Τώρα.
Εύα 26 ετών.

Ακόμα και μετά από τόσα χρόνια ,το μόνο που δεν μπορώνα ηρεμήσω μέσα μου ειναι τα συναισθήματα.

Ο Άσαχι,είχε αποτύχει στο να μου το διδάξει.

Ή μάλλον εγώ δεν ήθελα ννα το κάνω.

Καθώς κοιτούσα έξω από το παράθυρο του αεροπλάνου,τα φώτα ,τα κτήρια σαν μινιατούρες,κατάλαβα για ακόμα μια φορά πως η ζωή συνεχίζεται ,αν και για εμάς έχει σταματήσει ο χρόνος.

Οι άνθρωποι κάτω, συνέχιζαν την ζωή τους έχοντας απόλυτη άγνοια για το τι γίνεται στην πραγματικότητα γύρω τους.

Φυσικά όλα αυτά που ζούμε κάπως με κάποιο τρόπο τα βλέπανε .

Είτε στην τηλεόραση.

Είτε στον ίντερνετ.

Αλλά πάντοτε παρέμεναν θεωρίες.

Συνομωσίες.

Και αν κάτι έπαιρνε σάρκα και οστά, γινόταν αληθινό,με τον καιρό το ξεχνούσαν ή έκαναν πως δεν το βλέπουν,συνεχίζοντας την ζωη τους.

Για ενα λεπτό ευχήθηκα να μπορούσα να ήμουν σαν και αυτούς

Με τα καθημερινά προβλήματα,με τις καθημερινές χαρές.

Αλλά δεν μπορώ.Οχι,μετά από όλα έχω ζήσει.Οχι, μετά από όλα όσα έχω δει.

Η Σοφία ψέλλισε κάτι στον ύπνος της δίπλα στην θέση μου.

Η κουβέρτα έπεσε από τους ώμους της

Άπλωσα τα χέρια μου και την σκέπασα.

Όλοι πλέον είχαν κοιμηθεί.

Ταξιδεύαμε νύχτα για να μη χάσουμε χρόνο.

Εκείνη κρατούσε στα χέρια της σφιχτά το λούτρινο χταπόδι της Ηρώς .

Από την ώρα που την είχε φέρει ο Γαβριήλ σπίτι και πήγε στο δωμάτιο της Ηρώς μαζί της για να μαζέψει τα πράγματά, δεν το άφηνε από τα χέρια της.

Λες και με την παραμικρή κίνηση αυτό θα εξαφανιζόταν,όπως και η Ηρώ

Δεν είχε χώρο δικό της. Οπότε όλα τα υπάρχοντα της ,ήταν διασκορπισμένα είτε στο δωμάτιο του Γαβριήλ ,είτε στης Ηρώς.

Όσο για τον ύπνο βολεύονταν , μία στο δωμάτιο του ενός και μία στου αλλού.

Ακόμα και στου Ορφέα πήγαινε ανά διαστήματα .

Αλλά κυρίως την έβρισκε στο καναπέ.

Ο Γαβριήλ της έλεγε να κάνει υπομονή.

Μόλις έφευγε η Ηρώ με τον Αχιλλέα θα είχε το δικό της δωμάτιο.

Αλλά τώρα αμφιβάλλω αν ήθελε να μείνει εκεί μέσα.

Ποιος θα ήθελε;

Ακόμα δεν την είχε βρει και την είχε χάσει.

<<Τι κάνουν τα ομορφα μου κορίτσια;>>Της χαιρέτησα καθώς έγυρα στην πόρτα του δωματίου.

Οι δυο τους θυμάμαι ,καθισμένες στο κρεβάτι, με το καροτσάκι της Ηρώς δίπλα.

Είχαν απλώσει μια πετσέτα στα πόδια της και η Σοφία είχε βαλει τα δάχτυλα της πάνω της.

Τριγύρω διάφορα μανό και εργαλεία για τα νύχια.

<<Εύα ,δες μου φτιάχνει τα νύχια,>>μου φώναξε η Σοφία και σήκωσε το αριστερό της χέρι.

Μαύρο με ροζ πιτσιλιες τα στόλιζε.

<<Το βλέπω,>>της χαμογέλασα , σταυρώνοντας τα χέρια.

<<Δεν είναι ομορφα;Είναι τόσο όμορφα>>

Έφερε τα δάχτυλα της κόντα στα μάτια της και άρχισε να χασκογελάει σαν μικρό παιδί

<<Πολύ όμορφα σου πάνε,>>της είπα.

<<Πως είσαι ;>>Ρώτησα έπειτα την Ηρώ καθώς σήκωνε το βλέμμα της.

Με τα χέρια της έβαλε το πινέλο μέσα στο βαζακι και το έσφηξε.

<<Καλά είμαι.Ειπα να της τα φτιάξω.Γιατι για μανικιούρ δεν μπορουμε να ξανά πάμε,>>είπε στην Σοφία μέσα από τα δόντια

<<Τι έκανε;>>Ρώτησα.

Η Ηρώ αναστέναξε.<<Κόντεψε να αρπάξει την μανικιουριστα γιατί της εκοβε τις παρανυχιδες>>.

<<Πόνεσα,>>παραπονέθηκε η Σοφία.

<<Ναι αλλά τι είπαμε.Οτι αυτό έτσι γίνεται.Για να έχεις ωραία νύχια πρέπει να στα καθαρίσει>>.

Η Σοφία μούτρωσε.

<<Δεν την χωνεψα>>.

Η Ηρώ στριφογυρισε τα μάτια και εγώ γέλασα.

<<Καλά,δώσε μου το άλλο χέρι για να περάσω το γυαλιστικο από πάνω,>>της είπε και της άρπαξε το χέρι.

Παρόλο που η Σοφία ήταν μεγαλύτερη της.Η Ηρώ ήταν εκείνη που είχε αναλάβει τον ρόλο της μεγάλης αδερφής.

Προσπαθούσε να της μάθει τα απλά καθημερινά πράγματα που είχε στερηθεί.

Πως να περιποιείται τον ευατό της.

Πως να διαλέγει τα σωστά νούμερα για ρούχα και παπούτσια.

Ακόμα την βοηθούσε ξανά στο να συνηθίσει να γράφει π και να διαβάσει.

Στην αναμόρφωση την είχαν παραμελήσει ακόμα και σε αυτό.

Πήγαινε μαζί της για ψώνια.

Αν και τις περισσότερες φορές κατέληγε η Σοφία στο να αγοράζει λούτρινα.

Που τώρα στόλιζαν το δωμάτιο της Ηρώς.

Ο Αχιλλέας πάθαινε εγκεφαλικό κάθε φορά που τα έβλεπε.

Αλλά ήταν η παρηγοριά της.

Μου είχε εκμυστηρευτεί πως την τελευταία φορά που είχε πάει για ψώνια ήταν με τα αγόρια της.

Την είχα βγάλει κρυφά από την αναμόρφωση και την είχαν πάει στο εμπορικό.

Τις αγόρασαν άπειρα πράγματα,καθώς και έναν τεράστιο αρκούδο.

Μέσα σε άλλα,της δώρισαν και ένα κολιέ με την λέξη "Forever".

Ήταν υπόσχεση πως θα ήταν όλοι τους για πάντα μαζί.

Η μέρα βέβαια δεν κατέληξε καλά.

Η Μητέρα τους πήρε χαμπάρι.

Με αποτέλεσμα να αναγκάσει τον Αναστάση να τα κάψει όλα.

Να της πάρει το κολιέ και να την κλείσει για ένα μήνα στην απομόνωση.

<<Θα το πάρω πίσω,>>μου έλεγε.<<Και θα την σκοτώσω>>.

Οι μέρες της έτσι περνούσαν με την αδερφή της να της κάνει τα χατίρια,παρόλο που ο Αχιλλέας έφερνε αντιρρήσεις.

Δεν κοιτούσε τα λεφτά που ξόδευε για εκείνη.

<<Ανησυχώ,απλά θέλω να νιώθει πως ανήκει κάπου.Πως αξίζει να ζει μια φυσιολογική ζωή.Αλλα φοβάμαι για το μέλλον της.Θελω να τα καταφέρει,>>θυμάμαι να μου λέει.

<<Mια χαρά θα είναι.Εχει εμάς.Εσενα,τον Γαβριήλ>>.

Ο Γαβριήλ ήταν πιο αυστηρός από την Ηρώ.Ειχαν γίνει κάτι σαν γονείς για εκεινη.

Αλλά παρόλο που την έβαζε σε σειρά δεν έπαυε να τον καταφέρνει.

<<Ε,όχι και εσυ,>>φώναξε ο Αχιλλέας την ώρα που ο Γαβριήλ έμπαινε μέσα στο σπίτι ,αγκαλιά με έναν τεράστιο καφέ αρκούδο με κόκκινη γραβάτα

<<Αυτό είναι για εμένα;>>Τσηριξε η Σοφία και πετάχτηκε από τον καναπέ.

Έτρεξε κατά πάνω του.

<<Φυσικά είναι για εσένα,>>της είπε χαμογελώντας.

Εκείνη άρπαξε τον αρκούδο που ήταν πιο μεγάλος φυσικά από εκείνη και τον έσφιξε στην αγκαλιά της.

<<Είσαι ο καλύτερος αδερφός του κόσμου,>>του είπε και σκούπισε ένα δάκρυ από το μάτι της.

<<Αυτό θα το βάλεις στο δωμάτιο σου,>>του φώναξε ο Αχιλλέας και η Ηρώ τον σκούντηξε.<<Τι;Δε φτάνει που κοιμάμαι με όλο το ζωικό βασίλειο και κάνα δεκαριά φανταστικά πλάσματα,θα έχω και τον αρκούδο τώρα;Για όνομα ,έχω βαρεθεί να τα ανεβάζω και να τα κατεβάζω από το κρεβάτι άσε που σε ψάχνω, για να σε αγκαλιάσω,>>συνέχισε.

Ήταν τόσο χαρούμενη τότε.

Και τώρα ήταν σαν όλη η ψυχή της να είχε εξαφανιστεί.

<<Σκοτώσω,σκοτωσω>>μουρμουρισε στον ύπνο της σφίγγοντας το χταπόδι στα χέρια της.

Ένας λιγμός βγήκε από τα χείλη της και της χάιδεψα τα μαλλιά.

Τα πήγαινε μια χαρά με την ψυχολογία της.

Έβλεπα βελτίωση.Ηλπιζα πως αργά η γρήγορα αυτή η περσόνα, θα έφευγε και θα έβγαινε η πραγματική Σοφία.

Αλλά τώρα δεν ήταν τίποτα σίγουρο.

Ίσως επέφερε πιο βαθιά μέσα σε αυτό και να μη γυρνούσε ποτέ.

Αυτό φοβόμουν και για τον Αχιλλέα και για όλους.

Δεν ήθελα να του κρύψω για την εγκυμοσύνη έπρεπε να γνωρίζει

Που να φανταζόμουν πως τίποτα δεν του ξέφευγε.

Ήταν το τελευταίο χτύπημα πιστεύω για εκείνον.

Πόσο μάλλον όταν του επιβεβαίωσα πως αυτός ο πόνος δεν φεύγει ποτέ.

Το κατάλαβα ακόμα και εγώ.

Μπορεί με τον καιρό να είχε μειωθεί,αλλά σήμερα όλο αυτό έσκασε απότομα.

Ήταν ακόμα εκεί μέσα μου και ας πάλευε κάτι άλλο να το γιατρέψει.

Ακόμα μου έλειπε .

Ακόμα την αναζητούσα.

Ακόμα την αγαπούσα.

Δεν ήθελα να την ξεχάσω ή να φύγει εντελώς από μέσα μου .

Γιατί αυτό δεν θα μου έδινε δύναμη.

Απλά ήλπιζα τώρα που κάτι άλλο πάλευε για την καρδιά μου θα το άφηνε να πάρει ένα κομμάτι της.

Και ο Αχιλλέας ,το έβλεπα πάλευε μέσα του για να μη ξεσπάσει.Να μη τα κάψει όλα.

Όσο τους έβλεπα ,τόσο με κατέκλυζε ο φόβος μη πάθουν και αυτοί τίποτα.Ηταν παράτολμο να έρθουν μαζί.

Αλλά έχασαν την φίλη τους ,πως μπορούσα να τους το στερήσω,όταν καταλάβαινα ακριβώς πώς ένιωθαν.

Μου έλεος και εμένα απίστευτα.Δεν το χωρούσε ο νους μου πως θα έμπαινα σε εκείνο το σπίτι και δεν θα την έβλεπα ξανά.

Ακόμα και οι καβγάδες ς της ,με τον Αχιλλέα θα μου έλειπαν.

Όταν ήρθε η Όλιβ και ανακοίνωσε πως ήταν έτοιμο το τζετ, για να φύγουμε αρχικά ήταν μόνο για εμενα και την ομάδα μας.

Αλλά δεν μπορούσα να τους το πω να μην έρθουν.

Ήθελαν να την δουν..

Έστω ότι είχε μείνει από εκείνη.

Γαμώ αυτό είναι όλο εξωπραγματικό.

Όπως και αυτά που μου είπε ο Ορφέας για την Έμιλι.

Πως να τα πιστεψω;

Εγώ δεν την βλέπω ποτέ έτσι στον ύπνο μου.

Δεν έρχεται ποτέ με αυτή τη μορφή.

Παρά μόνο ως ανάμνηση.

Αν με ακούς κάπου εκεί έξω.
Πες μου τι να κάνω;
Πως να να το διορθώσω;
Χώρις εσένα δεν μπορώ.

Ένιωθα κομμάτια.

Όλο το σώμα μου είχε μουδιάσει.

Σε λίγο φτανουμε και δεν ξέρω σε τι κατάσταση θα βρω την οργάνωση.

Είχαμε χάσει το κεφάλι της Μέδουσας και εγώ την μεντορα μου.

Δεν μπορώ να το πιστέψω ακόμα πως δεν θα την ξανά δω.

Πως δεν θα ακούσω τα τακούνια της να ηχούν στο δάπεδο όλο νεύρο.

Την ηλίθια την χαλαρωτητα της, όταν πήγαιναν όλα σκατά ,αλλά και το θράσος της που πίστευε πως θα τα διορθώσει όλα.

Ήταν δύναμη από μόνη της..Γι'αυτό και το όνομα της σκόρπιζε τον φόβο αλλά και τον σεβασμό.

Μας πρόσεχε όλους και πάντοτε έβαζε πίσω τον ευατό της για εμάς.

Κοιτώντας τον Μπιλ που κοιμόταν αναρωτιόμουν αν κάποιοι άνθρωποι είναι δεδομένο στη ζωή να μη ζήσουν την ευτυχία.

Ήταν η δεύτερη φορά που έχανε κάποιον που τον θεωρούσε κομμάτι του.

Γιατί το έβλεπα ήταν χαρούμενος μαζί της.

Θεέ μου, ακόμα τραγουδούσε μέσα στο γραφείο του,αυτό μου είχαν πει τα παιδιά από την λέσχη ,όταν είχα πάει μια μέρα από εκεί.

Και ποτέ δεν τον είχαν ακούσει να τραγουδά.

Όταν τον είδα στην πίστα του αεροδρομίου μαζί με τον Άρη και τον Πέτρο,ήθελα να τρέξω και να τον αγακαλιάσω.

Είχε περάσει τόσα πολλά και αυτός.

Ήθελα όλα να του τα πάρω από πάνω του.

Δεν θα την ξαναδώ.

Πως θα μπορέσουμε από εδώ και πέρα να προσχωρήσουμε;

<<Τι βλέπεις;>>

Ρώτησα την Έρη καθώς έμπαινα στο γραφείο της .

Εκείνη είχε γύρει πίσω στην καρέκλα της και κοιτούσε κάτι στην οθόνη του λάπτοπ της.

Ήταν ο πρώτος μήνας μου στην οργάνωση και ακόμα δεν μπορούσα να την σκιαγραφήσω.

Με πέρασε από ένα σωρό εξετάσεις και έπειτα με έβαλε ενεργά μέσα στην εκπαίδευση.

Άρχισα να γνωρίζω τους πάντες σιγά σιγά καθώς και τον περίεργο νευρικό τύπο ,το δεξί της χέρι, τον Ντέμιαν.

<<Μην πειράζεις τα στυλό μου,>>μου φώναζε καθώς πήγαινα να άρπαξω έναν από το γραφείο του.

Όλα τα είχε ευθυγραμμισμένα στη σειρά λες και είχε βάλει χάρακα από δίπλα.

Όλα ήταν έτσι πάνω στο τραπέζι του, Τα χαρτια του,τα τετράδια,τους συνδετήρες.

Εκνευριζοταν όταν κάτι δεν ήταν στην εντέλεια.

Η Έρη του είχε τυφλή εμπιστοσύνη όπως και όλους τους υπόλοιπους.

Οι οργάνωση είχε πολλά παραρτήματα σε όλο τον κόσμο.

Σε κάθε παράρτημα είχε και ένα έμπιστο δικό της άτομο που λειτουργούσε και διηύθυνε σαν να ήταν εκεί η ίδια.

Μου είχε πει σχεδόν τα πάντα το πως είχε δημιουργήσει την οργάνωση .

Για τον άντρα της.

Τον Αρίστο που την πλησίασε για να βοηθήσει την κόρη του

Για τον γιο της .

Αντίστοιχα της ανοίχτηκα και εγώ.

Όταν έμαθε για την Έμιλι ,θυμάμαι ξέρασε στον κάδο από δίπλα της.

<<Ορκίζομαι όταν θα τον σκοτώσω θα το τραβήξω τόσο πολύ μέχρι το τελευταίο λεπτό ,να σιγουρευτώ πως θα έχει σβήσει το φως από τα μάτια του,>>μου έλεγε για τον άντρα της

Δεν ήταν και λίγο να μάθεις πως το τέρας ο άντρας σου, ήταν πολύ χειρότερο.

Φυσικά με τον καιρό όταν μάθαμε για την Ηρώ καταλάβαμε ότι η ψύχωση του τυπου δεν είχε σταματήσει.

Και δεν θα το έκανε ποτέ .

Δεν μπορούσε να καταλάβει πως δεν το είχε πάρει χαμπάρι αυτό από νωρίς .

<<Είναι πολύ καλός ηθοποιός>>μου είπε στο τέλος της κουβέντας.

Στο γραφείο της φαινόταν πολλή χαλαρή.

Δεν με πήρε χαμπάρι την ωρα που έμπαινα μέσα.

Γέλασε με κάτι που είδε στην οθόνη και πήρε από το πακέτο της ένα τσιγάρο.

Καθώς η φλόγα άναβε ,σήκωσε το βλέμμα της και με είδε.

<<Εύα,έλα κάτσε ,>>μου έκανε νόημα και πήρε μια τζούρα από το τσιγάρο της.

Τα μακριά μέχρι τον ώμο καστανά μαλλιά της έπεφταν χαλαρά στον ώμο της

Τα κάστανα της μάτια ήταν βαμμένα με μολύβι και απαλη σκιά ,τα χείλη της κόκκινα.

Ήταν πάντοτε ντυμένη στη τρίχα
Με τα ακριβά της τα παπούτσια .
Τις φούστες της, τα πουκάμισα της.

Παρόλο που κόντευε στα δεύτερα Άντα της ,ο χρόνος δεν περνούσε από πάνω της.

Τράβηξα την καρέκλα και κάθισα.

<<Τι βλέπεις;>>Την ρώτησα.

Μόλις είχαμε επιστρέψει από μια επιχείρηση στην Κωνσταντινούπολη.

Μας είχε στείλει εκεί να εξαθρωσουμε μια σπείρα που μετέφερε ένα φορτίο μέσα σε φορτηγά.

Το φορτίο φυσικά δεν ήταν εμπόρευμα.

Ήταν παιδιά .

Όταν ανοίξαμε τις πόρτες ,δεν πίστευα στα μάτια μου.

Ποιος ξέρει πόσες μέρες ήταν εκεί μέσα ,χωρίς φαί και νερό.

Η μυρωδιά ήταν ανυπόφορη.

Φυσικά οι υπαίτιοι ήταν νεκροί στην άσφαλτο.

Όταν τελειώσαμε ήταν σαν μην υπήρχαν ποτέ .

Και η διαδρομή τους να μην είχε γίνει ποτέ .

Έπειτα τα παιδιά μεταφέρθηκαν στις δομές που είχε η οργάνωση.

Εκεί φρόντιζαν να τα βοηθήσουν να αποκτήσουν μια ταυτότητα ,μια ζωή καινούργια.

Άλλοτε τα είχαμε μέχρι τα δεκαοχτώ τους.Τα βοηθουσαμε να βρουν δουλειά,να σπουδάσουν .

Και άλλοτε τα δίναμε σε υιοθεσία ελεγχωνενη πάλι από εμάς.

Αυτά τα παιδιά ήταν σκιά του εαυτού τους

Και όλα όσα σώσαμε ήταν σαν φαντάσματα.

Είχαν χαθεί μέσα τους.

Και η μετάβαση προς το φυσιολογικό ήθελε χρόνο.

Αργά η γρήγορα θα έβρισκαν τον ευατό τους πάλι.Τα τραύματα όμως χριεαζονταν χρόνο για να γιατρεύουν.

Ίσως να μη το κατάφερναν και πότε.

<<Βλέπω μια ταινία μυστηρίου,>>μου απάντησε.

Περίμενα να ακούσω κάτι άλλο

Ένα βίντεο παρακολούθησης ας πούμε.

Αλλά όχι.

Μου φάνηκε παράξενο γιατί δεν την είχα για άνθρωπο που έβλεπε ταινίες.

Πόσο μάλλον για άνθρωπο που έκανε απλά καθημερινά πράγματα.
Όμως ήταν και αυτή θνητή.
Οπότε τι περίμενα;

Μπορεί να ήταν η αρχηγός μιας οργάνωσης,αλλά δεν έπαυε να είναι μια απλή γυναίκα,καταβάθως.

<<Η τύπισσα εξαφανίστηκε και το έστησε όλο για να το ρίξει στον αντρας της και καλά ότι την σκοτωσε.Και αυτός χαμπάρι δεν έχει πάρει.Εντελώς βλάκας,>>γέλασε.

<<Λοιπόν πως είσαι;Ξεκουράστηκες;>>
Συνέχησε.

<<Ναι περίπου δηλαδή,>>της είπα.

Δεν είχα κοιμηθεί δύο βράδια από το μετατρυαμτικο στρες.

Η ψυχίατρος μας ,μου είχε δώσει κάτι ηρεμιστικά αλλά οι μαλακίες με έκαναν σαν ζόμπι.

Μου πρόσφερε ένα τσιγάρο και το άναψα.

<<Πολύ καλά.Ειμαι πολύ ευχαριστημένη με την απόδοση σου.Πολυ περισσότερο από το ότι πίστευα στην αρχή.Αν και αυτό το στόμα σου πολλές φορές με εκνευριζει, αλλά αυτό είναι που κάνει τον χαρακτήρα σου δελεαστικό,>>.

Γέλασε.

Της πήγαινα κόντρα αρκετές φορές.

Αλλά εκείνη δεν το έβαζε κάτω

Ίσα ίσα με προκαλούσε γιατί γνώριζε πως όλο αυτό με έκανε να πεισμωνω.

Και να θέλω να της αποδείξω ότι άξιζα να είμαι στη θέση που με είχε βάλει.

Λίγο καιρό πριν προσπαθούσα να πάρω εκδίκηση μόνη μου.

Που να φανταζόμουν πως λίγο μετά θα βρισκόμουν στην Μέδουσα.

Δεν είχα ιδέα πως θα μπορούσε να υπάρχει κάτι τέτοιο στο κόσμο μας.

Είχα δει την αντίθετη πλευρά.

Ήταν σκέτη απογοητεύση,γιατί ήταν ανίκητη .

Έτσι μόνο η ιδέα πως κάποιος θα είχε τα κότσια να πάει κόντρα,ήταν ουτοπία.

Αλλά η Μέδουσα κατέληξε να είναι ζωντανή.

Να έχει σάρκα και οστά.

Και μέσα στην δυστοπία πρόσφερε την ελπίδα.

<<Έχω πολλές ελπίδες για εσένα Εύα,>>μου είπε κλείνοντας το λάπτοπ.

<<Μου θυμίζεις εμένα ,όταν ξεκίνησα όλο αυτό,>>κοίταξε γύρω της.

Η μεγάλη τζαμαρία είχε θέα όλο το δημιούργημα της από κάτω.

<<Όλο πάθος,οργή,θέληση για εκδίκηση.Εβλεπα κόκκινο.Μονο στόχο είχα τον άντρα μου.Αλλά όσο περνούσε ο καιρός και έμπαινα πιο βαθιά στην τρύπα .Έβλεπα πως υπήρχαν πράγματα πολύ πιο σημαντικά από την εκδίκηση μιας πικροχολης γυναίκας εναντίον του διαστροφικου άντρα της.Πολλες ζωές άρχισαν να εξαρτώνται από εμένα.

Όσες νίκες είχα ,άλλες τόσες ήταν και οι ήττες.Πολλες φορές τα έβαζα με τον ευατό μου που δεν μπορούσα να τους εξαλυψω εντελώς από προσώπου γης.

Αλλά είναι σαν την Λερναία Ύδρα.

Ένα κεφαλι κόβεις .

Αλλά δύο βγαίνουν.Ποτέ δεν σταματάει.

Αλλά όλοι όσοι βρίσκονται κάτω από τα πόδια της έχουν μια ελπίδα πλέον.Εμας.

Έτσι όπως όταν κόβεται ένα τους κεφάλι έτσι και σε εμάς συμβαίνει το ίδιο..

Όταν ένα φίδι πεθαίνει από το κεφάλι της Μέδουσας ,μενουν τα υπόλοιπα.

Και από τα αυγά τους θα γεννηθούν και άλλα.Θα προστατεύουν πάντοτε την ριζα της οργάνωσης .Δεν θα σταματήσουμε ποτέ>>.

Την κοίταζα γεμάτο ενθουσιασμό και λατρεία.

Μπορεί να με εκνεύριζε ώρες ώρες αλλά αυτή η γυναίκα ήταν πρότυπο για εμένα.

<<Έτσι Εύα, υπολογίζω σε εσένα.Το μέλλον είναι μπροστά.Και ίσως να μην είμαι κάποια στιγμή εδώ για να δω πως θα εξελιχθεί.Γιατι είμαι θνητή στο κάτω κατω.Δεν είπα ποτέ πως είμαι Θεά, όπως κάνουν οι αντίπαλοι μας.Ξερω πολύ καλά τι ειμαι.Οποτε στοιχηματιζω σε εσένα και στην ομάδα μου,πως θα συνεχίσετε την κληρονομιά μου >>.

Τότε τα λόγια της με γέμισαν φόβο και ενθουσιασμό ταυτόχρονα.

Μου φαινόταν όμως αδύνατον να συνέβαινε κάτι κακό σε εκείνη..

<<Έλα αρκετά σε ζαλισα,>>μου είπε.

<<Πάμε να φάμε κάτι έχω λυσσάξει,>>σηκώθηκε και με άρπαξε από το χέρι.

Τα τακούνια της άρχισαν να ηχούν στο πάτωμα.

<<Αυτές οι γόβες με πεθαίνουν.Loubotin μη χέσω και είναι ότι πιο άβολο έχω βάλει.Και αυτή η φούστα,>>άρχισε να την τραβάει προς τα κάτω ,έπειτα έβγαλε τις γόβες της,καθώς με βαστούσε και τις κράτησε στα χέρια.<<Τι δε θα έδινα να φορούσα τις φόρμες μου αυτή τη στιγμή.

<<Έρη,>>ήρθε ο Ντεμιαν λαχανιασμένος στην πορτα.

<<Τι έγινε πάλι;Πρόσεχε τι θα πεις γιατί έτσι όπως πεινάω δεν ξέρω και εγω πως θα αντιδράσω>>.

<<Εμ,>>είπε διστακτικά εκείνος διορθώνοντας τον σκελετό από τα γυαλιά του.

<<Εμ, εμ, εμ τι;Πες το επιτέλους,>>του είπε ανυπόμονα.

<<Έχουμε μήνυμα από το Τρίγωνο>>.

Η καρδιά μου σταμάτησε.

Η Έρη όμως έμενε αταρραχη.

<<Και τι λέει;>>

<<Δε θες να το ακούσεις;>>

Την ρώτησε έκπληκτος ο Ντέμιαν.

<<Δεν εχω καμια διάθεση να ακούσω την σιχαμενη φωνή του Οδυσσέα.Ηλιθιος ήταν και τότε.Ηλιθιος είναι και τώρα>>.

Ο Οδυσσέας ήταν το μεγάλο κεφάλι του Τριγωνου.Φιλος με τον Γιάννη και κουμάσι μέχρι το κόκκαλο.

<<Λέγε τι λέει;Και την περίληψη ,όχι όλο το μανιφέστο του>>.

<<Εμ, να...λέει..λέει...πως δεν θα την βγάλεις καθαρή ...πως θα βρεθείς νεκρή στο τέλος .Πως θα σκοτώσει τους πάντες στην Μέδουσα και θα φροντίσει να μην μείνει κανείς...,>>

Της έλεγε με τρεμμαμενα και εγώ είχα μείνει απλά παγωμένη.

Αυτοί οι τύποι ήταν αδίστακτοι.

Όσο σκεφτόμουν τα λόγια του.

Τόσο πιο πολύ θυμωνα.

Πίστευα πως η Έρη θα έκανε κάτι γαιυτο,αλλά απλά έσκασε στα γέλια.

<<Γελάς;Πως γίνεται να γελάς;>>

Της είπε ο Ντέμιαν σηκώνοντας τα χέρια στον αέρα..

<<Έρη ,ήταν ξεκάθαρη απειλή,>>της είπα.

<<Αχ,γλυκιά μου ξέρεις πόσες απειλές έχουν δοσει μεχρι τώρα;Έχω χάσει το μέτρημα.Θα με σκοτώσουν, θα με κάψουν, θα με κόψουν κομματακια. Εχουν κάνει άλλες πόσες απόπειρες να με εξοντόσουν,>>είπε πάλι χαλαρά και ο Ντέμιαν είχε πάθει σίγουρα εγκεφαλικό αν εκείνα απο τις έντονες ανάσες που επαιρνε<<Αν κάθε φορά έκανα κάτι για όλες τις απειλές θα έχανα την ώρα του φαγητού.Ελα πάμε,>>με έπιασε από το χέρι και με τράβηξε έξω .

<<Μα ,Έρη,>>πήγε να πει ο Ντέμιαν και εκείνη τον αγνόησε κουνώντας το χέρι .

<<Στείλε κάποιον ιό στο σύστημα να γελάσουμε λίγο.Κατα προστιμηση κανένα κωλοδαχτυλο>>.

<<Η ψυχίατρος είπε θα αρχησει να με χρεώνει τα διπλά σε εμένα, με όλα αυτά που τραβάω μαζί σου,>>της φώναξε καθώς απομακρυνόμασταν.

<<Πες της να τα βάλει στο λογαριασμό,>>του φώναξε.

<<Και σταμάτα να αγχώνεσαι τόσο θα κάνεις ρυτίδες>>.

<<Απίστευτη είσαι,>>της απάντησε.

<<Γι'αυτό και με αγαπάς τόσο,>> του φώναξε καθώς κατεβαίναμε στον κάτω όροφο.

Ήταν πάντοτε κοντά μου.Ακομα και όταν έμαθε για τον Ελάιζα πως ήταν αδερφός του γιου τους και για την ταυτότητα του πατέρα μου και της μητέρας μου.

Ήταν ψύχραιμη.

<<Τα παιδιά ποτέ δεν φταίνε για τις αμαρτίες των γονιών.Ειναι απλά παιδιά,>>έλεγε.

Δεν ξέρω πως κρατούσε την λογική της σταθερή με όλη αυτή την παράνοια που ζουσαμε.Πολλοιντην έλεγαν σκληρή και αναίσθητη.Αλλα με όλα αυτά πως να μη γινόταν.

Αλλά παράλληλα με όλο αυτό ήταν και άνθρωπος με μεγάλη ενσυναίσθηση και αγάπη για όποιον είχε ζήσει το μαρτύριο.

Λίγη ώρα αργότερα αφού προσγειώθηκαν στο Λονδίνο και μας περίμεναν οι δικοί μας στο αεροδρόμιο κατευθύνθηκαμε προς την μία εγκατάσταση που δεν είχε χτυπηθεί.

Η Όλιβ με είχε ενημερώσει πως η Νιόβη η βοηθός του Ντέμιαν ήταν κατάσκοπος του Τριγώνου.

Και έδινε πληροφορίες στο τρίγωνο για τις τοποθεσίες μας.

Μετά από τα χτυπήματα όλοι ενεργοποιήθηκαν.

Ο Ντεμιαν παρακάμψει το σύστημα τους και παραποίησει τα στοιχεία.

Ήταν ήδη όμως αργά.

Ήδη είχαν βρει τις δύο από τις τρεις μας τοποθεσία εδώ καθώς και το σπίτι της Έρης.

Ευτυχώς οι περισσότεροι την είχαν γλιτώσει και ήταν ασφαλείς.

Γιατί τους είχαν πιάσει σχεδόν στον ύπνο.

Ευτυχώς η Νιοβη δεν είχε προλάβει να δοσει και τις υπόλοιπες.

Φτάνοντας στην οργάνωση όπως είχα φανταστεί επικρατούσε πανικός.

Όλοι έτρεχαν από εδώ και από εκεί.

Οι τραυματίες ήταν αραδιασμενοι στον κυρίως χορο.

Στο οθόνες που κρέμονταν από το ταβάνι την μέση του χώρου σε κυκλική διάταξη, επικρατούσε το χάος με τους υπεύθυνους τον άλλων εγκαταστάσεων να είναι σε σύσκεψη και να επικοινωνούν με τους χειριστές από κάτω που έλεγχαν την επικοινωνία.

<<Αυτό πάει να πει έχει ανοίξει η κόλαση ,>>είπε η Όλιβ καθώς στεκόμασταν όλοι στην είσοδο.

Η τρίτη εγκατάσταση ήταν και η πιο μεγάλη από όλες.

Από εδώ εφοδιαζαμε τις υπόλοιπες.

Ένα κτήριο τεράστιο.

Με επίπεδα και κάτω από το έδαφος.

Στα οποία είχαμε τους εξοπλισμούς μας καθώς και τα δωμάτια που αλλοτε κρατούσαμε τους αιχμαλώτους της οργάνωσης.

Βλέμματα έπεσαν απάνω μας καθώς προχορουσαμε προς τα μέσα.

<<Σαρλίν,>>φωναξα καθώς εκείνη έτρεξε κατά πάνω μου.

Οι πλεξούδες τους τινάχτηκαν στον αέρα και με αγακαλισε σφιχτά.

<<Χαίρομαι που είσαι καλά,>>της είπα.

Εκείνη με άφησε και κοίταξε τους υπόλοιπους

Το βλέμμα της έμεινε στον Ορφέα.

<<Γεια Ορφέα,>>είπε με ένα ηλίθιο χαμόγελο.

Ωραία τώρα δεν ήταν ώρα να ζηλέψει όμως.

<<Το ξέρω,>>του είπε και έπειτα χιαρερησε τους άλλους.

<<Ποια είναι η κατάσταση;>>

Την ρώτησα.

<<Το απόλυτο χάος,>>άρχισε να περπατά και εμείς να ακολουθούμε.

<<Δεν ξέρω και εγώ πως ξεφύγαμε από εκεί μέσα.Ηρθαν από το πουθενά Έπεσε το ρεύμα και μετά άρχησαν να ακούγονται οι εκρήξεις.Επςιτα έσκασαν πυροβολισμοί>>.

<<Έχουμε θύματα;>>

<<Είκοσι πέντε είναι νεκροί και έχουμε γύρω στους τριανατα τραυματίες και από τις δύο εγκαταστάσεις.Οι υπόλοιπο είναι σε σοκ.Δεν καταλάβαμε πως μας ήρθε όλη αυτή η κεραμίδα.Η καργιολα το είχε στήσει καλά.Με τις γνώσεις που είχε ο Ντέμιαν μπορούσε να καταλάβει οτι είχε παράκαμψει το σύστημα.Και η Έρη...Γαμώ δεν το πιστεύω ακόμα πως έφυγες.Οι υπόλοιπο τα έχουν χάσει έχουν πόση ώρα μαλώνουν πως τερματησαμε σαν οργάνωση και επίσης διαπληκτίζονται για το ποιος θα αναλάβει από εδώ και πέρα>>.

<<Πιάσατε κανέναν από τους τρίγωνο,>>την ρώτησε ο Αχιλλέας.

Εκείνη κούνησε το κεφάλι αρνητικά.

<<Όσο δεν είναι νεκροί από τα πήρα μας ξέφυγαν.Ηταν ξεκάθαρα αντίποινα για αυτό που έγινε και για...>>δίστασε καθώς τον κοίταξε.

<<Για να πάρουν και το κορίτσι μου,>>της είπε χαμηλόφωνα.

<<Αυτό είναι που υποψιαζόμαστε.Πως είχαν σκοπό να σκοτώσουν μόνο την Έρη και να αρπάξουν την Ηρώ αλλά δεν τα κατάφεραν>>.

Το βλέμμα της έπεσε στον Μπιλ.

<<Λυπάμαι πολύ ,>>του είπε.

<<Σε ευχαριστώ>>.

<<Και τώρα ποιος έχει αναλάβει ;>>

Την ρώτησα.

Το χέρι της ήρθε στο πρόσωπο της και αναστέναξε αλλά πριν προλάβει να πει τίποτα

Ένας πανικόβλητος Ντέμιαν έτρεχε κατά πάνω μας με φακέλους στο χέρι.

Τα δάχτυλα του να κρατάνε τα γυαλιά του.

Κοίταξα την Σαρλίν.

<<Τα έχει παίξει και με το δίκιο του,>>μου απάντησε .

<<Εύα,>>είπε εκείνος λαχανιασμένος και στάθηκε μπροστά μας.<<Γεια σας και λυπάμαι πολύ.Αχιλλεα,>>τον κοίταξε.<<Αλλά Εύα πάλι καλά.που ήρθες.Δεν μπορώ να το κάνω.Με έχουν τρελάνει.Πως μπορούσε να το κάνει η Έρη αυτό.Ολα καταρρέουν.Οι περισσότεροι θέλουν να τα παρατήσουν και αυτοί ,>>κοίταξε τις οθόνες.<<Είναι στο σβέρκο μου και δεν με αφήνουν στην ησυχία...>>έλεγε πανικόβλητος προσπαθώντας να πάρει ανάσα.

<<Ντέμιαν ανάσες,>>του είπε η Σαρλίν.

<<Τι ανάσες;Σου λέω τελειώσαμε .Την βάψαμε.Ποιος θα μας καθοδηγεί τώρα;Ποιος μας λέει πως δεν θα χτυπήσουν πάλι;>>.

<<Ώπα ωπα κάτσε,>>είπε ο Ορφέας.

<<Γιατί νομίζω ότι δεν έχετε σκοπό να κάνετε κάτι για όλο αυτό;>>.

<<Δεν βλέπεις τι γίνεται γύρω σου;>>

Του φώναξε ο Ντέμιαν.

Και ο πανικος ξέσπασε

Ο Αχιλλέας έξαλλος να φωνάζει πως δεν επρόκειτο να του αφήσει και ανά χρειαστεί θα το κάνει μόνο τους.

Οι υπόλοιπο συμφωνούσαν.

<<Αξιολυπητοι,>>ακουστικε η φωνή του Άγη.

Ο Ντεμιαν και οι υπόλοιποι μόλις τον καταλάβαμ έπαθαν ακόμη περισσότερο πανικό.

<<Τι στο καλό κάνει αυτός εδώ ;Φέρατε έναν ψυχοπαθή δολοφόνο στη οργάνωση και μάλιστα έναν που συνεργάζεται μαζί τους>>.

Φώναζε.

Ο Άγης έκανε πως χασμουριόταν.

<<Με κάνεις και βαριέμαι τόσο πολυ ,που για πρώτη φορά αναρωτιέμαι αν πρέπει να σκοτώσω ή απλά να σε αγνοήσω.Γιατι είσαι τόσο βαρετος,>>του είπε.

<<Έφαγε μόλις χυλοπιτα από ψυχακι,>>ψυθήρισε ο Μάρκος στον Φιλίππο λίγο πιο δυνατά από ότι θα έπρεπε.

Ο πανίκος εξαπλώθηκε και στουςυπόλοιπους τριγύρω.

Έβλεπα στα μάτια τους την απόγνωση και απογοήτευση για το σημείο που είχαμε φτάσει.

Όσο τους άκουγα τόσο νευριαζαν.

Πως ήταν δυνατόν να προσπαθούσαν να γκρεμίσουν ότι είχαν εκείνη.

Υπολόγιζε σε εμάς πως αν πάθαινε κατι δεν θα αφήναμε την οργάνωση να καταρευσει.

Φωνές άκουγα από γύρω μου,που έλεγαν μήπως επρεπε να τα παρατήσουμε.

Πως ήταν άσκοπο.

Ο Nτεμιαν συνέχιζε να μαλώνει με του υπόλοιπους

Η Τριάδα ανταπέδωσε.

Η Σόφια κοιτούσε δεξιά και αριστερά χωρίς να καταλαβαίνει τι να κάνει.

Η Ξένια απλά κουνούσε το κεφάλι μη πιστεύοντας τι γινόταν.

Ο Φίλιππος κρατούσε τον Μάρκο για να μην επιτεθεί στον Άγη που τον κορόιδευε.

Ο Μπιλ προσπαθούσε να ηρεμήσει την Τριάδα.

Και ο Άρης με τον Πέτρο το ίδιο.

Η Όλιβ προσπαθούσε φωνάζοντας να του ηρεμίσει όλους.

<<Καλέ πλάκα έχει αυτό.Μαλωνουν σαν τα κοκόρια,>>είπε η Άλις καθισμένη σε ένα γραφείο με τον Ρεν από δίπλα της να έχει σταβρωσει τα χέρια.

<<Την έχουμε πουτσησει.Αν ήταν εδώ η Έρη θα ειχε λήξει αυτό σε ένα λεπτό,>> της είπε.

<<Δεν είναι ομως.Χρειάζομαι καφέ,για να το αντέξω όλο αυτό,>>φώναξε η Δάφνη και αποχώρησε.

Έχανα το μυαλό μου.

Τα νεύρα μου δεν έλεγαν να ηρεμήσουν.

Και όσο τους έβλεπα τόσο πολύ ήθελε έναν ένα να του χτυπήσω.

Γύρισα προς τις οθόνες.

Ήταν εφτά κουτάκια από τα δώδεκα συνηθισμένα.

Οι υπεύθυνοι τάσεις άντρες και τρεις γυναίκες διαφόρων εθνικοτήτων μας κοιτούσαν με γουρλωμένα μάτια.

Δεν ήταν και η πιο τέλεια εικόνα που δυνάμε.

<<Αυτό ήταν.Θα σπάσω τον κοκαλιαρικο κώλο σου γυαλιάκα ,>>φώναξε ο Γαβριήλ.

Δεν ήθελα καν να μάθω πως κατέληξε η κουβέντα στο να ασκήσουμε βία.

Αυτη τη στιγμή αποδεικνύαμε το αντίθετο στην Έρη.

Ο Ντεμιαν φαινόταν πως δεν μπορούσε να διευθύνει την κατάσταση μόνο τους.

Και εγώ είχα μπουκωσει.

<<ΑΡΚΕΤΑ,>>φώναξα και χτύπησα το χέρι πάνω στο γραφείο από τις οθόνες.

Τα άτομα που ήταν εκεί τρνατχτηκαν από την απότομη αλλαγή μου.

Σιωπή επικράτησε.

Γύρισα αργά για να τους κοιτάξω όλους.

Πέρασα τα χέρια μου μέσα από τα μαλλιά μου και πήρα μια βαθιά ανάσα.

Είχε έρθει η στιγμή να τους θυμώσω όλου δύο πράγματα.

Όλοι με κοιτούσαν με γουρλωμένα μάτια.

Ο Ορφέας πήγε να έρθει προς τα έμενα και τον σταμάτησα με την παλάμη μου.

<<Κατανοώ πως είναι μια δυσκολη κατάσταση για όλους μας.Ολο αυτό που συμβαίνει είναι παρα πολύ δύσκολο και λυπηρό.Αλλα προς το παρόν πρέπει να ηρεμήσουμε και να αναλογιστούμε την κατσταση να τα βάλουμε όλα σε μια σειρά>>.

<<Όχι Εύα δεν ακούς πρέπει να χτυπήσουμε αν...>>πήγε να πει ο Αχιλλέας μέσα στα νεύρα.

<<Όχι,για μια φορά στη ζωή σου θα με ακούσεις εσύ,>>του φώναξα με νεύρο και μαζεύτηκε.<<Το ξέρω πως πονάς τώρα.Γαμω όλοι πονάμε .Αλλά αν δεν καθαρίσουμε το κεφάλι μας θα τα κάνουμε χειρότερα.Γιατι περιμένουν να αντιδράσουμε να κάνουμε αντίποινα γρηγιρα.Και αυτό θα είναι το τέλος μας.Δεν θέλω άλλα θύματα.Εχω κουραστεί με τις παρορμήσεις σας Και με το ότι βαζετε τους ευατου σας σε κίνδυνο,>>κοίταξα και τους τρεις.

<<Εύα,>>πήγε να πει ο Ορφέας αλλά τον διεκοψα κοίταξα τον Αχιλλέα.

<<Αν θες να κάνεις κάτι παράτολμο και να την βρεις πιο γρήγορα χωρίς να σκεφτείς και τους υπόλοιπους δεν θα το επιτρέψω.Αμφιβαλλω αν επιτρέψω να κάνεις και αυτό που σκέφτεσαι.Γιατι δεν βλέπεις μπροστά σου αυτή τη στιγμή.Ποσα άτομα σε χρειάζονται,>>κοίταξα τους υπόλοιπους.

Είμαι υποκριτρια..
Αυτό ακριβώς δεν σκέφτομαι και εγώ;

<<Τα παιδιά στις δομές Τόσος κόσμος.Γιαυτο κάτσε σκέψου πριν δράσεις και τα θέσεις όλα σε κίνδυνο>>.

Καρφίτσα δεν έπεφτε στον χώρο.

Όλοι ήταν προσηλωμένοι πάνω μου.

Ο Ρεν και η Άλις χαμογελούσαν με καμάρι.

<<Όσο για τους υπόλοιπους εδώ μέσα.Ειμαι απογοητευμένη και μαζί σας.
Αυτό είναι η Μέδουσα;Μια χούφτα δειλα ανθρωπάκια που με την πρώτη ευκαιρία θέλουν να τα βάλουν στα πόδια;Αυτό είμαστε;Θεέ μου,αν είμαστε αυτό, η Έρη είχε αποτύχει εδώ και καιρό ,δεν χρειαζόταν να γίνει όλο αυτό.Ορκιστηκαμε να βοηθήσουμε οποιον έχει ανάγκη.Να διαλυσουμε όλη την οργάνωση του Τριγώνου και καθε παρακλάδι της, ο,τι και να γίνει .Και τώρα;Τόσο αγώνας που κάναμε θα είναι για το τίποτα;Όλοι εδώ μέσα έχουμε υποφέρει στα χέρια τους.Αν το βάλουμε κάτω τώρα, θα έχουν καταφέρει να μας διαλύσουν>>.

<<Μα Εύα η Έρη,>>πήγε να πει ο Ντέμιαν.

<<Εχει πεθάνει.Θα την θρηνήσουμε όπως πρέπει.Αλλα θα συνεχίσουμε Ακούγεται σκληρό αλλά είναι αυτό που είναι Δυστυχως αυτή η δουλειά έχει αυτό τον κίνδυνο.Αργα η γρήγορα θα γινόταν αυτό.Εκεινη το γνώριζε.Αλλά,>>κοίταξα γύρω μου.

<<Πίστευε σε εμάς.Σε όλους μας, πως θα συνεχίσουμε το έργο της.Γιατι η Μέδουσα δεν ήταν μόνο η Έρη .Είμαστε όλοι εμείς.Σκεφτειτε το λίγο τι έχουμε καταφέρει.Δεν μας φοβούνται χωρίς λόγο.Η Έρη ήταν μια απλή γυναίκα ,θαραλλέα με δυναμικη .Αλλα μια απλή γυναίκα Όχι κάποια Θέα η αθάνατη.Και πεθανε όπως όλοι άνθρωποι κάποια στιγμή.Κατάφερε όμως να μας ενώσει για έναν σκοπό, να μας κάνει να μη φοβόμαστε.Μας εκπαίδευσε για αυτή τη στιγμή.Αν εσείς θέλετε να τρέξετε μακρυα κάντε το ,είναι ευκαιρία, Δεν θα σας σταματήσω,>>έδειξα την πορτα,<<Αν πάλι μεινεται μαζί μου σας υπόσχομαι πως όσο θα στέκομαι όρθια δεν πρόκειται να αφήσω να σβήσει η Μέδουσα και πως αργά η γρήγορα όλοι θα πληρώσουν γι'αυτό που μας έχουν κανεκ>>.

Η ανάσα μου κόντευε να κοπεί.

Όλοι με κοιτιοντουσαν αναμεταξύ τους.

Ο Ορφέας μειδίασε και φανταζόμουν πως απο το μυαλό του όλα τα περίεργα σενάρια του.

Γαμώ ακόμα και εγώ είχα ανάψει με όλο αυτό.

Πως σκατά μπόρεσα και το έκανα;

Ο Αχιλλέας περασε το χέρι του από τα μαλλιά του και ξεφυσηξε.

<<Φενεται πως έχετε την καινούργια αρχηγό ,>>φώναξε ο Άγης και άρχησε να χειροκροτά .

Η Σόφια του έδωσε μπουνιά και αυτός παραπάτησε προς τα πίσω

<<Αυτό τώρα γιατί ήταν;>>

Της είπε βαστώντας το μάγουλό του.

<<Γιατί χαλάς τη στιγμή ,ηλίθιε,>>του απάντησε εκείνη.

Η σιωπή με τρέλανε γιατί κανείς δεν αντιδρούσε.

Μέχρι που δειλά δειλά ακουστικε η φωνή της Άλις να επαναλαμβάνει την λέξη Μέδουσα.

Άρχισαν σιγά σιγά να την ακολουθεί ο Ρεν,έπειτα και άλλοι.

Γύρισα και της χαμογέλασα.

<<ΜΕΔΟΥΣΑ,ΜΕΔΟΥΣΑ,>>ακούγονταν δυνατά και καθαρά από όλους.

<<Δεν περίμενα να το είχες μέσα σου Ωραία ομιλία.,>>ακούμπησε το χέρι της στον ώμο μου η Όλιβ και γέλασε.

<<Άντε και γαμισου,>>της είπα και χαμογέλασα.

<<Ωραία,ωραία,>>φώναξε χτυπώντας παλαμάκια ο Ντέμιαν και όλοι σταματησαν .<<Θεέ μου πρέπει να πάω διακοπές,>>ισιωσε τα γυαλιά του.

<<Λοιπόν Εύα τι θα κάνουμε>>.

<<Λοιπόν ,>>γύρισα και τους κοίταξε όλους.

Έπειτα στράφηκα προ την οθόνη.

<<Δεν πιστεύω να έχετε καμία αντίρρηση σε όλο αυτό;>>

Είπα στα πρόσωπα που με κοιτούσαν.

<<Εγώ είμαι εντάξει ,>>μειδίασε η Σου Γιονκ από το παράρτημα μας στην Ασία.

<<Και εγώ,>>είπε ο Πέντρο και οι άλλοι κούνησαν το κεφάλι τους.

<<Συνεχίζουμε λοιπόν κανονικά.Θελω οποιαδήποτε πληροφορία ανακαλύψετε να έρχεται απευθείας σε εμένα.Ντεμιαν θέλω να έχεις τα αυτιά και τα μάτια στον Dark web.Ψαξτε όλους τους συνδέσμους μας .Επεισβς θέλω να γίνει ξανά έλεγχος για το παρελθόν ολονών στην οργάνωση και όσων ηρνα σε στενή επαφή με την Νιόβη.Οι υπόλοιποι επιστρέψει στις δουλειές σας>>.

<<Εντάξει ,>>φώναξαν κάποιο και η κίνηση ξεκίνησε ξανά.

<<Ντέμιαν,που την έχετε;>>

Ρώτησα για την Νιόβη.

<<Στον κάτω όροφο.Την πιάσαμε όταν πήγαινε να διαφύγει .Γαμώτο Εύα ήταν έμπιστη μου. Ακόμα να το πιστέψω πως να προδωσε>>.

<<Τι ξέρω αστην σε εμένα.Επισαη θέλω να αυξήσεις την ασφάλεια παντού.Καο εσείς το ίδιο,>>είπα στις οθόνες

<<Πρέπει να είναι έτοιμοι αν ξαναχτύπησουν>>.

<<Καλή τύχη,>>είπαν με την σειρά και εκλεισαν.

<<Δεν μπορώ να σε αφήσω να τις δεις,>>έλεγε ο Ντέμιαν στον Αχιλλέα που είχε ηρεμίσει και μιλούσε μαζί του.

<<Καλύτερα φίλε μου να τις θυμάσαι όπως ήταν>>.

Ο Αχιλλέας κατέβασε το κεφάλι.

<<Θα φροντίσω εγώ για όλα τα έξοδα μην ανησυχει.Ειναι καλύτερα έτσι,>>συνέχησε.

<<Εύα θα τους χτυπήσουμε έτσι δεν είναι;Δεν γίνεται να τους αφήσουμε.Αν καθυστερήσουμε και άλλο νομίζω θα χάσω το μυαλό μου.Θελω απλά να τελειώνει και να την θάψω..>>

<<<Ε,ε,ε >>τον έπαιζα από τους ώμους.

<<Ηρέμησε.Βημα βήμα φιδάκι,>>ο Ορφέας ήρθε από δίπλα του και τον ακούμπησε στονωμο.

<<Άκουσε την,>>του είπε.

<<Συγγνώμη για πριν αλλά έπρεπε να σας ξυπνήσω λίγο πριν μου το κάνετε εδώ Καμπότζη,>>του είπα.

<<Σιγά όλα καλά,χρειαζόμασταν λίγο ένα ταρακούνησαν,>>είπε ο Γαβριήλ ερχόμενος με την ηλίθια έτοιμη φάτσα του που μειδίασε ελαφριά.

<<Το εννοούσα όμως όχι άλλο μαλακίες.Δε θέλω να πάθετε κάτι.Ειδικα σε εσένα το λέω Ορφέα,>>τον έδειξα με το δάχτυλο.

<<Θεέ μου όταν είσαι έτσι με καυλώνει όλο αυτό,>>είπε.

<<Εγώ φεύγω πάω να βρω την Δάφνη να πιω καφέ κάτι ήξερε και έφυγε,>>σήκωσε τα χέρια ο Αχιλλέας ,στριφογυρίζοντας τα μάτια και έφυγε προς τα μέσα με τους υπόλοιπους.

Η Σόφια έτρεξε από πίσω του και φια πρώτη φορά στα χρονικά τον είδα να την αγκαλιάζει από μόνος του.

<<Έλα γιατί θα πείνας σίγουρα εσύ.Παμε να δούμε τι έχουν>>.

Εκείνη χαμογέλασε και άρπαξε και τον Γαβριήλ από το χέρι για να έρθουν μαζί.

Λίγο παραδίπλα η Δάφνη μπουκωνε με μπισκότα τον Μάρκο που μιλούσε αναστατωμένος και έκλαιγε με τον Φίλιππο να του χαϊδεύει την πλάτη.

<<Χριστέ μου ηρέμησε.Θα μου πάθεις τίποτα.Δεν θα το ήθελα αυτό,>>

Του έλεγε.

Ο Ορφέας με κοίταζε μέσα στα μάτια.

<<Τι;Τον ρώτησα>>.

<<Τίποτα,>>χαμογέλασε.

<<Έλεος Ορφέα.Που την βρίσκεις την όρεξη,>>με αγκάλιασε απότομο από πίσω.

<<Ει,μας βλέπουν,>> του χτύπησα το χέρι.

<<Δεν με νοιάζει,>>με φίλησε στο μάγουλο.

<<Είμαι περήφανος για εσένα.Και εκείνη θα ήταν>>.

<<Πιθανότατα να με εκραζε που ήμουν τόσο δραματική,>>του είπα αδιάφορα .

Γύρισα προς το πρόσωπο του.

<<Δραματική ;Αν είναι να μιλάμε για δράμα,>>έκανε νόημα προς τον Άγη που καθόταν σε μια καρέκλα σε ένα γραφείο με τα πόδια σηκωμένα πάνω του και κούμπωνε κάτι ξηρούς καρπούς

Τα άτομα γύρω του τον απέφευγαν.

<<Μπου,>>τους έκανε στα ξαφνικά και εκείνη έτρεχαν.

Εκείνος γελούσε υστερικά.

<<Τι στο καλό θα κάνουμε με αυτόν,>>είπε ο Ορφέας στη συνέχεια.

<<Δεν ξέρω προς το παρόν πρέπει να κάνουμε μια επίσκεψη στην Νιοβυ Θέλω να ακούσω με τα αυτιά μου το έχει να πει>>.

<<Μέσα .Αλλά μετά είσαι όλο δική μου,>με έσφηξε στην αγκαλιά του και με φίλησε στην μύτη .

Σήκωσα το φρύδι γιατί περίμενα να με φιλήσει άλλου.

<<Τι;Μας βλέπουν,>>γέλασε δυνατά.

<<Δε θέλω να νομίζουν ότι είμαστε τίποτα μελό ζευγάρι>>.

<<Αδιόρθωτος είσαι,>>τον φιλησα και εγώ στην μύτη.

Ήμουν τόσο φοβισμένη μέσα μου αλλά παρόλα αυτά η δύναμη μου είχε βγει.

Καθώς τον κοιτούσα σκεφτόμουν πως δεν ήθελα να πάθει τίποτα.

Πως κάπως έπρεπε να τον προσταυεσω.

Όλους να τους προστατεύσω.

Γιατί δεν ήθελα να χάσω κανέναν άλλον.

Θα το έκανα με οποιοδήποτε κόστος.

<<Belle,πιστεύεις στον άλλων κόσμο;>>

Το μαχαίρι κόντεψε να μου φύγει από τα χέρια καθώς έκοβαν τα καρότα.

<<Τι ερώτηση είναι αυτή ξαφνικά Ange;Πριν λίγο συζητούσαμε για τη νέα σειρά που ξεκίνησες.Πως καταλήξαμε σε αυτό;>>.

<<Δεν ξέρω απλά το σκέφτηκα.Πιστευεις;>>.

Συνέχησα να κόβω τα λαχανικά.

Δεν είχα σκεφτεί ποτέ στη ζωή μου αν όντως υπήρχε παράδεισος ή κόλαση έστω μετά τη ζωή.

Θεωρούσα όλο αυτό ένα κονσεπτ των θρησκειών για να σε κάνουν να φοβάσαι.

Το θεωρούσα λίγο μακάβριο να κάνει ένας Θεός τους πιστούς τους να πιστεύουν πως αν αναρτήσουν θα βράσουν σε ένα καζάνι με την παραμικρή αμαρτία.

Εδώ έλεγε πως τα αβάπτιστα πήγαιναν στην κόλαση Ποιος Θεός θα το ήθελε αυτό;Να στείλει αθώα βρεφει στην κόλαση.

Πολλές φορές σκεφτόμουν πως ο Θεός απλά ήταν κακος.

Έπειτα πίστευα πως απλά μας είχε βαρεθεί και να είχε παρατήσει.

Γιατί η κόλαση και ο παράδεισος ήταν εδώ στη Γή.

<<Δεν ξέρω Ange.Ειναι ωραίο να σκέφτεσαι πως όταν φύγεις από εδώ θα πας σε ένα καλύτερο μέρος.Σου δίνει παρηγοριά.Αλλα πο την άλλη τον αμήν ξέρεις που πας είναι λίγο φοβιστικο>>.

<<Ναι έχεις δίκαιο.Μπορει εκεί που θα πάμε,>>σηκώθηκε και ήρθε δίπλα μου.<<Να έχει τεράστια τέρατα ή εξωγήινους σαν τα Alien στην ταινία.Και να μην είναι όλο λουλουδάκια και χερουβείμ,>>με γαργαλησε και έσκασα στα γέλια.

<<Σταμάτα,θα ξυπνήσεις τον μικρό,>>την μάλωσα.

<<Μπα κοιμάται σαν τουβλο .Κουράστηκε από όλα τα παιχνίδια που έριξε στο δωμάτιο,>>την στραβο κοίταξα και σταματησα να κόβω.

<<Τα μάζεψα,>>μην ανησυχείς,>>με φίλησε στον ώμο.

Για λίγα λεπτά δεν μιλούσαμε.Απλα συνέχι,α να κόβω και εκείνη να με κρατάει σφιχτά

<<Belle,αν φύγω πρώτη>>.

<<Αnge>>.

<<Σταμάτα και άκου.Αν φύγω πρώτη στο υπόσχομαι όπου και να είμαι δεν πρόκειται να σε αφήσω ποτέ μόνη.Ουτε εσένα ούτε τον Ελάιζα>>.

Άφησα το μαχαίρι και γύρισα να την πάρω στην αγκαλιά μου.

Εκείνη έδωσε το κεφάλι της στο στέρνο μου.

<<Αnge σου υπόσχομαι το ίδιο,>>πήρα στα χέρια μου το πρόσωπο της και την φηλισα <<Αλλά αυτό δεν θα συμβεί μεχρι να έχουμε ρυτίδες,άσπρα μαλλια και να με πείσεις να παίρνω τα χάπια μου για την πίεση Γι'αυτό άσε με τώρα να μαγειρεύω γιατί μας βλέπω να τρώμε κοπανιστο αέρα για δείπνο>>.

<<Έχεις δίκαιο,>>γέλασε και με φίλησε ξανά.<<Έλα τσοπ τσοπ τα καροτα>>γέλασε χτυπώντας παλαμάκια.

<<Είσαι απίστευτη,>>.

<<Πάντα>>.

Το κεφάλαιο με την Σοφία και τους τρεις υπάρχει στο extra Content.
Όπως και οι περιπέτειες του Μάρκου στο ΚΑΠΗ και άλλα.
❤️💜❤️💜❤️