριο το πρωί σε πάω στη πόλη εγώ που θα κατέβω για δουλειές. »

«Σας ευχαριστώ παρα πολυ. Παμε για δουλειά.»