Έμιλι.
Το πρώτο γράμμα.

Belle,αν διαβάζεις αυτό το γράμμα .Σημαίνει πως δεν βρίσκομαι ανάμεσα στον κόσμο των θνητών.
Θεέ,μου δεν ξέρω καν αν τα ανοίξεις ποτέ αυτά τα γράμματα.Σίγουρα θα το κρύψεις το κουτί κάτω από το κρεβάτι για να μη το βλέπεις.

Είναι πολύ οδυνηρό ,έτσι δεν είναι;Αλλά κρατήσου.Η ζωή είναι ωραία και χωρίς εμένα.Μη φέρνεις αντίρρηση σε βλέπω.

Αχ,μακάρι να σε βλέπω από εκεί που θα είμαι;Ελπίζω,να έχει κοκτέιλ εκεί που θα παω.Αν είναι έστω και λίγο σαν του Armando που εφτιαχνε στην Ισπανία έχω κερδίζει το Τζόκερ.Γιατι αν δεν έχει ποτά εκει πάνω βλέπω η αιωνιότητα να είναι βαρετή.

Αχ,ο καργιόλης με εφαγε.Η πανούκλα να πέσει στο σπίτι του.Εχ,ξέρω γίνομαι δραματική ,αλλά τι να κάνω.

Γράφω ενώ είσαι στην δουλειά .
Ο μικρός παίζει μέσα στο δωμάτιο του.

Δεν ξέρω αν κάνω σωστά που σου γράφω τα γράμματα,γιατι είναι πολλά.
Σιγά μην την έβγαζες με ένα.
Μη γελάς,ξέρεις ότι έχω δίκαιο.
Αλλά μην ανησυχεις δεν είναι όλα έτσι μελό αναπολώ και τις καλές στιγμές .
Μαζί με όλα τα αλλα.
Κάπως έτσι δε θα φύγω ποτέ από κοντά σου.

Ξέρω πως έχω φύγει με άσχημο τρόπο.Το νιώθω πως έτσι θα γίνει.Μη ρωτήσεις πως;

Από τότε που έμπλεξα σε αυτή τη κατάσταση γνώριζα πως με τον έναν ή άλλον τρόπο αυτή θα ήταν η κατάληξη μου.

Αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω .
Θα τα άλλαζα όλα.

Όσες φορές και να στο πω δεν αρκεί,πως έχω μετανιώσει τότε που σε έκανα να φύγεις.

Θεώρησα πως σε προστάτευα.
Ήμουν ηλίθια.
Έπρεπε να καταλάβω πως κανένας δεν είναι ασφαλής από αυτούς.

Απλά πίστευα πως αν το έκανα θα σε γλυτώνα από όλο αυτό.

Που να φανταζόμουν πως μετά από λίγο διάστημα θα έτρεχα να σε βρω.

Γιατί που αλλού να πήγαινα,αν δεν πήγαινα στον άνθρωπο που αγαπούσα.

Ήλπιζα να με συγχωρέσεις.
Πόσο μάλλον όταν με είδες με την κοιλιά στο στόμα.
Τόσες φορές την είχα κάνει πρόβα την εξήγηση στο μυαλό μου.
Και τότε που σε είδα να ανοίγεις την πόρτα απλά έμεινα να σε κοιτώ.

Ήσουν τόσο όμορφη .
Η δικιά μου Όμορφη.
Δεν είχες αλλάξει καθόλου.
Αντιθέτως από εμένα.

Ήθελα να τρέξω μακριά και παράλληλα να πέσω στα πόδια σου.
Έτρεμα πως θα με εδιωχνες και παράλληλα ήθελα να με αγκαλιάσεις.

Θα μου άξιζε.
Και εσύ σαν μια άλλη ηλίθια που είσαι με συγχωρέσες.Τοσο εύκολα με όλη σου την καρδιά .

Μου χάρισες στιγμές που δεν θα φανταζόμουν ποτέ

Θυμάσαι εκείνη τη νύχτα που είμασταν στη ταράτσα ,με ένα μπουκάλι μπύρα στο χέρι ,προσπαθόντας να πιάσουμε τα άστρα;

Ήταν τόσο καθαρός ο ουρανός που πιστεύαμε ότι μπορούσαμε να τα παγιδεύσουμε στη παλάμη μας ,σα πυγολαμπίδες.

Πάνω σε μια κουβέρτα γιορτάζαμε την επανάσταση της εφηβείας μας, κάνοντας όνειρα.

Το θυμάσαι;

Με ρώτησες καθώς με κρατούσες αγκαλιά, τι πιστεύω πως είναι η αγάπη.

Σου απάντησα πως η μαγειρική σου είναι χάλια ακόμα και μετά από τόσο καιρό.

Εσύ σούφρωσες τα χείλη σου και παραπονέθηκες.

"Αφου σου αρέσει το φαγητό μου;"μου είπες με παράπονο.

Σου απάντησα πως έλεγα ψέματα.

Θεέ μου μισούσα το φαγητό που έφτιαχνες, όταν έπρεπε, για να έχουμε κάτι να φάμε.

Ήθελα τόσο πολύ να στο πω.

Αλλά λάτρευα το τρόπο που κινούσουν στη κουζίνα.
Το αλεύρι πάνω στα μαλλιά σου .
Τις τσηρίδες που έβγαζες όταν πιτσιλούσε το λάδι.

Ή όταν καιγόσουν στο ταψί ,γιατί ξεχνούσες να βάλεις το γάντι.

Και εγώ πάντα σε μάλωνα.

Τους μορφασμούς που έκανες όταν δοκίμαζες και καταλάβαινες πως το φαι δεν ήταν καλό.

Και τη θλίψη στα μάτια σου, όταν συνειδητοποιούσες πως αυτό ήταν ,γιατί δεν είχαμε κάτι άλλο να φάμε.

Θαύμαζα το τρόπο που δε το έβαζες κάτω.
Μέρα με τη μέρα βελτιωνόσουν και ας μη το πίστευες.

Δε στο έλεγα γιατί δεν ήθελα να σε στεναχωρήσω.

Για μένα αυτό ήταν αγάπη.
Εσύ εκεί στη κουζίνα.
Θα μπορούσα να σε βλέπω για ώρες,μήνες , χρόνια.
Ήθελα να παγώσω το χρόνο
Την εικόνα σου..

Ξέρω ότι ήταν δύσκολο για εσένα να προσπαθείς.

Αναγκαστήκαμε να μεγαλώσουμε γρήγορα ,χωρίς να το θέλουμε.

Με κοίταξες όλο απορία, ακούγοντας τα λόγια μου, με τις παλάμες μου να αγκαλιάζουν τις γωνιές του προσώπου σου.

Νόμιζα πως τότε αυτό ήταν η αγάπη μονο.
Εσύ και εγώ.
Εκείνες οι στιγμές.

Όλες εκείνες που ξαναζήσαμε όταν βρήκα το δρόμο μου πίσω σε εσένα.

Αλλά τι ήξερα εγώ τότε τι είναι η αγάπη;

Μέσα από την αθωότητα που προσπαθούσα να κρατήσω ,έτσι την έβλεπα.

Αλλά όχι καρδιά μου, έκανα λάθος.

Δεν είναι μόνο αυτό, είναι πολλά περισσότερα.

Αγάπη είναι αυτά που μας έμαθαν στα παραμύθια.
Όλα αυτά που βλέπαμε στις ταινίες.
Στα ζευγάρια που αγκαλιάζονταν στα παγκάκια στα πάρκα, ακόμα και αν ο χρόνος είχε περάσει από πάνω τους

Τα φιλιά, ο έρωτας.
Η ζωή που θέλεις να ζήσεις μαζί με κάποιον.
Η φροντίδα που θέλεις να του δώσεις .

Τα χάδια.
Ο χτύπος της καρδιάς σου όταν τον κοιτάς.
Να ξαπλώνεις τα βράδια παρατηρόντας κάθε λεπτομέρια στο πρόσωπο του την ώρα που κοιμάται.

Έχεις μια μικρή ελιά πίσω από το αυτί σου
Το ξέρεις;
Τη λατρεύω.

Η αγάπη της μάνας.
Του πατέρα.
Της φίλης σου.
Του φίλου σου.
Του εραστή σου.

Το γέλιο ένος παιδιού.
Το κούνημα της ουράς του σκύλου που σε περιμένει με λαχτάρα στο σπίτι.

Το συναίσθημα όταν καταφέρνεις τους στόχους σου.

Το ζεστό φαγητό έστω και λίγο, στο τραπέζι.

Η ανατολή του ηλίου ένα πρωινό στον ορίζοντα, που σε κάνει να νιώθεις ελευθερία.

Όλα αυτά δεν είναι η αγάπη;
Και άλλα τόσα;

Όλα τα όμορφα;

Όσο μεγάλωνα κατάλαβα πως δεν έχει μόνο μία πλευρά.

Η αγάπη όσο φωτεινή και να είναι, κρύβει τόσο σκοτάδι.

Μπορεί να κρύβει πόνο μέσα της.
Να είναι διεστραμμένη, άρρωστη νοσηρή.

Γιατί οι άνθρωποι τη διαστρεβλώνουν.

Κάποιοι αγαπούν τα χρήματα.
Την εξουσία.
Κάποιοι αγαπούν τη λαγνεία.
Τα ψέματα.
Τον εγωισμό τους.

Κάποιοι αγαπούν τη νοσηρότητα τους και το κακό που κουβαλούν μέσα τους

Γι'αυτούς είναι όλα ένα παιχνίδι.

Κάποιοι αγαπούν να προκαλούν πόνο.

Κάποιοι βιάζουν το σώμα σου και τη ψυχή σου και το θεωρούν αγάπη.

Κάποιοι αγαπούν το δηλητήριο να ρέει στο σώμα τους.
Κάποιοι αγαπούν να κρύβουν τα πάντα μέσα τους.
Και κάποιοι αγαπούν να κάνουν τόσο άσχημα πράγματα που ο παράδεισος δακρύζει.

Κάποιοι αγαπούν να σε τραβήξουν σε όλο αυτό.

Γιατί το μυαλό τους όσο άρρωστο και να ακούγεται έτσι ακριβώς βλέπει την αγάπη.

Αυτή η μορφή της μπορεί να σε κάνει να χαθείς στο σκοτάδι.

Τρομακτικό δεν είναι;

Να ξέρεις πως υπάρχει αυτό γύρω μας.

Την ένιωσα αυτή τη πλευρά της.

Χάθηκα μέσα της.
Δεν μπορούσα να βγώ.
Κρατιόμουν από την εικόνα σου ,που είχα παγώσει.

Νόμιζα πως αν πέσω μέσα στο σκοτάδι και παλέψω θα γυρνούσα την αγνότητα της πίσω.

Αλλά όλα ήταν μάταια.
Όσο και να προσπαθούσα.

Μετά όλα άλλαξαν.

Ξέρεις είχα ξεχάσει ότι η αγάπη έχει ένα δυνατό σύμμαχο.

Την ελπίδα.

Φώτισε τη ψυχή μου.
Ψυθήρισε στο αυτί μου.
Έδιωξε τη μοναξιά.

Νόμιζα πως την είχα μόνο εγώ μέσα μου, να με κινεί να παλέψω.

Μετά όμως άρχκσα να τη βλέπω στα μάτια αλλονών.

Προσπαθούσα να μη τη σβήσω μέσα τους, όσο αχνή και να ήταν.

Να δώσω λίγη από τη δική μου.

Αυτό ήταν ένα από τα μυστικά, που όταν σου τα είπα όλα ,το παρέλειψα.

Ήταν πολύτιμο για εμένα .

Πίστευα πως αν το πω θα ρουφήξω τη δύναμη αυτή από μέσα τους και θα χαθεί στη λήθη.

Όχι, αγάπη μου.
Έκανα λάθος.

Η αγάπη και η ελπίδα φώλιαζε μέσα τους.
Μια φωτιά να σιγοκαίει.

Την είδα, την ένιωσα.

Στις μικρές αυτές στιγμές μαζί τους.

Σε δύο μάτια που πίστευαν πως δεν αξίζουν και δηλητηρίαζαν το σώμα.

<<Η αξία σου δε χάνεται όσα λάθη και να κάνεις.Καποια στιγμή θα βρεις τον άνθρωπο που θα τη βλέπει χωρίς να χρειάζεται να του πεις τίποτα για εσένα..>>

Σε μια ψυχή που φοβόταν το σκοτάδι και το έκρυβε μέσα της.

<<Το φως είναι πιο δυνατό από το σκοτάδι.>>

Σε δύο χέρια που προκαλούσαν βία για να πνίξουν το πόνο .

<<Δε χρειάζεται να παλεύεις μόνος σου.>>

Σε δύο χέρια που πάλευαν να σηκώσουν όλο το βάρος του κόσμου και ένιωθαν βρώμικα όταν τους άγγιξε το μαύρο αυτού του κόσμου .

<<Αυτά που μας έχουν συμβεί δε μας προσδιορίζουν>>

Σε ένα χαμόγελο που έσβηνε σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου επειδή τα όνειρα του χάνονταν.

<<Θα κατακτήσεις το φόβο σου.
Στο τέλος θα φοβάται εκείνος εσένα.>>

Σε μια άγρια ,ασυμβίβαστη ψυχή που πήγαινε κόντρα στο κόσμο ,αλλά παράλληλα ζητούσε αποδοχή.

<<Ο Θεός φτιάχνει τα περίεργα, πολύχρωμα ,ασυνήθιστα παιδιά επειδή είναι τα αγαπημένα του.Είναι οι μαχητές του.>>

Σε μια αγκαλιά που ζητούσε την αγάπη φοβούμενη πως αν πει την αλήθεια θα χάσει τα πάντα.

<<Εσύ διαλέγεις τη ζωή που θες να ζήσεις.Δε πρέπει να ξυπνήσεις κάποια στιγμή και να έχεις ζήσει με τα θέλω των άλλων.Αυτό δεν είναι ευτυχία.>>

Θα μου πεις γιατί τους θυμάμαι;

Τόσοι άνθρωποι πέρασαν από τη ζωή μου

Αυτοί οι άνθρωποι πήραν ένα κομμάτι της ψυχής μου και εγώ ένα από τη δική τους.

Τους σκέφτομαι πάντα.
Τα πρόσωπα τους.
Τους ασυνήθιστους τρόπους που μας έκαναν να συναντήθουμε.

Αυτοί κάποια μέρα θα αλλάξουν το κόσμο Θα το δεις.

Το ξέρω,το ένιωσα.

Βαθιά μέσα τους κρύβουν κάτι.

Είναι και αυτά ασυνήθιστα.

Μακάρι να στους φέρει η ζωή στο μονοπάτι σου και να έχεις τη τύχη να τους γνωρίσεις.

Ή τουλάχιστον να συναντήσεις ανθρώπους σαν και αυτούς.

........

Αν έχεις βρει αυτό το γράμμα και το διαβάζεις ,αυτό σημαίνει πως εγώ δεν είμαι πια δίπλα σου.

Η ζωή πολλές φορές κλείνει την αυλαία, τη στιγμή που δε πρέπει.

Δε θέλω να κλειστείς στον ευατο σου .
Ξέρω πως θα φλερτάρεις με τη μοναξιά.
Θα τιμωρίσεις τον ευατο σου με αυτό.
Θα νιώσεις τύψεις.
Δε το θέλω.

Μη το κάνεις
Δε φταις εσύ.

Ήταν αυτό που έπρεπε να γίνει.

Άκου με και πάψε να δυσανασχετείς.
Σε βλέπω.
Έτσι μπράβο.
Χαμογέλα.

Είναι αναπόφευκτο το πεπρωμένο.

Αν χαθείς μέσα στη καταιγίδα, πάντα θα βρίσκεις το δρόμο να επιστρέψεις σε εκείνο.

Εσύ ήσουν το δικό μου.

Αλλά εγώ δεν ήμουν το δικό σου.

Μη διαμαρτύρεσαι είπα.

Το ξέρεις και εσύ ότι δεν ήμουν.

Όσο και να αγαπηθήκαμε.

Γι'αυτό υποσχέσου μου.

Ζήσε.
Χαμογέλα.
Ερωτεύσου.
Μικρό μου αγρίμι.

Ακόμα και αν θέλεις να χαθείς βρες την ελπίδα.

Το πεπρωμένο σου είναι εκεί έξω.

Ψάξτο.

Σε παρακαλώ.
Μη τα παρατάς.
Μη με αναγκάσεις να έρθω να σε στειχιώσω.

Ξέρεις πόσο μισώ τα φαντάσματα.

Εγώ θα είμαι εκεί, πάντα ανάμεσα στα αστέρια να σε βλέπω ,όπως και τα ασυνήθιστα παιδιά.

Θα μετατρέψω τα άστρα σε πυγολαμπίδες .
Να φωτίζουν το δρόμο προς το πεπρωμένο.

Σε αγαπώ .
Πάντα θα σε αγαπώ.