Τώρα.
Εύα ,26 ετών.

Μια τελευταία φορά .Για μία τελευταία φορά ήθελα να τον δω.
Του είχα υποσχεθεί άλλωστε πως θα ήμουν την ημέρα της βράβευσης του εκεί .

Στεκομουν έξω από την αίθουσα κοιτώντας το χερούλι της πόρτας.
Δάγκωνα τα χείλη μου με αμηχανία.

Μπορώ να το κάνω .
Μπορώ.

Η Όλιβ με περίμενε με το αμάξι έξω για να πάμε αμέσως μετά στο αεροδρόμιο για Λονδίνο.

Τόσες μέρες δεν απαντούσα στα μηνύματα κανενός.
Όταν έφυγα από το ξενοδοχείο ,γύρισα στο σπίτι .
Το τελευταία πράγματα είχαν μαζευτεί
Κούτες μαζεμένες στο σαλόνι .

Άφησα την
βαλίτσα κάτω και τα σκυλιά μου έτρεξαν κατά πάνω .

Και εγώ κατερευσα στην αγκαλιά τους.
Και έκλαψα.

Αυτό το σπίτι είχε τόσες αναμνήσεις.
Τόσα καλά.

Μέχρι να έρθει εκείνος δεν είχε χρώμα
Αλλά από την ώρα που στάθηκε στην πορτα με τα ταπερακια του, όλο το σπίτι είχε γεμίσει φως.

"Θα σου αλλάξω γνώμη Όμορφη"

Και το έκανε γαμώτο μου και εγώ ...

Για τρεις μέρες ολόκληρες είχα κλειστεί στο δωμάτιο μου και δεν μπορούσα να σηκωθώ από το στρώμα που είχα αφήσει στο πάτωμα.

Η Όλιβ και τα παιδιά, μάταια προσπαθούσαν να με σηκώσουν.

<<Δεν θα τον ξανά δούμε έτσι;Ούτε αντίο δεν είπαμε,>>είπε η Άλις καθώς στέκονταν στην πόρτα .Η Όλιβ ξεφυσηξε .

Δεν ήταν μόνο εγώ που πονούσα.
Και οι υπόλοιποι ήταν το ίδιο.
Τους στερούσα τον φίλο τους.

Άπειρες νύχτες είχαν περάσει μαζί παίζονταν επιτραπέζια .
Πίνωντας.
Κάνοντας μαλακίες σπάζοντας τα νεύρα της Όλιβ.
Είχαν δεθεί και εγώ τα κατέστρεψα όλα.

<<Δεν είπε ούτε αντίο στους υπόλοιπους.Δεν είναι σε καλή κατάσταση Όλιβ.Τα χάνει,>>άκουγα τον Ρεν να της λέει και εγώ έκανα πως κοιμάμαι.

Όχι δεν είπα αντίο.
Γιατί δεν μπορώ να πω αντίο.
Δεν θέλω να πω αντίο.

Τα βίντεο δεν έπαυαν να παίζουν στο μυαλό μου.
Όλο αυτό με είχε καταρρακωσει.

Στον ύπνο μου έβλεπα πως έμπαινα στο δωμάτιο με τις πεταλούδες και τους έσφαζα όλους .Υστερα έτρεχα στο κρεβάτι να σώσω το ξανθό μικρό αγόρι μου ,που ήταν φοβισμένο.

<<Εδώ είμαι.Ηρθα.Δε θα σε πειράξει κανείς,>>του έλεγα και έκλαιγα αρπάζοντας τον στην αγκαλιά μου σφιχτά για να μη μου φύγει.
Και εκεί που τον κρατούσα ξαφνικά εξαφανίζονταν και τη θέση του έπαιρνε η Ange  μου.
Το άψυχο σώμα της ήταν στην αγκαλιά μου.

Ξυπνούσα ουρλιάζοντας και έπειτα κουλουριαζομουν σαν έμβρυο .
Με τη Σκύλλα και την Χαριβδη να γλύφουν τα δάκρυα μου.

Έπρεπε να τους σκοτώσω όλους.

Για να σε προστατεύσω .
Για να προστατευσω εμάς.

Η ημέρα της βράβευσης ήταν και η μέρα που θα φεύγαμε εντελως.
Θα πηγαίναμε στην Αγγλία και μετά όπου μας ανέθεταν τις αποστολές

Δεν είχα καταφέρει καν να του πω δεν θα επέστρεφα.
Ήταν ο μόνος ο τρόπος να τους κρατήσω μακριά του ,μακριά τους.

Κυνηγητό ήθελαν.
Θα το είχαν.
Αλλά στο τέλος ένας θα ήταν ο νικητής, ακόμα και αν μου κόστισε τη ζωή.

<<Δεν πιστεύω πως είναι καλή ιδέα,>>μου είπε η Όλιβ πριν κατέβω από τη θέση του συνοδηγού.

Εσφηξα το ύφασμα από το μωβ μακρύ μου φόρεμα.

<<Δεν έχω πει αντίο>>.

<<Είσαι σίγουρη για όλο αυτό;>>

Δεν ήθελε να με αφήσει μόνη
Όλοι οι υπόλοιποι είχαν φύγει στο Λονδίνο με την πρώιμη πτήση .

Όταν γύρισα το κλειδί στην πόρτα του σπιτιού.
Πέθανα.
Έσβησα το φως.

Η σιωπή μου την δυσκόλευε.
Δεν μπορούσα να τις πως πολλά.

Όλοι ξέραμε σε τι μεταμορφώνομουν.
Το θέμα ήταν πως δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα γι'αυτό.

<<Μπορείς απλά να σταματήσεις και να το αφη->>

<<Όχι ,>>την έκοψα απότομα .
Πρέπει να το κάνω .Εμένα θέλουν και εμένα θα έχουν.Αλλα θα τους πάρω μαζί μου>>.

Και με αυτό κατέβηκα.

Γύρισα το πόμολο της πόρτας και μπήκα μέσα

Ήταν γεμάτο από κόσμο στα τραπέζια και σταντ που έτρωγαν και έπιναν.
Κοίταξα τριγύρω μου και αριστερά στο βάθος είδα στο τραπέζι τα παιδιά.

Έκανα ένα βήμα και σταμάτησα .
Δεν τολμούσα να πάω.
Αν και ήθελα τόσο πολύ να τους δω .
Να τους μιλήσω.

Να τους πωποσα πολλά σημαίνου για εμένα.

Η Σοφία κοπανισε στο κεφάλι τον Αχιλλέα .
Γέλασα .
Πάλι τσακόνωνταν.

Με το βλέμμα που προσπάθησα να τον βρω.
Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά λες και ήμουν μικρό κορίτσι.

Δεν είχα προετοιμαστεί  τι θα του έλεγα.
Δεν είχα αποφάσισει καν αν θα πήγαινα να του μιλήσω.
Του ράγισα τη καρδιά και τώρα έτσι ξαφνικά εμφανιζόμουν στη βράβευση του χωρίς προειδοποίηση.

Θέλω να σε δω.

Μια φωνή στο μικρόφωνο με έβγαλε από τις σκέψεις μου .
Ένας άντρας ανέβηκε  στο μικρόφωνο.
Φλας άρχησαν να αναβοσβηνουν από κάμερες Καθώς ξεκινούσε την απονομή.

Και εκεί στο βάθος τον είδα.

Τον ξανθό μου αγγελο πιο όμορφο από ποτέ .
Με το μαύρο του το κουστούμι και το τεράστιο χαμόγελο.

Ανέβαινε πάνω για να δεχτεί την τιμητική του πλακέτα.

Είμαι τόσο περιφανή για εκείνον που κατάφερε το όνειρο του.

Ο κόσμος από κάτω και τα παιδιά παραλληρουσαν από τη χαρά τους .

Είπε δύο λόγια και εγώ δεν μπορούσα να πάρω το βλέμμα μου από πάνω του .
Ήμουν αρκετά πίσω οπότε δεν μπορούσε να με δει .Αν και νόμιζα πως το βλέμμα του έπεσε κάνα δυο φορές πάνω μου .

Το κενό βλέμμα.
Γιατί χαμογελούσα τα τα χείλη  αλλά όλο το φως είχε σβήσει από τα μάτια του .

Εγώ το είχα κάνει.

Λίγο μετά κατέβηκε και άρχησε να δέχεται ευχές από τον κόσμο που τον πλησίασε .

Πήρα μια βαθιά ανάσα και άρχησα να προχωρώ προς το μέρος του.

Προσπέρασα το μπαρ .
Ίσως θα ήταν καλή ιδέα να έπεινα κάτι για να ηρεμισω τα νεύρα μου.
Αλλά δεν σταμάτησα συνέχισα να προχωράω.

Δεν τον άφηνα από τα μάτια μου καθώς μιλούσε με ένα ζευγάρι και γελούσε.

Ήμουν τόσο κοντά .
Σε λίγο θα τον άγγιζα.
Τι θα του έλεγα ;
Άραγε θα μου μιλούσε;

Τα μάτια μου γουρλωσαν όταν μια κοπέλα τον πλησίασε και τον έπιασε από το μπράτσο και κάτι του είπε στο αυτί.

Γαμώ .
Κακη ιδέα ήταν τελικά.

Ήμουν έτοιμη να κάνω δύο βήματα πίσω, ενώ ήμουν τόσο κοντά, όταν ακουσα την φωνή του.

<<Όμορφη μου ήρθες,>>χαμογελασε κακ το πρόσωπο του φωτίστηκε.

Η κοπέλα με κοιτούσε με μισό μάτι.

Ποια στο καλό ήταν αυτή;Ποτε πρόλαβε τόσο γρήγορα να βρει άλλη;Αλλά τι λέω, 
Ορφέας είναι αυτός.Να κουνήσει το δάχτυλο του, δέκα θα τρέξουν.

<<Ποια είναι αυτή;>>
Η κοπέλα που τον κρατάει από το μπράτσο με δείχνει με το δάχτυλο και εγώ θέλω να της το σπάσω .
Σκέφτομαι πως έκανα μεγάλο λάθος που ήρθα.

Εκείνος όμως δεν της δείνει καμία σημασία.

<<Ο,τι καλύτερο μου έχει συμβεί στη ζωή μου,>>της απάντησε ο Ορφέας χωρίς να πάρει τα μάτια του από πάνω μου.

Εχασα ένα χτύπο νομίζω .

Την άφησε και ήρθε και με φίλησε στο μάγουλο.

Θεέ μου αυτά τα χείλη θέλω να τα φιλώ συνέχεια.

<<Χάρηκα για τη γνωριμία ,>>γύρισε στη κοπέλα και εκείνη σαστησε.<<Θα τα πούμε κάποια άλλη φορά, γιατί τώρα πρέπει να πάρω σε αυτή την όμορφη κυρία ένα ποτό>>.

<<Μα,>>πήγε να πει η κοπέλα αλλα ο Ορφέας είχε γυρίσει είδη πάλι προς τα εμένα.

Με κοίταξε βαθια μέσα στα μάτια.

<<Δεν το πιστεύω πως ήρθες>>

<<Το υποσχέθηκα>>.
Του χαμογέλασα.

<<Είσαι πανέμορφη,>>σήκωσε το χέρι του και με τον αντίχειρα του με χάιδεψε απλά στο μάγουλο
Τα χάδια του πάντα τόσο ζεστά.
<<Εισαι καλά;>>

Ήθελα να του πω πως δεν είμαι.
Πως δεν αντέχω άλλο όλο αυτό.
Πως θέλω να σταματήσει.

<<Ορφέα,>>τον φώναξε κάποιος από πίσω και πήρε το χέρι του.

Το σώμα μου έκλαψε στην απουσία του.

<<Πάω να χαιρετήσω και να μας φέρω ποτό.Μη πας πουθενά επιστρέφω,>>μου έκλεισε το μάτι.Εγνεψα και χαμογέλασα.

Τον έβλεπα να απομακρύνετε και να πηγαίνει κόντα σε δύο άντρες να δίνει τα χέρια και να πιάνουν την κουβέντα.

<<Δεν πίστευα πως θα έρθεις ούτε και εγώ,>>με τρομαξε η φωνή.
Κόκκινα μαλλιά ήρθαν μπροστά μου.

<<Πιστεύαμε πωςδε θα σε ξανά βλέπαμε.Δεν ήρθες ούτε να χαιρετήσεις.Δεν κάνουν έτσι οι φίλοι,>>μου είπε με παράπονο η Ηρώ που είχε έρθει μαζί της.

Εσφηξα τα χείλη μου.

<<Συγγνώμη>>.

<<Απλά.μας λείπεις,>>είπε η Ηρώ.

<<Το ξέρω απλά...>>

<<Δεν του είπες καν πως θα φύγεις εντελώς έτσι;>>
Συνέχισε η Ξένια.

<<Δεν...Δεν μπορώ>>.

<<Γαμώτο Εύα.Θα μας εγκαταλείψεις εντελώς .Τι στο καλό έγινε;Δεν πιστεύω τίποτα από όσα είπες στον Ορφέα.Μας είπε πως άλλαξες γνώμη στην εκδρομή και μετά...Δεν μπορείς να μας αφήσεις.Εισαι φίλη μου.Περασαμε τόσα μαζί.Με βοήθησες με τον αδερφό μου.Ολους μας.Δεν σημαίνουν τίποτα για εσένα όλα αυτά;Δεν χρειάζεται να φύγεις μπορούμε να βρούμε μια λύση για όλα αυτά.Μαζι>>.

Την κοιτούσα χωρίς να μπορώ να πω τίποτα
Όλο το σώμα μου άρχισε να τρέμει.
Πως μπορούσα να εξηγήσω τον κίνδυνο που ερχόταν.
Το πόσο ευάλωτοι ήταν.
Ναι ήταν δυνατοί όλοι τους.
Αλλά αυτό δεν αρκεί.

Κοίταξα τον Ορφέα που είχε πάει στο μπαρ να πάρει τα ποτά.

<<Χειρότερα θα γίνει τώρα .Νομίζει πως θα σε βλέπει αραιά και που στην οργάνωση.Δεν ξέρει πως...>>

Δάκρυα άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια μου.
Και σε κλάσματα δευτερολέπτου όλα τα συναισθήματα μου με έπνιξαν.

<<Δεν..δεν ..μπορώ..Συγγνώμη.Αντιο>>
Κοίταξα τον Ορφέα που είχε γυρισμένη την πλάτη του ακόμα προς εμάς ,έπειτα το τραπέζι με τα παιδιά .Δεν άντεχα πως με κοιτούσαν ,όλοκ ήξεραν πως θα έφευγα το ενιωθα.Ο Αχιλλέας απλά μου χαμογέλασε ,πίστευα πως θα με εκραζε που έφυγες και άφησαν και την εταιρεία που είχα να πατήσω καιρο.Θα τα κατάφερνε μόνος του.Αλλανκατιβμου έλεγε πως ήταν ο μόνος που με καταλάβαινε .Ο. Γαβριήλ με κοιτούσε με βλέμμα έτοιμο να με σκοτώσει.Φυσικά πλήγωσα τον φίλο του.Εκανα μεταστροφή και άρχισα να τρέχω προς τα έξω.

<<ΕΥΑ ,>>με φώναξε η Ξένια αλλά ήδη είχα φτάσει στην είσοδο προσπερνωντας  το κόσμο.

Δεν μπορούσα να μείνω να βλέπω την ζωή που θα είχα .Την αγάπη που θα είχα
Τους φίλους που θα είχα.
Αν όλα ήταν αλλιώς.

Βγήκα έξω και ο αερας χτύπησε τα πνευμόνια μου. Σαν μικρές μαχαιριές πέρασε στο σωμα .
Ας πεθάνω εδώ και τώρα δεν με νοιάζει .

<<Γιατί φεύγεις ;>>
Άκουσα μια φωνή πνιγμένη από λιγμό.

Έκλεισα τα μάτια μου και γύρισα αργά.

Η τρελοκοτσιδού μου στεκόταν στην πόρτα .
Είχε έρθει από πίσω μου.

<<Ξέρω πως φεύγεις για πάντα.Αλλα δεν είπες αντίο.ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΠΕΣ ΑΝΤΙΟ.ΔΕΝ ΜΕ ΑΓΑΠΑΣ ΠΙΑ;ΕΚΑΝΑ ΚΑΤΙ;>>
Μου ουρλιαξε.

Έτρεξα κοντά της καθώς έτριβε το πρόσωπο της από τα δάκρυα και όλο το κορμί της τρανταζόνταν.
Την έσφιξα στην αγκαλιά μου καθώς εκλαιγε στο στήθος μου με λυγμούς.

<<Δεν έκανες τίποτα μικρή.Τιποτα.Εγω φταίω .Συγγνώμη.Την φίλησα στο μέτωπο.Συγγνωμη>>.

<<Δεν θα επιστρέψεις ποτέ;>>
Σήκωσε το δακρυσμένο της βλέμμα και με μαχαίρωσε και αυτό.

Χαμογέλασα και τις χάιδεψα το πρόσωπο.

<<Γιατί;>>Με ρώτησε και έπνιξε ένα λιγμό.

Γιατί εγώ απλά θέλω ...

Το βλέμμα μου όμως έπεσε από πίσω της που.Στην εσωτερική πόρτα στεκόταν ο Ορφέας με τα ποτά και μιλούσε έντονα με την Ξένια.

Γαμώτο.

Τα ματια του γούρλωσαν ,τα ποτά έπεσαν από τα χέρια του και έσπρωξε την Ξένια για να ανοίξει την πόρτα.

Φίλησα την Σοφία στο μέτωπο ξανά.

<<Συγγνώμη,>>της είπα με.λυγμους και άρχησα να τρέχω προς το αμάξι.

Γαμημένα τακούνια.
Δεν μπορώ.Δεν μπορώ.Γιατι τρέχει από πίσω μου;Μη το κάνεις αυτό.Απλά ξέχνα με.

<<ΕΥΑ,>>τον ακούω να με φωνάζει την ώρα που φτάνω στο αμάξι και μπαίνω στη θέση του συνοδηγού.

<<Φύγε ,>>φωνάζω στην Όλιβ και εκείνη βάζει μπρος και πατάει το γκάζι.

<<Τρέχει από πίσω μας Εύα,>>μου λέει εκείνη.

<<ΤΟ ΞΕΡΩ,>>της φωνάζω και κλείνω τα το πρόσωπο μου μέσα στις παλάμες μους.καθως εκείνος συνεχίζει να τρέχει από πίσω μας και με με φωνάζει.

<<Εύα ,μη φύγεις.Γυρνα πίσω>>.

Μέχρι που δεν άντεξε άλλο και σταμάτησε καθώς τον κοιτούσα μέσα από τον καθρέφτη.
Έπεσε στο έδαφος, γονάτισε και απλά κοιτούσε το αμάξι μας να φεύγει ,με τα παιδιά να έχουν τρέξει κοντά του.

Τελευταία εικόνα.
Δεν ήθελα να τον θυμάμαι έτσι.
Είμαι ηλίθια.
Καταστρέφω τα πιο όμορφα πράγματα στον κόσμο.

Δεν μπορώ.
Δεν μπορώ.
Απλά πρέπει να κλείσω τον διακόπτη
Να μην αισθάνομαι άλλο.

-------
Μια βδομάδα μετά.

Post:12:00
"Τα θύματα του είναι όλα της Ελίτ;Το είδατε:
Είναι η ώρα του θεριστή.Καιρος να  ξεβρωμίσει ο τόπος".

Διάβαζε δυνατά η Έρη την δημοσίευση στον υπολογιστή της.
Είχα χάσει το μέτρημα πόσες είχε διαβάσει μέχρι τώρα.
Το πρόσωπο της είχε σκληρύνει και ήταν μέσα στα νεύρα.

Ήξερα τι με περιμένει όταν με φώναξε στο γραφείο της.
Αλλά δεν έδινα δεκάρα .

<<Του;>>
Γέλασα καθώς έπαιζα με τον αναπτήρα μου καθιστή στην καρέκλα απέναντι της με τα πόδια πάνω στο γραφείο

Κάθε φορά τις ίδιες μαλακίες
Όταν παίρνουν χαμπάρι στο ίντερνετ τι γίνεται στην πραγματικότητα όπως την προηγούμενη φορά.Παντα πιστεύουν πως είναι άντρας που τα κάνει όλα αυτά.
Γιατί μια γυναίκα είναι αδύναμη έτσι;
Μαλακίες.Θεριστής,ωραίο ονομα μου δώσανε.

<<Αυτό έχεις να πεις μόνο;Του ;>>
Μου φώναξε και χτύπησε το χέρι της στο τραπέζι.<<Βγαίνεις εκτός ελέγχου Εύα .Πρέπει να σταματήσεις>>.

<<Μου ζήτησες να κάνω αυτό που ξέρω καλύτερα.Την δουλειά μου .Και αυτό κανω>>.

<<Τραβάς όλοι την προσοχή .Παραπάνω από ότι πρέπει Τρια πτώματα με κομμένα τα άκρα Τρεις γδαρμενοι ζωντανοι.Τεσσερις κρεμασμένοι από γεφυρα.Δυο κτήρια κατστρακενα από έκρηξη και τους κλειδωσες και μέσα για να μη βγουν Και η λίστα μεγαλωνει.Και πάψε να τους χαράζεις με φράσεις . Τι θα γίνει αν ξεφύγει το πράγμα και βγει στη δημοσιότητα;>>

Όλα αυτά τα έκανα εγώ;
Μωρέ μπράβο μου.
Τόσο δημιουργικοί με τις δολοφονίες μου που εξέπληττα ακόμα και τον εαυτό μου.

<<Τίποτα δε θα γίνει.
Θα το καλυψεις εσύ από μεριά μας και αν κοινότητα από την δικιά της.Αυτο δεν γίνεται πάντα;Άλλωστε τι σε νοιάζει είναι καθάρματα παίρνουν ότι τους αξίζει.Μη μου πεις πως τους συμπόνιας κιολας >>

Το βλέμμα της αγριεψε.
Ήξερα πως την νευρίασα αλλά ήταν η αλήθεια .
Σε ευατό το χώρο συμπόνια για αυτά τα τέρατα δεν χωράει .

<<Εύα,κινδυνεύει  όλη επιχείρηση έτσι.Εισαι απερίσκεπτη .Αν σου συμβεί κάτι πάει όλα τελείωσαν Δεν σκέφτεσαι τον Ελάιζα;Ήδη η κατάσταση είναι τεταμένη .Η κοινότητα χτυπά ανελέητα και χάνουμε.Ολες μας οι εγκαταστάσεις  παγκοσμίως έχουν πληγεί Βρισκουμαι πτώματα παντού.Δεν προλαβαίνουμε να φτάσουμε στην ώρα μας.Ολα τα παρακλάδια έχουν συσπειρώσει.Μια λάθος κίνηση και τελειώσαμε.Ηδη μετράω νεκρούς . Συνέλθε,>>είπε εκνευρισμένα και χτύπησε το χέρι στο τραπέζι.

Την είχα δει άπειρες φορές έτσι.

<<Μη μου τη σπας σε μια ώρα φεύγω για Βερολίνο.Πρεπει να ετοιμαστω.Τα λέμε αφεντικό>>.

Σηκώθηκα απότομα και βγήκα έξω αφήνοντας την συνθήκη .

Όλη αυτή η εβδομάδα ήταν ένα χάος .
Από την μία αποστολή στην άλλη τρέχαμε
Παίζαμε κρυφτό και κυνηγητό με τον Γιάννη.
Αλλά δεν περιμενα να είναι τόσο άσχημο τελικά.

Κάθε φορά είχαν και λίγο από την ψυχή μου.

Η κοινότητα είχε γίνει αρκετά βαναυση και άρχιζε να διχνει την δύναμη της  δε άσχημο βαθμό

Οπότε είχαμε στίγμα πως κάπου ήταν ο Γιάννης ,φτάναμε και βρίσκαμε αποκαιδια.

Όλες οι Αναμόρφωσεις τους,σπίτια κατοικίες που στέγαζαν γυναίκες παγορια ,κορίτσια ήταν αποκαιδια.

Μας έριχναν πως ο,τι και να γινόταν δεν έδιναν δεκάρα για αυτούς τους ανθρώπους Γιατί εύκολα μπορούσαν να βρουν άλλους

Ήταν αναλώσιμοι .

Κανένα κορμιά.
Κατακρεουργημένα.
Ένα τοπίο που σου χαράζεται στο μυαλό και δεν φεύγει ποτέ .

Τα περισσότερα ήταν παιδιά
Σε κάθε πόλη της Ευρώπης που τον κυνηγούσανε το ίδιο σκηνικό
Άρχισαν να εξαπλωνονται τα συμβάντα σε βαθμό που στα μέσα μαζικής ενημέρωσης λέγανε για τρομοκρατικές επίθεσεις.

Και κάθε φορά που έφταναν.
Το κινητό μου χτυπούσε και ένα ακόμα βίντεο εμφανιζόταν.
Της Έμιλι
Του Ορφέα
Των παιδιών.

Με κορόιδευε στην οθόνη πως δεν θα το πιάσω ποτέ.Και έπειτα μου έδειχνε τον Ελάιζα που τον είχε σε ένα δωμάτιο κλεισμένο σε άθλια κατάσταση.

Το μόνο συναίσθημα που ένιωθα ήταν οργή.

Και έτσι την εξαπόλυσα.
Έναν ένα έβρισκα όλους τους σημαντικούς και όσους ήξερα πως ήταν μπλεγμένοι
Οι αφανείς.
Που ζούσαν φυσιολογικές ζωές .
Υπεράνω κάθε υποψίας.

Και σαν άγριο ζώο τους σκότωνα χώρις έλεος.
Όσο και να με παρακαλούσαν .
Όσο και να ικετεύαν.

Εχανα τον έλεγχο αλλά δεν είχα νιώσει ποτέ μου καλύτερα.

Μπορεί να το ειχα παρακάνει λίγο.
Να σκότωσα κάνα δυο διάσημου, πολιτικού.
Να τράβηξα τα βλέμματα περισσότερο.
Αλλά δεν με νοιάζει
Όλοι τους ήταν παιδικοί,παιδεραστές και σκουπίδια της κοινωνίας.
Δεν άξιζαν να ζουν ,να αναπνέουν,να έχουν δέρμα και μάτια.

<<Πάμε,σε λίγη ώρα πρέπει να είμαστε στο αεροδρόμιο,>>προσπέρασα την Όλιβ, την Άλις, τον Ρεν και την Δάφνη.

Δεν τους έδωσα περαιτέρω σημασία καθώς προχωρούσαν προς τα έξω.
Εκείνη χωρίς να πούνε τίποτα απλά σηκώθηκαν και με ακολούθησαν.

Όλες αυτές τις μέρες σε όλες αυτές τις αποστολές ήταν από δίπλα μου προσπαθώντας να μας βοηθήσουν την κατάσταση αλλά και οι ίδιοι είχαν καταλήξει να μην είναι ψυχολογικά καλά μετά από όλα αυτά που είχανε δει και πλέον έτσι όπως ήμουνα εγώ δεν τους το έκανα και εύκολο.

<<Εύα πρέπει να σταματήσεις ,>>Δεν γίνεται να γίνεται όλο αυτό όπως την προηγούμενη φορά θα χάσεις τον εαυτό σου εντελώς,>>μου έλεγε η Όλιβ.
Από το ένα αυτί έμπαινε και από τα άλλα.

Όσες προσπάθειες και να κάναμε για να επαναφέρουν εγώ γυρνούσα.

Είχα παγώσει μέσα μου κάθε συναίσθημα και κάθετι που θα μπορούσε να με βγάλει από το στόχο μου.
Ένας γνωστός μου να τους πάρω μαζί μου να τελειώσει όλο αυτό.

Δεν έδινα δεκάρα για κανέναν από αυτούς που σκότωνα. Ίσα-ίσα με κάθε σώμα από αυτά τα δικά μου τα χέρια ένα κομμάτι μου να έμπαινε στη θέση του.

Και έπειτα έσπαγε. Ξανά και ξανά.

Γιατί τόσες μέρες μέσα σε όλα αυτά που γινόντουσαν εκείνος δεν μπορούσε να με αφήσει και κάθε μέρα και κάθε πρωί μεσημέρι και βράδυ έβλεπα και από ένα μήνυμα του το οποίο έμεινε αναπάντητο.

2:35
Όλα τα όμορφα τελειώνουν κάποτε. Έτσι δεν είναι;
Τότε πες μου γιατί δεν σβήνουν τα άστρα από τον ουρανό;

Διαβάστηκε

9:42
Ει..μόλις ξύπνησα .
Σε σκεφτόμουν.

Διαβάστηκε
22:53
Πες μου πως να το κάνω όλο αυτό;
Πες απλά κάτι.
Μου λείπει η φωνή σου

Διαβάστηκε

Τόσα μηνύματα κάθε μέρα που με παρακαλούσε να του απαντήσω να του στείλω που απαντούσα να γυρίσω πίσω.
Όσο και να έρθει με το χέρι μου Όσο και να ήθελα να απαντήσω και να πω μία κουβέντα γιατί το πόσο μου έλειπε δεν περιγράφονταν προτίμησα η απάντηση να είναι.
Ίσως να ήταν μία της καλύτερα και να τον καιρό να καταλάβαινα ότι δεν υπήρχε περιθώριο.
Πώς θα έπρεπε να το επεξεργαστεί μέσα για να το χωνέψεις βρεθούμε ξανά έβλεπε ένα πράγμα το οποίο προσπαθούσα να φωνάξω και εγώ.

Όπως και όλα αυτά που ήθελα να βγάλω από το μυαλό μου που έβλεπα όλο αυτό το διάστημα.
Τόσο καιρό στην οργάνωση αυτή η εβδομάδα ήταν η χειρότερη.
Πέρα από όλα αυτά που γινόντουσαν ειδήσεις ερχόντουσαν από όλο τον κοσμο.Πως παιδιά γυναίκες και αγόρια βρίσκονταν πεθαμένα ήταν πεταμένα Σε διάφορες περιοχές.
Καθαρό σημάδι της δύναμης τους για να τον πιτσιρικά πράγματα που θα μπορούσε να γραφτεί στην ιστορία.

Δύο μέρες μετά που έφυγα κάπου στα σύνορα της Αλβανίας σταμάτησαν δύο φορτηγά όταν άνοιξαν αυτό που αντίκρισαν ήτανε πέρα από κάθε φαντασία.
Κορμάκια το ένα πάνω στο άλλο που δεν κουνιόντουσαν, δεν ανέπνεαν είχαν πεθάνει από ασφυξία και την ασιτία.

Το θέμα με τη σωματεμπορία είναι κάτι το οποίο κάνεις να το παραδέχεται ή κανείς μάλλον δεν θέλει να το αντικρίσει.
Γιατί το να παραδεχτείς πως κάτι τέτοιο συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι σαν να παραδέχεσαι ότι η ανθρώπινη φύση είναι ένα τέρας.

Και εγώ Το έχω δει το έχω αποδεχτεί δεν σταματάει ποτέ όμως όλο αυτό και δεν θα σταματήσει ποτέ και ο φόβος μου είναι πως ακόμα και αν το ξεριζώσω από τη ρίζα όλο αυτό το κακό πως κάτι πάλι θα ξεπροβάλλει η κάτι πάλι θα κάνει τους πάντας να κινδυνεύουν.

Αλλά πάντοτε εγώ θα βρίσκομαι εδώ για να το αντιμετωπίσω και κανείς δεν θα με σταματήσει.

Είναι η πιο κερδοφόρα επιχείρηση στον κόσμο .
Δύο εκατομμύρια παιδιά υπολογίζουν πως εξαφανίζονται τον χρόνο .
Η αλήθεια είναι πιο πικρή .

Ένα εμπόριο που ξεπερνά τα ναρκωτικά, τα οπλα.
Αυτά τα πουλάς μια φορά .

Αλλά ένα σώμα, μια ψυχή μέχρι να πάψει να υπάρχει μπορείς να το πουλήσεις όσες φορές θες μέσα στη μέρα,τη βδομάδα ,τον μήνα.Για χρόνια.

Πολλές φορές πιστεύω πως ο Θεός έχει εγκαταλείψει αυτό κόσμο ,αηδιασμένος από την δημιουργία του.

Τέσσερις ώρες αργότερα βρισκόμασταν σε μία εγκατάσταση στο Βερολίνο λίγο πιο έξω από την πόλη.
Άλλη μία αναμόρφωση .Αλλά το θέμα ήταν ότι είχαμε πέσει σε παγίδα.

Με το που μπήκαμε μέσα έγινε πόλεμος.
Και τώρα βρισκόμασταν πίσω από τις κολώνες και προσπαθούσαμε να ξεφύγουμε από το χάος.
Σφαίρες έφευγαν από παντού από τα αυτόματα και ήδη είχαμε χάσει αρκετούς από τους δικούς μας

Είχαν έρθει από το πουθενά .
Δεν προλάβαμε ούτε να βγάλουμε τα παιδιά.

Μας την είχαν στήσει για τα καλά .
Μας περίμεναν.

Οι ομάδας πάλευε σώμα με σώμα με τους αντιπάλους.

Τα όπλα ηχούσαν παντού .
Τα τσιμέντα και οι σοβάδες εκτινάσσοντας στον αέρας από τους τοίχους.

Τζάμια έσπαγαν .
Φωνές και τσηριδες παντού.

Τα φώτα είχαν μισοσβησει.
Ο χώρος πλέον έμοιαζε με ταινία τρόμου και εμείς εγκλωβισμένη.

<<ΕΥΑ,>>φώναξε ο Ρεν την ώρα που μια σφαίρα πέρασε ξυστά από το κεφάλι μου καθώς στόχευση έναν από τους φρουρούς τους.

Με άρπαξε απότομα και με έριξε κάτω.

Συρθηκαμε μέχρι πίσω και κυφτικαμε πίσω από κάτι αναποδογυρισμένα τραπέζια.

Από δίπλα μας ήταν η Άλις με την Όλιβ.

<<Είμαστε παγιδευμένοι γαμώτο μου,>>έλεγε εκείνη καθώς οπλίζει το όπλο της.

<<Κάτι δεν πάει καλά.Δεν το είχαμε υπολογίσει έτσι.Ειναι πολλοί περισσότεροι από ότι πιστεύαμε>>.

Σφαίρες έπεσαν στο τραπέζι και εγώ σηκώθηκα στοχυεσα και έριξα πετυχαίνοντας δύο ,στο λαιμό και στον ώμο.

<<Δεν είναι φυσιολογικοι,>>έλεγε ο Ρεν.

<<Όλοι μαλακες είναι απλά ριξτους τους θα πέσουν κάποια στιγμή>>.

Δεν με ένοιαζε πόσοι ήταν.
Στόχος μου ήταν να πεθάνουν όλοι και να βγάλουμε οποίους είχαν απομείνει .

Νεκρά κορμιά κοιτώνταν παντού
Και εγώ δεν μπορούσα να κοιτάξω.

Ένα ξανθό κορίτσι, ένα μελαχρινό αγόρι.
Πάρα πολλά.

<<Πέφτουμε σαν τις μύγες,>>είπε η Όλιβ και σηκωθηκε να ρίξει η ίδια .

<<Δάφνη με ακούς;>>
Φώναζε η Άλις στην ενδοεπικοινωνια.

<<Ναι ,εδώ είμαι.Καλα είμαι,>>ακούστηκε στο ακουστικό μου και έπειτα το όπλο της .<<Κάτι δεν πάει καλά παιδιά.Δεν πέφτουν εύκολα.Ειναι σαν μανιασμένη Πολύ καλύτερα εκπαιδευμένοι από ότι πιστεύαμε >>.

Σηκώθηκα ξανά και αντίκρισα αυτον που έλεγε.
Ήταν πιο γρήγορη .
Δρούσαν πιο στοχευμένα
Τόσα χρόνια ξέραμε τα πάντα για αυτούς
Το πώς εκπαιδεύονταν οι φυλακες τους.
Οι φρουροί τους.

Αυτό ήταν αφύσικο
Μας εκμηδενίζαν στο λεπτο.

Μια κραυγή ακούστηκε από τη Δάφνη .

<<Δάφνη είσαι καλά;>>
Της φώναξε ο Ρεν.

<<Με πυροβόλησαν κάνω πίσω ,>>προσέξτε .

Ο χαμός συνεχιζόταν .
Το μυαλό μου έκανε εκατό στροφες.
Έπρεπε να κάνω κάτι.
Συνεχόμενες κραυγές ήττας ακούγονταν και εμένα τα νεύρα μου εκτροχιαζονταν.

<<Δεν μπορούμε να υποχωρήσουμε Έρη,>>φώναζε η Όλιβ.

<<Πρέπει να φύγετε από εκεί μέσα τώρα .Βρείτε τρόπο.Δεν είναι αυτό που πιστεύαμε ειναι->>.

Και η επικοινωνία κόπηκε.

<<ΕΡΗ ,ΕΡΗ,>>συνέχισε η Όλιβ αλλά τίποτα .

<<Ντέμιαν,>>φώναξε ξανά .Αλλά τίποτα.

Με κοίταξε εντρομη.

<<Τι σκατά συμβαίνει;>>
Με ρώτησε.

Ξαφνικά όλα σιώπησαν 
Εκεί που ακούγονταν κραυγές και ουρλιαχτά άρχισαν να πνίγονται .

Και κάποιος άρχισε να σφυρίζει.
Ένας ήχος διαξυφιστικος ,απόκοσμος.

Δύο αυτόματα ακούστικαν και έπειτα γέλια γυναικεία.

<<Γαμώτο γαμώτο το ήξερα,>>άρχισε να χτυπάει τα πόδια του ο Ρεν.<<Είμαστε νεκροί τελείωσε>>.

Εγώ προσπαθούσα να αφουγκραστω το περιβάλλον μου.
Κοίταξα ελαφρά από τη γωνία να δω τι συνέβαινε.

Και εκεί στις σκάλες τις μεγάλες στεκόταν ένας άντρας με μακριά παλτινε μαλλιά πιασμένα σε κοτσίδα ,φοροντας ένα κουστούμι με άσπρο πουκάμισο χωρίς γραβάτα.

Διπλα του ήταν δύο κορίτσια ντυμένα όπως η Σοφία.
Φούστες φουντωντες κοντά μπλουζάκια.
Μακριές κάλτσες και αθλητικά.
Η μία η πιο μικροκαμωμένη είχε κοτσίδες.
Η άλλη τα αφημένα κάτω.
Αλλά το περίεργο ήταν πως και οι δύο φορούσαν μάσκες σε νέον χρώματα,μια ροζ και μιας μπλε .

<<Ποιος στο διάολο είναι αυτός;>>
Ρώτησε η Όλιβ.

<<Δεν έχω ιδέα,αλλά θα είναι νεκρός σε λίγο, >>της απάντησα .

Ο Ρεν με τράβηξε απότομα.

<<Δεν έχεις ιδέα ποιος είναι;Την έχουμε γαμίσει.Ολιβ ξέρεις ποιος είναι απλά δεν το έχεις συνδιάσει>>.

Η Όλιβ τον κοίταξε περίεργα και έπειτα γουρλωσε τα μάτια.

<<Σκατά>>.

<<Μπορείτε να μου πείτε ποιος στο διάολο είναι αυτός Όχι πως με νοιάζει.Θα του φυτέψω τη σφαίρα έτσι και αλλιώς.Αλλα τώρα με κάνετε περίεργη,>>τους είπα προσπαθοντας να κρατήσω τη ψυχραιμία μου και να μη τα διαλύσω όλα.

<<Πίστευα πως ήταν ένας μύθος απλά
Αλλά η Έρη έλεγε πως πάντοτε σε ένα μύθο υπάρχει μια αλήθεια.Ειναι από την Ρωσία>>.

<<Την κοινότητα εκεί;>>
Ρώτησα.

Κούνησε αρνητικά το κεφάλι.

<<Όχι δρα μόνος του.Δηλαδη συνεργάζεται.Με όποια πλευρά ξέρει πως θα έχει συμφέρον.Τον καλούνε όσοι έχουν την ανάγκη του>>.

<<Και τι τον κάνει τόσο ξεχωριστό;>>
Συνέχισα ανυπόμονη
Το μόνο που ήθελα ήταν όλο αυτό να τελειώνει
Τι με ένοιαζε ποιος ήταν ή γιατί τον έβαλαν για εμένα ήταν ένα ακόμα πτώμα.

<<Έχεις ακούσει για το MK ultra,το πρόγραμμα που έκαναν κάποια στιγμή για να μπορούν να ελέγξουν το μυαλό και την ύπαρξη κάποιου,>>εγνεψα.Ηταν κάτι που είμασταν οικείοι με αυτό.Το είχαμε δει άπειρες φορές.Τους χειριστές με τα θύματα τους.Οι περισσότεροι διάσημοι είχαν πέσει θύματα του σχεδίου αυτού.Οπως είχε συμβεί και στον Ελάιζα μου αλλά κατά κάποιο τρόπο  είχε ξυπνήσει.Ολο αυτό σε έναν άβουλο με μια λέξη , ήχο, οσμή μπορούσε να σε κάνει ο άλλος να κάνεις ό,τι θέλει.
<<Αυτός είναι χειρότερος από αυτό.Με κάποιο τρόπο δεν χρειάζεται να κάνει πειράματα Τα καταφέρνει αλλιώς>>.

<<Μου λες πως ελέγχει κόσμο;>>

<<Ναι ,γι'αυτό μου φαίνονταν όλοι περίεργοι Είναι ο στρατός του>>.

<<Δηλαδή τους κρατάει παρά τη θέληση τους>>.

<<Όχι ,το πρόβλημα είναι πως τα δικά του άτομα έχουν πάει με τη θέληση τους με το μέρος του>>.

<<Μου λες δηλαδή πως αυτοβούλως μπήκαν στην διαδικασία να τους ελέγχει;>>

<<Ναι.Ειναι επικίνδυνοι όλοι τους είναι σαν μαριονέτες.Γιαυτο τον αποκαλούν μαριονετίστα.Χειριζεται τις χορδές.
Αλλά πάντοτε η δράση του καλύπτεται σαν κάτι άλλο για να μείνει στις σκιες Φημες λένε  πως ήταν αυτός που σκότωσε όλο το καρτέλ γνωστής οικογένειας της Βραζιλίας μέσα σε μια ώρα.Τριακοσια άτομα.Επισης διαβασα πως ήταν αυτός που ξεκλήρισε την Λευκή αδελφότητα και ήταν μόνο δεκαπέντε τότε>>.

<<Τι στον πούτσο από τόσο μικρός;Και οι γκόμενες δίπλα του και αυτές υπό τον έλεγχο του;>>

<<Ναι από μικρός τα έκανε αυτά.Γιαυτο η κοινότητα τον χρησιμοποιεί.Ειναι ταλέντο λένε .Αλλά κανείς δεν ξέρει από πού προήλθε.Οσο για αυτές είναι οι γυναίκες του .Αλλά όχι δεν τις έχει υποελεγχο.Ορφανες που τις βρήκε σε αναμόρφωση και τις πηρεΑπο μόνες τους κάνουν ό,τι τους ζητήσει.Τις φωνάζουν μαριονέτες>>.

Η μικρή δεν παίζει να ήταν πάνω από είκοσι τρία.Η άλλη φαινόταν λίγο μεγαλύτερη και εκείνος γύρω στα τριάντα.

<<Λέγεται Βαλέντιν, αυτοί με τις κοτσίδες είναι η Νίνα και η άλλη είναι η Σιλβανα ή αλλιώς Άννα.Δεν είχες ακούσει ποτέ γι'αυτόν;>>

<<Ναι, αλλά πίστευα πως είναι μύθος.Αλλα δεν έχει καμία σημασία για το τον εφ->>

Ανάμεσα από τα πνιχτα ουρλιαχτά και τους πυροβολισμούς που ήταν εκτελέσεις επί τόπου η φωνή του ήχησε.
Και δεν εχω ακούσει πιο τρομακτική στη ζωή μου.

<<Χριστίνα,βγες έξω όπου και να είσαι>>.

Τα κορίτσια γέλασαν μανιακά και τα αυτόματα εκπιρσοκροτησαν ξανα.

<<Κρύβεται σαν δειλή,>>είπε η μία.

Γαμώτο εμένα ήθελαν.
Φυσικά όλο αυτό στήθηκε για εμένα.

<<Ξέρεις όχι πως είχα καμία όρεξη να μπλεχτω σε όλο αυτό αλλά μου κέντρισες την περιέργεια.Σκεφτικα τι στο καλό έχει αυτή η γυναίκα που κάνει να τρέμει την κοινότητα.Και Έντα είδα τα επιτεύγματα σου.Να γδερνεις ζωντανους άνθρωπους ούτε εγώ δεν είμαι τόσο βαναυσος.Ειναι αξιοθαύμαστο.Το είδα σαν πρόκληση.Και με μεγαλη ευχαρίστηση θα σε σκοτώσω>>.

Γέλια ακούστηκαν ξανά.

<<Για να το κάνεις πρέπει πρώτα να έρθεις πιο κοντά ή είσαι δειλός και φοβάσαι,>>του φώναξα και ο Ρεν με αγριοκοιταξε.

<<Θες να μας σκοτώσεις όλους;>>

<<Όχι, μόνο αυτόν,>>σηκώθηκα απότομα και στόχευσα το αυτόματο πάνω του και πυροβόλησα.

Ο καργιόλης όμως απέφυγε άλλη μια σφαίρα .
Πανικός επικράτησε πάλι.

Πυροβολισμοί.
Όσοι δικοί μας είχαν επιζήσει σηκώθηκαν και πάλεψαν.

Η Άλις έτρεξε στην Άννα .
Εκείνη έβγαλε ένα μεγάλο μαχαίρι και ετοιμάστηκε να την χτυπήσω αλλά η μικρή έσκυψε απότομα και το προσπέρασε

Ο Ρεν με την Όλιβ ανέλαβαν την Νίνα που έτρεχε στις σκάλες και εκείνοι από πίσω της.

Εγώ έψαχνα τον μαλάκα.
Πολλά είχα να αντιμετωπίσω αλλά όχι ακόμα έναν μανιακο θα τελείωνε γρήγορα όλο αυτό.

Εκείνος σηκώθηκε απότομα αλλά του ξανά έριξα και κρύφτηκε πίσω από μια κολώνα.

<<Αξιοθαύμαστη,>>είπε γελώντας.

<<Με κολλακευεις,>>του απάντησα ειρωνικά.<<Μόνο που συχαινοιμαι τους κόλακες,>>η σφαίρα χτύπησε το τσιμέντο την ώρα που εκείνος κρυφοκοιταζε.

<< Και οξυδερκής,>>μου αρέσεις.

<<Εμένα πάλι όχι,>>του έριξα ξανά την ώρα που που πεταγόταν στην επόμενη κολώνα.<<βγες έξω να παλέψεις τη φοβάσαι τόσο δειλός είσαι;>>

<<Ω γλυκιά μου δεν είμαι τόσο ηλίθιος να παλέψω .Γι'αυτό έχω το στρατό μου>>.

<<Φυσικά.Τι να χαλάσεις κάνα νύχι;Γιατί να μη κάνουν άλλοι τις βρωμοδουλειες.Τυπικο>>.

Γέλασε ξανά.

<<Ναι ναι.Και για εσένα φύλαγα τον καλύτερο>>

Ξαφνικά μπροστά στη Μάνη μου ξεπρόβαλε ένας τύπος.
Το σώμα του λυγισμένο στο πλάι σαν ξεπρόβαλε από γωνία ,τα χέρια του πίσω στη μέση και  το κεφάλι του  γυρισμένο προς εμένα.

Μια άσπρη μάσκα με δάκρυα κόκκινα στόλιζε το πρόσωπο του
Το μαλλί του ξεπρόβαλλε μαύρο .
Φορούσε ένα μαύρο κουστούμι με γραβάτα.

<<Τι στον πούτσο;>>
Εσφηξα το όπλο μου.
Κάτι σε αυτόν τον τύπο δεν πήγαινε καλά.
Όλο μου το σώμα είχε αντριχιασει.
Ήταν ξεκάθαρο πως ήταν επικίνδυνος αυτός μπροστά μου αλλά ακόμα δεν μπορούσα να τον ξεκλειδώσω.

<<Πες γεια στο καινούργιο μου επίτευγμα.Να περάσετε όμορφα. Χάρηκα που σε γνώρισα Χριστίνα έστω και τόσο λίγο >>.

<<Το γαμημενο όνομα μου είναι Εύα ,>>του φώναξα.

Ξαφνικά όμως πριν προλάβω να κάνω κίνηση ο τύπος με την μάσκα γέλασε υστερικά με πιο τσηριχτει φωνή.
Έβγαλε ένα μαχαίρι μακρύ και άρχισε να μου επιτείνεται.

Προσπάθησα να στοχεύσω αλλά δενπορουσα ήταν γρήγορος πολύ γρήγορος και απεφευγε όλες τις σφαίρες μου.
Μέχρι που το όπλο άδειασε

Γαμώτο.

<<Έλα αν τολμας,>>του είπα και πέταξα το όπλο σηκώνοντας τις γροθιές μου.

Αυτές τις στιγμές πρέπει να πάρεις γρήγορες αποφάσεις όσο γρήγορα όμως και να αποφάσεις πάντα κάτι θα σε προλάβει.

Αναπηδησε προς τα πάνω μου στρέφοντας το μαχαίρι κατά πάνω μου.
Το απέφυγα  εκείνος όμως πολύ γρήγορα το ξανά επιασε στον αέρα και προσπαθούσε να το φέρει στο πρόσωπό μου. Πριν προλάβω να κάνω κάποια κίνηση το πόδι του βρέθηκε στο στομάχι μου και με δύναμη με έριξε  προς τα πίσω κόβοντας μου την ανάσα.

Κράτησα το στομάχι μου καθώς ο πονος με κατέκλυσε .
Πήρα μια βαθιά ανάσα και έτρεξα κατά πάνω  του
Δεξιά το μαχαίρι στο πρόσωπο μου αριστερά εγώ
Γροθιά στο πιγούνι Αντίστοιχη κλοτσιά στο στομάχι.

Αλλά ο τύπος δεν χαμπαριαζε.
Ήταν σαν να μην τον είχα ακουμπήσει.
Απλά γελούσε.

<<Από τι σκατά είσαι φτιαγμένος;>>Του φώναξα καθώς πάλι άρχησε την επίθεση .
Ποιο γρήγορα και πιο απότομα και όσο και να αμυνώμουν δεν μπορούσα να κρατήσω ισσοροπία.
Δεύτερο χτύπημα στο στομάχι
Μαχαίρωμα στο χέρι.

Και έπειτα ένα κάρφωμα στο ππλαο από το μπούτι .
Ούρλιαξα καθώς κρατούσα τη πληγή μου.
Αλλά εκείνος δεν σταματούσε όσο υποχωρούσα προς τα πισω.

Κάτι δεν πάει καλά με αυτόν δεν είναι φυσιολογικό αυτό .

Το ανάστημα του ήταν ίσα με το δικό μου αλλά πιο γυμνασμενος.
Πιο δυνατός .

Έπεσα στο πάτωμα καθώς λύγισε το πόδι μου από τον πόνο και πριν προλάβω να κρατηθώ μια κλοτσιά ήρθε στο πρόσωπο μου και έφτυσα αίμα.

Ζαλιστικα και σύρθηκα στο πάτωμα .

Με την ταχύτητα αυτή θα με σκότωνε.
Έπρεπε να φύγω.

Γελούσε ασταμάτητα καθώς προχωρούσε κοντά μου
Συρθηκαμε και άλλο μέχρι που στο οπτικό μου πεδίο βρέθηκε ένα αυτόματο όπλο πεσμένο
Δεν ήθελα να κοιτάξω τριγύρω το χάος που συνεχίζονταν .
Έβλεπα τους δικούς μου να πέφτουν ένας ένας και εγω δεν μπορουσα να κανω τίποτα

Αυτό το μέρος θα ήταν ο τάφος μας.

Η ανάσα μου επιτάχυνε και οι παλμοί καθώς άπλωμα το χέρι μου στο όπλο.
Εκείνο πλησίαζε.
Είχε λίγα δευτερόλεπτα πριν το τέλος.

Λίγο ακόμα.
Κουνήσου Εύα.

Το έπιασα λίγο πριν μου επιτεθεί γύρισα και του έριξα στον ώμο και μια στο πόδι και έπεσε κάτω.

Σηκώθηκα απότομα και έτρεξα πάνω του ρίχνοντας του μια κλοτσιά στο πρόσωπο.
Αυτό θα μου έδινε χρόνο να ξεφύγω.

Ξεπνοη τον κοιτούσα που προσπαθούσε να πάρει ανάσα και να σηκωθεί.

Ανασηκώθηκε λίγο και έκατσε στα γόνατα .

Ήταν σαν να μην ένιωθε τις πληγές του.

Έφερε τα χέρια του μπροστά και έπειτα το πρόσωπο στο δάπεδο και άρχισε να μουρμουριζει ασταμάτητα.

Δεν μπορούσα να καταλάβω τι έλεγε.
Έπρεπε να φύγω αλλά καθόμουν και τον κοιτούσα σαστησμενη.
Όλο αυτό που τη είχε κάνει αυτός ο άνθρωπος φαινόταν πως είχε αντίκτυπο.

Η μάσκα του είχε σπάσει από το χτύπημα και κομμάτι της βρισκόμαστε στο δάπεδο.

<<Δεν μπορώ να το κάνω....Όχι δεν μπορώ να το κάνω ...δε θέλω να το κάνω...>>μουρμουρισε συνέχεια και χτύπαγε το κεφάλι του με τις γροθιές του κρατοντας στο δεξί το μαχαίρι .
<<Δεν είμαι εγώ αυτός....Όχι όχι άσε με δε θέλω να το κάνω....>>.

Άκουγα τη φωνή του να μουρμουραει ασταμάτητα
Αίμα να τρέχει από τις πληγές του και εκείνο ακόμα σε εκείνη τη στάση.

Πρέπει να φύγεις Εύα.
Τώρα.
Κάτι πάει στραβά μαζί του δεν είναι φυσιολογικό.
Είναι επικίνδυνος .
Είναι....
Είναι....

Το μυαλό μου σαν να καθαρισε ξαφνικά.
Δεν ήταν ότι ήταν περίεργος μόνο.
Ήταν πως μου ήταν γνώριμος.
Πολύ γνώριμος.

Το αίμα μου πάγωσε.

Όχι, Θεέ μου.

<<Φιλ-Φιλ->>

Ανασηκωσα αργά το πρόσωπο του και μέσα από τη σπασμένη μάσκα είδα τα χαρακτηριστικά του.
Έμεινα έντρομη.

Έκανα ένα βήμα μπροστά αλλά με σταμάτησε.

<<Όχι, φύγε Εύα δε θέλω να σου κάνω κακό .Φύγε>>.

<<Φιλιππε,>>τι σκατά είχε συμβεί .
Τον είχαν πιάσει και κατέληξε έτσι.

<<Φύγε σου είπα .Αν μείνεις θα σε σκοτώσω.Και δε θέλω το ξέρω.Εισαι φίλη μου,>>άρχισε να ουρλιάζει καθώς κρατούσε το κεφάλι του και τραβούσε τα μαλλιά του.

Τον βασάνιζε όλος αυτό.
<<Σταμάτα ,σταμάτα ,>>φώναζε.

Και τότε ακούστηκε το σφύριγμα ξανά.
Γύρισα απότομα από τη μεριά που ερχόταν αλλά ο Βαλέντιν δεν φαινόταν πουθενά.

Ο μαριονετιστας που κινεί τις μαριονέτες.

<<Τρέχα,>>ήταν η τελευταία του λέξη.
Το πρόστιμο του άλλαξε σαν αυτο ο ήχος να γύρισε τον διακόπτη και έγινε πάλι όπως ήταν πριν.

Έκανα μεταστροφή και άρχησα να τρέχω. Μη υπολογίζοντας τον πόνο από τη πληγή μου.

Άρχησα να πηγαίνω προς τον διάδρομο που φαινόταν στη γωνία
Το γέλιο του με ακολουθούσε και εγω επιτάχυνα
Έπρεπε να φύγω.
Να βγω από εδώ.
Τον είχαν στείλει να με σκοτώσει
Τον είχαν μετατρέψει σε ένα τερας.
Και εγώ δεν  μπόρεσα να τον σώσω.

Άρχισα να ανεβαίνω τις σκάλες που ήταν στο τέλος του διαδρόμου.
Γύρω νεκροί και ο απόηχος τον πυροβολισμών.

Έπρεπε να βρω καταφύγιο μέχρι να δω τι θα έπρεπε να κάνω για να ξεφύγω.

Αν πεθάνω δε θα σε ξαναδώ.
Δε θα μπορέσω να σε προστατεύσω.
Θα αποτύχω ξανά.

Στο βάθος μια πόρτα μου φάνηκε σωτηρία .
Έτρεξα και την άνοιξα με δύναμη.

Όλα έγιναν απότομα σκοτάδι.
Δεν ξέρεις πότε χάνεις το μυαλό σου.
Ποτέ έρχεται εκεί η η στιγμή που βγάζει το τέρας τελειωτικά από μέσα σου.

Μπροστά μου ένα κρεβάτι με άσπρα σεντονια και πάνω του  ένα άψυχο γυμνό  κορμάκι.Αιματα παντού .

Μπούκλες μαύρες ,μαύρο δερματακι.

Όχι ,όχι.
Ελι.

Έτρεξα κατά πάνω του και τον πήρα αγκαλιά.
Δεν συνέβαινε αυτό .

Ήρθα αργά.
Δεν πρόλαβα πάλι.
Συγγνώμη μωρό μου συγνώμη.

Ούρλιαξα και ευχήθηκα να πεθάνω από οξυγόνο καθώς τον κουνούσα στην αγκαλιά μου.

<<Μωρό μου συγγνώμη.Συγγνωμη>>.

Το μυαλό μου σκοτείνιαζε .
Δεν είχε απομείνει τίποτα.
Το ξανθό εναλλάσσονταν με το μαύρο ξανά και ξανά .
Ήμουν στο όνειρο και μετά πάλι εδώ
Κρατούσα τον ξανθ8 μου άγγελο και έπειτα το μικρό μου.

Θέλω να πεθάνω.
Έμιλι απλά πάρε με.

Ένας γδούπος ακούστηκε από δίπλα και τα  μάτια μου πετάχτηκαν προς την μεριά από όπου προήλθε .

Και εμείς στη γωνία ημίγυμνος ένας άντρας οπισθοχωρούσε.

Κάτι μουρμουρισε πως ήθελε να κάνει,καθώς κατεβαίνω από το κρεβάτι αργά αφήνοντας το άψυχο κορμί του.
Πώς δεν ήθελε να το σκοτώσει.
Πώς έπρεπε κάτι να καταλάβω.
Πώς ήταν άρρωστος και έπρεπε να τον λυπηθώ γιατί ειχε οικογένεια.

Και τη δικιά μου ,ποιος τη λυπήθηκε;

Αλλά εγώ δεν ακούω τίποτα.
Μιλάει;Όχι, δεν μιλάει.
Χωρις γλώσσα δε θα μπορεί να μιλάει.

Δίπλα στο κομοδίνο ήταν ένα ματωμένο εργαλείο για να ανοίγεις γράμματα.

Μου κάνει αυτό.
Θα με ζοριζει αλλά μου κάνει.
Δεν ξεφεύγεις τώρα όσο και να θες.

Δεν ακούω ,δεν βλέπω,καθώς παρακαλάει.Καθως ουρλιάζει για τελευταία φορά που του κόβω τη γλώσσα,έπειτα τον καρφώνει ανάμεσα από τα πόδια .Μετά έχει σειρά το σώμα .
Πρώτο χτύπημα δεύτερο.
Κάπου χάνω το μέτρημα.
Κάπου χάνομαι και εγώ.
Αλλά δεν με νοιάζει.
Δεν έχω κάτι για να ζω πλέον.
Αίμα τρέχει από το λαιμό του όταν τον καρφωνω στη καρωτίδα.
Και μετα ο ήχος από κόκαλα .

Χωρίς κεφάλι δε θα μιλάει καθόλου.
Πολύ καλύτερα.

Το αφήνω να κυλίσει στο πάτωμα απολαμβάνοντας τη σιωπή.
Δάκρυα τρέχουν από τα μάτια μου και το μόνο που ακούγεται είναι η φωνοι μου και τα ουρλιαχτά μου.
Πονάει όλο μου το σώμα όταν σέρνομαι στο κρεβάτι .
Το αίμα είναι παντού.
Πάνω μου πάνω του.
Του σκουπίζω το πρόσωπο τον φίλο στο μέτωπο.

Τον κρατώ ακόμα στην αγκαλιά μου και ουρλιάζω το όνομα του όταν ακούω φωνές .

<<Δεν είναι ο Ελι ,Ευα.Ευα με ακούς δεν είναι ο Ελι,ξυπνα>>σαν να ακούω την Όλιβ.
Σαν το μάγουλο μου να πονάει .
Αλλά δε νιώθω δε νιώθω τίποτα

Έχω πεθάνει.

Νιώθω δύο χέρια να μετράνε και να μου τον παίρνουν.

<<Όχι δωστον  μου πίσω >>.ουρλιάζω και έπειτα νιώθω ένα τσίμπημα στο μπράτσο μου.

<<Ηρέμησε όλα καλά θα πάνε πρέπει να σε βγάλουμε από εδω>>.

Και μετά σκοτάδι.

Επιτέλους.