Σήμερα βράδυ
Μαύρισαν τα χέρια μου...
Τα μάτια μου ορθανοιχτα αυπνα κατακόκκινα ...
Ελπίδες σαν περιστέρια φτερουγίζουν στο άλλοτε ψυχρό δωμάτιο...
Το αίμα μου αφέθηκε ελεύθερο να κυλήσει στο χαρτί ....
Υγραίνοντας την κραυγή της απούσας μου ύπαρξης ...
Καθώς κινούμαι στον άδειο καμβά μου αισθάνομαι την δύναμη να κατορθώσω τα πάντα...
Λίγο προτού λυγίσω...
Κιη κόπωση με επαναφέρει απροειδοποίητα στα συνήθη όρια.