Χρυσά δάκρυα εξατμίζονται στο δρόμο προς την πτώση
Στην επαφή με την διάφανη ατμόσφαιρα..
Η νιότη κρύφτηκε στο δωμάτιο με τους καθρέφτες.
Μην τάχα φανερωθεί,
ο ρόλος της στην σύγκρουση...
Λευκές καρδιές πάλλονται ρυθμικά στην αίθουσα αναμονής...
Καθώς ο αέρας φυσάει μακριά τα πεσμένα φύλλα των δέντρων κάποιο σκονισμένο πρωί φθινόπωρου...

Τα φιλιά μου στο χάος.
Άλεξ