Τώρα.
Εύα,26 ετών.

Πεντε μήνες μετά....

<<Μπορείς σε παρακαλώ να μαζέψεις τον γιο σου;>>Έλεγε αναστατωμενος ο Αχιλλεαςς με τα χερια στον αέρα.

<<Είναι απλά παιδιά πως κάνεις ετσι;
Άλλωστε  ειναι και αδερφος σου>>

<<Παιδια;ΠΑΙΔΙΑ;>>
Φώναξε δυνατά δείχνοντας με τις παλάμες του τον Ελαιζα και τον Νοξ πάνω στον πάγκο του κυλικείου με ένα πανό "Κάτω η Χούντα του Μαρκου",με τα υπόλοιπα πιτσιρίκια της δομής από κάτω να χειροκροτανε στα επιφωνήματα του νοξ.

Ο Αχιλλεας ήταν έτοιμος να πάθει εγκεφαλικό.

Εγώ γελούσα.

Η μετάβαση του μικρού μου στην καθημερινότητα ήταν αρκετά δύσκολη.
Βραδια με εφιάλτες,ξεσπάσματα.
Συ έδρες με ψυχολογους
Έπρεπε να τα μάθει όλα από την αρχή ακόμα και να κάνει φίλους.

Έτσι σκέφτηκα πως η επαφή με τα παιδιά εδώ της δομής θα του έκανε καλό.
Είχαν παρόμοιες εμπειρίες.
Έλα που όμως έγινε κολλητός με τον Νοξ και αυτό δεν άρεσε καθόλου στον Αχιλλέα.
Εγώ πάλι το διασκέδαζα.

Πλέον η κοιλιά μου είχε φουσκώσει και η καθημερινότητα μου δυσκόλευε.
Μετά τον μεγάλο υπέρηχο επιβειωθηκε πως είχαμε κορίτσι.

<<Κοριτσι;Κοριτσι;ΚΟΡΙΤΣΙΙΙ>>φώναζε ο Ορφέας στο ιατρείο μέσα στην Μέδουσα.
<<Στα έλεγα εγώ Ομορφη>>

Η εγκυμοσύνη πήγαινε καλά αν και τα πόδια μου είχαν γίνει σαν πεπόνια.
Έτρωγα του σκασμού αλλά δεν με ενοιαζε.
Η αίσθηση της στην κοιλιά μου τα έδιωχνε όλα.

<<Εμένα κλωτσισε,>>φώναζε ο Ελι με το αυτί του στη κοιλιά μου.
Ήταν τόσο ενθουσιασμενος που θα είχε μια μικρή αδερφή.

<<Όχι εμένα,>>έλεγε ο Ορφέας και εγώ χαμογελούσε με τους δύο να ακουμπάνε την κοιλιά μου.

Δεν ένιωσα τέτοια ευτυχία ποτέ μου.
Μάλλον ένιωσα με εκείνη.
Και τώρα αυτό είναι το δώρο της.
Ο μικρός πάντοτε μου μιλά για εκείνη και κοιτάζει τις φωτογραφίες της που μου έστειλε η γρεντζο από την Γαλλία.

Είναι τόσο ίδιοι.

Πλέον είχαμε μετακομίσει στο σπίτι μας.
Εγώ πήγαινα και στην εταιρεία και στην οργάνωση.
Αν και είχε περιορίσει τις μετακινήσεις.
Ήδη ζέσταινε ο καιρός και δεν άντεχα.

Βέβαια δεν είχαμε πολύ δουλειά στην εταιρεία πάλι καλά γιατί είχα να ασχοληθώ και με τον καινούργιο μου στρατό.

Τους εκπαιδευα στην οργάνωση και κατά περίεργη φάση ήταν πολύ συνεργασιμοι.

Ακόμα και ο Νικολάι.
Βέβαια ο Ζειν ήταν συνέχεια στο κατόπι του και έτσι και έτσι και παραφερόταν της έτρωγε.

Όταν Βέβαια δεν έτρεχε πίσω από τη Δάφνη που κάτι μου έλεγε πως την είχε καταφέρει γιατί τελευταία μου ήταν πολύ κρυψινους και χωρίς νεύρα σπάνιο φαινόμενο.

Σιγά σιγά τους μαθαινα όλους.
Η αφοσίωση τους ομως ακόμα και μετά τόσους μήνες με εξέπληξε.

Από την άλλη, από την κοινότητα δεν είχαμε ούτε φωνή ούτε ακρόαση.
Ένα συνηθισμένο φαινομενο που δεν ήταν ποτέ καλό.
Ο Γιάννης με τον δήμαρχο άφαντοι.

Αλλά δεν θα κρατούσε για πολυ καιρό αυτο.
Αργά ή γρήγορα θα έβγαιναν από τις κρυψώνες τους για την τελική μάχη.

Ο Αχιλλέας με την Ηρώ είχαν μετακομίσει στο καινούργιο τους σπίτι μαζί με τον Σπίθα και την Μέδουσα.
Εκείνη συνέχιζε τις σπουδές της .
Όσο και να ήθελε να το κρύψει η ανησυχία της για την Ξένια ήταν μεγάλη.

Τόσους μήνες είχαν χαθεί τα ίχνη.
Όσο και να ψάχναμε δεν την βρίσκαμε πουθενά.

Ο Γαβριήλ όσο και να μην το έδειχνε είχε γίνει σκιά του ευατου του.
Κάθε μέρα ήταν στη λέσχη ή στην Μέδουσα για να βρει τα ίχνη της.

Με το σπίτι του πλεον αποκαιδια είχε αγοράσει ένα καινούργιο λίγα χιλιόμετρα από την περιοχή μας.

Βέβαια αυτό ήταν το λιγότερο ,η αλλαγή σπιτιού.
Της Σοφίας της κακοφάνηκε αρχικά γιατί είχε χάσει όλα τα υπάρχοντα της αλλά δεν την χάλασε όταν ο Γαβριήλ της έδωσε όλο το υπόγειο για εκείνη και τα αγόρια της.Καλα δεν το έλεγες και υπόγειο.
Ειχε ολη την αυλή δικια της οταν ανοιγε την τεραστια τζαμαρια της..Πιο πολύ σαν διαμέρισμα ηταν .

Πιο πολύ της κακοφάνηκε όμως όπως και του Ορφέα όταν μια μέρα είδαν την Αδριανα μέσα στο σπίτι με βαλίτσες και ξαφνικά να ανακοινώνει πως ο γάμος που ήταν για Οκτώβρη θα γινόταν τέλη Ιουλίου.

<<Πάνω από το πτώμα μου,>>αναφώνησε ο Ορφέας.
Αλλά μάταια.

Υποψιάζομαι πως όλο αυτό έγινε επειδή η Ξένια μαζί με τον Αγη ήταν στη λίστα των καταζητουμενων την μια μέρα και την άλλη η Ξένια μετατράπηκε σε απλά θύμα απαγωγής.
Όπως έλεγαν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Ίσως ο ψηλός είχε κάνει πάλι κάποια συμφωνία.

Αλλά με ποιο κόστος παλι;
Αυτό το παιδί κατέστρεφε τη ζωή του για χάρη της Ξενιας.

Βέβαια από όσο μου είπε ο Ορφέας δεν κοιμοντουσαν στα ίδια δωμάτια αλλά και πάλι.

Η Σοφία δεν το κουνουσε ρούπι δίπλα από τον Γαβριηλ όταν ήταν η Ανδριάνα μαζί.
Πόσο μάλλον ο Ορφέας που ξημεροβραδιαζοταν στο σπίτι του μήπως και εκείνη του κάνει κάτι.
Αντε να βγάλεις άκρη.

Η Ανδριάνα έπαθε βέβαια ένα εγκεφαλικό γιατί μέχρι τότε νόμιζε πως η Σοφία θα πήγαινε να μείνει αλλού .
Φυσικά δεν την συνήθισε.

Ανησυχούσα για τον ψηλό και για το κοριτισι μου.

Δεν ήταν καλό που δεν είχαμε ίχνη της.
Ποιος ξέρει που μπορεί να βρισκόταν τόσο καιρό.

Με τον Αγη μαζί της,την κοίταξε οτητα δίπλα της και έναν Ρώσο που δεν ξέραμε που βρισκόταν και αυτός όλα ήταν επικίνδυνα.

Θα κάναμε όμως τα αδύνατα δυνατά να την βρούμε όσο χρόνο και να μας έπαιρνε.

Όλοι προχωρουσαμε τις ζωες μας όσο μπορούσαμε.

Ποιο δύσκολα όμως από όλους ήταν για τον Φίλιππο.
Η πλύση εγκεφάλου που είχε υποστεί τον είχε αλλάξει.
Ο Ζειν με τα αγόρια και την Μέδουσα προσπαθούσαν να τον βοηθήσουν .
Μέρα με την μέρα βελτιωνοταν.

Ο Μάρκος δεν έφευγε λεπτό από δίπλα του.
Μόνο η εξωτερική του εμφάνιση θυμιζε τον παλιό Φίλιππο.
Τα μαλλιά του είχαν γίνει πάλι ξανθά.

Το σώμα του όμως είχε αδυνατίσει.
Είχε αποκτήσει ο ίδιος φοβίες.
Είχε ξεσπάσματα.Ετρεμε έχανε τον ευατο του και την πραγματικότητα.

Ο Μάρκος άρχισε να απελπίζεται.
Προσπαθούσε να τον κάνει να ξανά παίξει μπάσκετ.
Αλλά μάταια.
Ήταν σαν να είχε παραιτηθεί.
Ακόμα και με εμάς όταν καθόταν μετά από ένα λεπτό έφευγε και καθόταν μόνος του.

Ανησυχούσαμε πολύ.
Εκεί όμως που υπάρχει απελπισία καμία φορά όλα αλλάζουν.

Και στην περίπτωση του .
Αρκούσε ένα χαμόγελο και μια αγκαλιά από ένα μικρό ξανθό κοριτσι που έμενε στη δομή.

Το μικρό κοριτσάκι τους πλησίασε μια μέρα που είχαν έρθει στη δομή.

Έτρεχε πίσω από τον Νοξ που είχε κάνει αταξία όταν κοντοσταθηκε δίπλα μας.

Ο Φίλιππος εκείνη τη στιγμή πάθαινε κρίση πανικού και ο Μάρκος προσπαθούσε να τον ηρεμισει.
Είχα θεωρήσει πως η επαφή με τα παιδιά να του έκανε καλό αλλά τελικά τον είχε επηρεάσει αρνητικά.

Η Ερη έλεγε πως επρεπε να τον προσέχουμε γιατί μπορούσε να γίνει ακόμα και βιαιος.
Δεν μιλούσε και πολύ πάρα μόνο στον Μάρκο.

<<Τι εχει;>>Ρώτησε η μικρή καθώς τον κοιτούσε με γουρλωμενα τα μάτια.

<<Εμ,τίποτα καλά είναι,>>είπε ο Μαρκος καθώς ο Φίλιππος την κοιτούσε με απορία.
<<Ήρεμα είναι ένα παιδάκι δε θα σου κάνει κακο>>.

<<Κακο;Εγώ δεν κάνω κακο.Ο Νοξ λεει πως είμαι ηλιαχτίδα και φέρνω χαρά και φως.Μπορω να σου δώσω λίγο.Ειμαι η Κλελιά .Πως σε λενε;>>Χαμογέλασε διάπλατα στον Φίλιππο.

Εκείνος παραξενευτηκε με το θάρρος της μικρής.

<<Φι...Φι...Φίλιππος,>>τραυλίζει.

<<Χάρηκα πολύ.Θες να πάμε να παιξουμε;>>Τον έπιασε από το χερι.

Ο Μάρκος άναυδος από την καλοσύνη της μικρής κοίταξε τον Φίλιππο που για πρώτη φορά χαμογέλασε και ήταν σαν ήταν ο παλιός του ευατος.

<<Θα μου αρεζε πολύ αυτό,>>της είπε.

<<Τελεια,>>αναφώνησε η μικρή και άρχισε να τον τραβάνε προς τα δωμάτια.

Ο Μάρκος γυρισε και με κοίταξε.

<<Μην ζηλεύεις ένα μικρό παιδί,>>γελασα κοιτωντας τον.

<<Όχι,απλά έμεινα λίγο.Το ειδες;Για λίγο σαν να επανηλθε,>>απάντησε ο Μάρκος.
<<Είναι καλό αυτό. Δεν ειναι;>>.

Εγνεψα.

<<Θα σε γαμησω κωλόπαιδο βγες έξω γαμω το στανιο μου για διαολος,>>φώναζε τρέχοντας ο Αχιλλέας αφού μας προσπέρασε.

Με έκπληξη είδα πως πίσω στην πλάτη στο πουκάμισο του ήταν γραμμενο με μαρκαδόρο.

"Ασχημοφατσας"

<<Σλόγκαν έγινε αυτο,>>είπε ο Μαρκος.

Κοιταχτηκαμε και σκάσαμε στα γέλια καθώς ο Νοξ από το τέλος του διαδρόμου κοροιδευε τον Αχιλλέα με τη γλώσσα απέξω .

<<Έλα πιάσε με ασχημοφάτσα αν μπορεις,>>φώναξε και όπου φύγει φύγει.

<<Έλα εδώ ΤΩΡΑ,>>φώναξε ο Αχιλλέας και έτρεξε από πίσω του.

Η Κλελιά εμφανίστηκε στη γωνία και κούνησε το κεφάλι της σε απόγνωση.

Αυτό το μικρό κορίτσι είχε έρθει για να μείνει.
Και από τότε σχεδόν κάθε μέρα ο Φίλιππος με τον Μάρκο ήταν στη δομή για να την κάνουν παρέα.
Και εκείνος να καλυτερεύει.

Όλα προσπαθουσαμε να τα βλέπουμε φυσιολογικά αλλά με ένα κομμάτι μας να λείπει,το κενό ήταν φανερό.

Οι μέρες περνούσαν.
Οι χαρούμενες στιγμές μας πάντοτε τελείωσαν με έναν αναστεναγμό και μια κενή θέση στο καναπέ στο σαλόνι του Γαβριήλ.

Ευτυχώς η ηλιθια έφευγε όταν μας εβλεπε.

Τα γενεθλια περνούσαν.
Ούτε του Ορφέα γιορτάσασαμε  τον Φεβρουάριο ούτε του Αχιλλέα τον Απριλιο ούτε του Μαρκου τον Μάΐο.

Γιατί τίποτα δεν ήταν το ίδιο χωρίς εκείνη.

Μόνο της Σοφίας της κάναμε πάρτι.

Έτσι λίγο για αλλαγή.
Και επειδή η Σοφία δεν το είχε ξαναζήσει.

Είχαμε μαζευτεί στη λέσχη.
Τα αγόρια της είχαν ετοιμάσει ένα σωρό μπαλόνια και με μια τεράστια γυρνώντας με "Happy Birthday".

Παντού υπήρχαν δώρα τυλιγμένο.
Επί το πλείστον αρκουδάκια.

<<Μου κάνεις πλάκα,>>αναφώνησε ο Αχιλλέας καθώς την περιμέναμε μαζί με τον Γαβριήλ αντικριζοντας μια τεράστια καμηλοπαρδαλη σε λουτρινο.

<<Λες να μπορώ να ανεβω πάνω της;>>
Ρώτησε ο Ορφέας.

<<Ξεκινα εσύ τις μαλακιες και δε θα τα πάμε καλά.Μπαμπας θα γίνεις ελεος>>

<<Και;Και τι σου λέει πως θα αλλαξω φιλαρακι;>>Του έκανε απότομα κεφαλοκλειδωμα και με τη γροθιά του του ετριψε τα μαλλιά.

<<Μαλακισμενο θα σε σπάσω,>>του γρυλισε ο Αχιλλέας.

Όταν άνοιξε η πόρτα κομφετί έσκασαν και καραμούζα ηχησαν.

Η Σοφία είχε μείνει έκπληκτη ντυμένη στα ροζ και φρού φρου .
Χτυπούσε παλαμάκια σαν μικρό παιδί.

<<Χρόνια πολλά Σοφια,>>φωναξαμε όλοι.

Η Μυρτώ η κολλητή της καο συνάδελφος έκανε ένα ακόμα κομφετί.

Ο Αναστασης της έφερε την τούρτα που φυσικά είχε σχήμα αρκουδιου και έγραφε ένα "forever".

Τα κεράκια έσβησαν και το πάρτι ξεκίνησε.

Ο Αναστασης ειχε προσαρμοστεί ευκολα .
Αν και μαζεμένοος ακόμα ,δεν μιλούσε πολύ,απλά παρατηρούσε.

Η Ερη τον ενημέρωσε για όλα τα γεγονότα με την Ξένια.

<<Αδερφή μου;>>
Είπε ξαφνιασμενος.

<<Διδυμη>>.

<<Και που είναι;>>

Όταν άκουσε το όνομα του Αγη κόντεψε να φύγει τρέχοντας από το γραφείο.

<<Περίμενε,>>τον σταμάτησα.
<<Είναι ασκοπο>>

<<Πάντοτε ένιωθα ένα κενό.Σαν κάτι να λείπει.Νομιζω πως είναι εκεινη>>.

Ο δεσμός ανάμεσα στα διδυμα είναι παντοτε δυνατός.
Καμία φορά νιώθουν ακόμα και τα συναισθήματα του άλλου.
Εκείνος όμως δεν είχε ιδέα για τη θυσία για το χάρισμα της Ξενιας,ούτε ο ίδιος είχε ζήσει κάτι περίεργο.

Πίστευα πως επειδή ήταν αδέρφια ίσως και ο ίδιος αντιμετώπιζε το ίδιο με εκείνη.
Αλλά τίποτα απολύτως.

Δεν ξέρω ποια θα ήταν η εξέλιξη των καταστάσεων ή το τι μας ξημερώνει.
Το μόνο που ξέρω είναι πως ειμαι έτοιμη.

Έτοιμη να το τελειώσω.
Γιατί μας αξίζει μια ζωή καλύτερη.

Μέσα σε όλα τα άλλα είχαμε και την Κλειώ.
Το περιβόητο παιδί του Αγη.
Ήταν σκληρή καραμέλα για όλους αυτή η είδηση.

<<Γεια σας είμαι η Κλειώ,>>ειπε το μικρό κοριτσάκι στη μέση της αίθουσας μας στην Μέδουσα όταν πρωτοηρθε.

Η Ερη την είχε υπό την επίβλεψη της.

<<Κλειώ σταματα,>>την μάλωσε μια μέρα καθώς πείραζε τον υπολογιστή της στο γραφείο.

Εκείνη μουτρωσε.

Η Ερη με κοίταξε και έπειτα της ψυθηρισε κάτι και εκείνη έφυγε μουρμουριζοντας.

<<Ηλιθιος τρελομπαμπας με άφησε εδώ με ηλιθιους>>.

Γουρλωσα τα μάτια και κοίταξα την Ερη.

<<Μη της δίνεις σημασία προσαρμοζεται,>>απάντησε καθώς πλησίαζε.<<Είναι έξυπνη πολύ. Της τα έχει μάθει όλα. Έχω μείνει αναυδη.Και στη θεραπεία ανταποκρίνεται.Αλλα θέλει αρκετή δουλειά ακόμα.
Γιατί έχει περάσει τόσα>>.

<<Τι σκέφτεσαι να κάνεις μαζί της;>>
Ρώτησα καθώς καθησα στη καρεκλα μπροστά της.

<<Δεν ξέρω.Ακομα το συζητάω με τον Γαβριήλ>>.

Ο ψηλός όταν την γνώριζε είχε μείνει κόκαλο.

<<Εσύ είσαι o θείος ο μεγαλειοτατος;>>
Τον ρώτησε η μικρή καχύποπτη με τα χερια στη μέση όταν είχαμε ηρεμισει.

<<Δεν ξέρει να ζει φυσιολογικά.Σκεφτομαστε μήπως πάει για υοθεσια.Δεν γίνεται να μείνει σε αυτό το περιβάλλον είναι ιδιαιτερη>>.
Συνεχησε η Ερη.

Την κοίταξα καλά καλά.
Το βλέμμα της είχε αλλάξει.

<<Μη μου πεις;Σκέφτεσαι με τον Μπιλ να...>>

<<Το σκεφτόμαστε ναι άλλωστε αν φύγω θα μείνουμε Αγγλία.Θα μπορούν να έρχονται και να την βλέπουν.Θελει ένα νορμάλ περιβαλλον>>.

<<Και αν την ψαξει;>>

<<Είναι δολοφόνος και καταζητουμενος .
Ο,τι και να γίνει δεν μπορεί να έχει αυτό το στίγμα η μικρή>>.

Είχε δίκαιο αλλά και πάλι.
Χαρά που θα κάνει ο Αχιλλέας.

Και φυσικά δεν το πήρε καλά.
Έλεγε πως είναι αρκετά μεγάλοι και γέροι.
Αλλά δεν πας κόντρα στην Ερη .

Μπαίνω στο σπίτι μας αφού έφυγα από την δομή αφηνοντας έναν έξαλλο Αχιλλέα να τα βγάλει περα με τους επαναστάτες.

Ανοίγοντας την πόρτα,πάπρικα και μουστάρδα χτύπησαν τα ρουθούνια μου.
Κοτόπουλο και κάτι ακόμα.

Το στόμα γέμισε σάλιο και η κοιλιά μου γουργουρισε.

Έβγαλα τα φουσκωμένα πεπόνια από τα παπούτσια καο τεντωσα τη μέση μου.
Η κοιλιά μου δεν είχε μεγαλώσει πολύ.
Είχα βάλει κάνα δέκα κιλά.
Ένιωθα οκ.
Το μόνο που με ενοχλούσε ήταν πως δεν μπορούσα να κοιμηθώ το βράδυ σε καμία θέση.
Άσε που η λίμπιντο ήταν στον Θεό και ο Ορφέας άλλο που δεν ήθελε.
Κάθε βράδυ σχεδόν ήμουν αυπνη.

Περπάτησα προς τη κουζίνα και εκεί σε ολο του το μεγαλείο ο ξανθός μου άγγελος φοροντας μια πόδια γυμνός από πάνω ,με μόνο μία γκρι φόρμα μαγυρευε.

Κάθε μέρα έβλεπα αυτή την εικόνα και δεν την χόρταινα.

Κάθε μέρα τον ερωτευόμουν και τον αγαπουσα περισσότερο.

Πολλά μας εδεναν πλέον.
Ε,και ένα χαρτί που υπογράψαμε.
Το συμφωνο συμβίωσης.

Αλλά αμελητέο.
Ο δεσμός μας ήταν ανίκητος.

Εγώ και αυτός.
Αυτός και εγώ.
Εμείς.
Ανίκητοι.

<<Ήρθες Όμορφη;>>
Με ρώτησε ρίχνοντας ένα κοτόπουλο στο τηγάνι καθώς εγώ καθησα στην καρέκλα από το τραπέζι της κουζίνας.

Το σπίτι ήταν τεράστιο αν συνέχιζα να φουσκώνουν θα επρπε να έχω ρόδες στα πόδια για να περπατήσω.

<<Πώς ήταν η μέρα σου;Ο Ελι;>>

<<Κουραστική.Στη δομή σπάει τα νευρα του Αχιλλέα >>.

Γέλασε.

<<Πεινατε;>>

<<Σαν λυκοι,>>με κοίταξε και έπιασε τη κοιλιά μου.

<<Τώρα είναι έτοιμα σε λίγο>>

<<Ορφεα;>>

<<Τι είναι Ομορφη;>>

<<Σ'αγαπω>>

<<Εγώ περισσότερο >>
Μου έκλεισε το μάτι.

Έμεινα να τον κοιτάζω.
Η ευτυχία στη κουζίνα μου.
Ένας επιτυχημένος τρελός,παλαβός επιτυχημένος σεφ.
Ποιος θα το ελεγε;

<<Ορφεα;>>

<<Ναι>>
Γύρισε και με κοίταξε ξανά.
Δεν φταίω εγώ.
Οι ορμόνες φταινε .
Θα με πεθάνουν μέχρι να γεννήσω.

<<Κανε στην άκρη το τηγάνι >>.

<<Γιατί τι θες;>>
Άπλωσα τα πόδια μου πάνω στο τραπέζι και έδειξα με το δείκτη το πάτωμα.

<<Γονατησε,>>του είπα λαγνα.

<<Γαμω,>>ψελλισε και τράβηξε το τηγάνι.<<Πόσο τυχερός καργιολης ειμαι,>>συνέχισε βγάζοντας την πόδια του και σβηνοντας το μάτι της κουζίνας.

<<Ορφέα μη χαλάς την ατμόσφαιρα,>>τον μαλωσα.

Γέλασε γονατιζοντας.

<<Ποτέ Όμορφη. Από εμένα ό,τι θες>>.

Έφερα τον δείκτη μου στο πιγούνι του και το αμσηκωσα.

<<Ό,τι ο,τι θελω;>>

Εγνεψε θετικά.

Θεέ μου λατρεύω τα μάτια του.

<<Γδύσου,>>προσταξα.
Και αρχισε να ξεντυνεται.

Εγώ και εσύ.
Εύα και Ορφέας.
Ένα για πάντα.

_______

Ακολουθεί ο επίλογος ...