Το τραγουδάκι αφιερωμένο σε εκείνους που αγαπησανε έστω και μια φορά στη ζωή τους αληθινά... Είναι η όχι με αυτόν τον άνθρωπο πλέον μέσα τους αυτή η αγάπη πάντα θα υπάρχει για να τους θυμίζει πως κάποιος.... κάπου...κάποτε... ζωγράφισε μέσα τους τον έρωτα....

Πάμε στην ιστορία μας όμως... κάποια ιατρικά γεγονότα είναι φανταστικά..

......pov

Ανοίγω τα μάτια...κοιτάζω γύρω μου και βλέπω μόνο λευκές κουρτίνες... Που βρίσκομαι...?? Προσπαθώ να σηκωθώ αλλά πονάω... κοιτάζω το πόδι μου που είναι... δεμένο μέχρι το γόνατο... γάζες παντού και επιδέσμος τυλιγμένος γύρω από το στηθος μου ...
Απλώνω το χέρι και τραβάω την κουρτίνα... πονάει... Αλλά ο πόνος αυτή τη φορά είναι υπομονετικος...

Καταφέρνω και ανοίγω την κουρτίνα δίπλα μου...κοιτάζω για να δω μήπως υπάρχει κάποιος αλλά κανένας...

Είμαι σε νοσοκομείο σίγουρα.
Πως έφτασα όμως εδώ?? Κάνω να ανασηκωθω και ο απότομος πόνος στον θώρακα με γονατίζει κυριολεκτικά...
Η πόρτα ανοίγει απότομα...

Μια νοσοκόμα κι ένας γιατρός τρέχουν κατά πάνω μου ... Ο Άρης??που είναι ο Άρης?? Γιατί δεν είναι εδω.. Και.. Και αν δεν κατάφερα να μπω μπροστά του??αν ..
Αν πέθανε...

Νεφέλη:"ΠΟΥ ΕΊΝΑΙ????"

Γιατρός:"Νεφελη ηρέμησε...Μόλις ξύπνησες μετά από ένα εξαντλητικό χειρουργείο..σε παρακαλώ..Έχω εντολές να σε κρατήσω ζωντανή και καλά... Μην κάνεις κακο στον εαυτό σου ... ξεκουράσου..το απόγευμα θα έχεις μια επίσκεψη.."

Νεφέλη:"ΤΙ λες ?? Μια ερώτηση σου έκανα ΠΟΥ -ΕΙΝΑΙ-Ο -ΆΡΗΣ ξέρω ότι κάποιος ξέρει..!!Θέλω να μάθω!!!

Γιατρός:"Δεν μου αφήνεις επιλογή κορίτσι μου ... "λεει και εισχωρεί ένα υγρό μέσα στον όρο...Δεν προλαβαίνω να κάνω πολλά... τα μάτια βαραίνουν..κλείνουν...

3 ώρες μετά....

ΜΠΑΣΤΑΡΔΕ! Με κοιμησες .. ανοίγω τα μάτια μου .. πλέον καμία κουρτίνα δεν υπάρχει..το δωμάτιο είναι μεγάλο..φωτεινό...παράθυρα υπάρχουν γύρω γύρω... Δεν μοιάζει με κοινό νοσοκομείο..Και σίγουρα δεν είναι... προσπαθώ να ανασηκωθω...Αλλά...

Αλλά ένας φάκελος βρίσκεται στα χέρια μου ...τι είναι αυτό....

Κοιτάω από έξω και γράφει το όνομα μου ... το ανοίγω... Ω ΧΡΙΣΤΈ ΜΟΥ !!!Η πρώτη σελίδα...Η πρώτη σελίδα έχει ένα ιατρικό πόρισμα ....

"Η νεαρή ηλικίας 26 ετών φέρει βαρύ και βαθύ τραύμα 7 εκατοστών στην περιοχή της καρδιάς.. το τραύμα επηρέασε την λειτουργία της ... Η μεταμόσχευση κρίνεται άμεση...ώρες αναμονής το πολύ 7... "

Δεν μπορεί... Και..μα εγώ..γυρνάω την σελίδα... Και...

Και υγρασία γεμίζει τα μάτια μου ..Η όραση μου θολώνει... Η καρδιά..Αυτή η καρδιά σφίγγεται... κρύος ιδρώτας λούζει την πλάτη μου ... σε παρακαλώ ας ξυπνήσω και ας είναι όνειρο...
Η φωτογραφία του Άρη....

"Ο ασθενής μετά την υπογραφή του και τις απαραίτητες εξετάσεις κρίθηκε συμβατός δότης... Η επέμβαση πρέπει να γίνει άμεσα... πιθανότητες επιτυχίας 60%"

Δεν γίνεται... Ουρλιάζω.... πιάνω το κεφάλι μου και δεν μπορώ να καταλάβω... Κάποιος μου κάνει πλάκα σίγουρα...

"ΆΡΗ ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΑΣΤΕΊΟ....ΒΓΕΣ ..ΒΓΕΣ ΌΠΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΕΊΣΑΙ... "με την τελευταία μου λέξη τα δακρυα μου δεν έχουν τέλος..βάζω δύναμη...σηκώνομαι από το κρεβάτι.. κρατιέμαι με δύναμη από τον ορό
Πρέπει να πάω έξω... Πρέπει να τον δω .. Και όταν τον βρω θα το σκοτώσω πραγματικά αυτή τη φορά..
Κάνω ένα βήμα...πονάω πολύ.. πέφτω με φορά στο πάτωμα και η πόρτα ανοίγει... Ένα άντρας γεροδεμένος μπαίνει μέσα και πέφτει με δύναμη επάνω μου ...

Ιάσονας:"Σηκω σε παρακαλώ... έκανες εγχείρηση .. κοιμόσουν 7 μέρες...Ακόμα είσαι αδύναμη.. Για ότι θελήσεις είμαι εγώ εδώ από δω και πέρα... "με σηκώνει και με τοποθετεί στο κρεβάτι. ..

Ιάσονας:"Έχω κάτι για σένα.. θα καταλάβεις.." λέει και βγάζει οι την μέσα τσέπη του μπουφάν ένα φάκελο.. σφραγισμένο...

Μου το δίνει ...

Ιάσονας:"θα ειμαι έξω..."
Λέει και φεύγει.. μένω μόνη πάλι..Αυτή τη φορά με ένα καινούριο φάκελο... τρέμω να τον ανοίξω όμως... κλαίω...κλαίω γιατί ξέρω μέσα μου ..Δεν ειναι αστειο ...Δεν θα έρθει από πουθενά...

Παίρνω δύναμη και ανοίγω το φάκελο...

"Μάλλον ξύπνησες μωρό μου ... χαίρομαι τόσο πολύ που τα κατάφερες..Είσαι δυνατή πάντα ήσουν... ξέρεις..? Ακόμα και όταν με σκότωσες δεν έπαψα να σαγαπαω .. Όπως είπες κι εσύ...Δεν είχα επιλογή μάτια μου ..τουλάχιστον θα είμαι ευτυχισμένος..θα κάνω αυτό που πάντα ήθελα..Αυτό που λαχταρούσα καιρο τώρα... να..να ειμαι ένα με σένα... ελπίζω να με συγχωρέσεις για όλα αυτά που σου έκανα..Που μπήκα στη ζωή σου και την κατεστρεψα...

Τον φάκελο θα σου τον δώσει ένας άντρας..Είναι ο Ιάσονας..Από εδώ και πέρα έχει εντολές να σου παρέχει τα πάντα..Ότι ήταν δικό μου πλέον σου ανήκει..τα πάντα...

Σ'αγαπάω μικρή μου Νεφελη...Ίσως..Ίσως κάποτε μας δοθεί η ευκαιρία να είμαστε μαζί...σε αυτή την ζωή όμως..πάντα ήταν..Η εγώ ή εσύ..εως τώρα φυσικά αφού πλέον θα ζω μέσα σου ...πάντα θα είμαι εκεί..πάντα θα υπαρχω για σένα..Μην μου θυμώσεις μάτια μου δεν θα άφηνα να πάθεις τίποτα..Πότε ξανά...

Για πάντα δικός σου ... Άρης..."

Τσαλακωνω το μουσκεμμενο από τα δάκρυα χαρτί και το κρατάω υπερβολικά σφιχτά... το κρατάω κοντά στην καρδιά μου ... τη δική του καρδιά...

60 χρόνια μετά.....

Κάθομαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι... πλέον δεν μπορώ να περπατήσω καλά.. Ευτυχώς στο σπίτι έχω λίγη βοήθεια..

Κοιτάζω γύρω μου ..το δωμάτιο ακόμα ίδιο... Δεν μπόρεσα..Δεν άντεξα να φύγω.. έμεινα στο σπίτι του Άρη..καθόμουν μάθε μέρα μαζι του... Δεν ήθελα τίποτα άλλο... ένιωθα πως είχα εκείνον και ήμουν καλά..Πότε δεν έφτιαξα την ζωή μου ..Ήταν ήδη φτιαγμένη..Ο Ιάσονας με τα χρόνια με πίεζε να αλλαξω τροπο ζωής αλλά δεν μπόρεσα ποτέ... έκανε 3 παιδιά...Ο πρώτος...Ο πρώτος είναι η αδυναμία μου ..Ο Άρης μας ... πάντα ήταν εκεί για μένα... το μόνο που δέχτηκα ήταν το σπίτι του Άρη δεν ήθελα τίποτα άλλο..ευτυχώς όμως ο Ιάσονας τα κατάφερε καλά με όλα..πλέον δεν μπορεί να έρχεται να με βλέπει άλλα ο Άρης έρχεται σχεδόν μέρα παρά μέρα

Σήμερα ξύπνησα περίεργα... Η καρδιά του φτερουγίζε από το πρωί στο στήθος μου. .. με κράτησε 60 χρόνια στη ζωή... κουράστηκα πια ... εκείνος πίστευε πως μου έκανε δώρο..Εγώ το είδα σαν κατάρα...

Πρέπει να τον δω ..Έχω να τον δω δύο μέρες.. 60 χρόνια τώρα πηγαίνω σχεδόν κάθε μέρα στο τάφο του .. του μιλάω...κοιμάμαι καμία φορά.. ο ιασονας τον εφερε σπιτι όταν πέθανε ... τον εχω κοντα μου στον κήπο .. Τώρα τελευταία όμως δεν μπορώ να πάω μόνη μου...με το ζόρι σηκώνομαι... Σήμερα.. Σήμερα νιώθω . Αλλιώς όμως... κατεβάζω το πόδι από το κρεβάτι..βάζω πιο πολύ δύναμη..κατεβάζω και το άλλο...σηκώνομαι και παίρνω το μπαστούνι μου ...

Μου πήρε 15 λεπτά και πολύ πόνο αλλά τα κατάφερα... βρίσκομαι επιτέλους δίπλα του ... ανασαίνω...

Ξαπλώνω επάνω του .. πάντα ένιωθα πως έτσι με αγκαλιάζει...

"Μωρό μου ... Καλημέρα.. επρεπε να σε δω ...Σήμερα αισθάνομαι περίεργα..Μου λείπεις ... Δεν αντέχω άλλο μακριά σου..60 χρόνια περιμένω μάτια μου ...ηρθε η σειρα μου να σου πω σε παρακαλω ....θυμασαι μωρο μου ??Πότε δεν ξεχασα ...ποτε δεν Σε ξεχασα..ζω για σενα αλλά δεν μπορώ πλέον να ζω ΧΩΡΊΣ εσενα..."

Αισθάνομαι τον πόνο να με εγκαταλείπει...τα πόδια μου Δεν πονάνε πια .. κοιτάζω τα χέρια μου ...Είναι...Είναι νέα...πιάνω τα μαλλιά μου ... έχουν χρώμα πλέον...τι συμβαίνει??

Ακουμπάω επάνω του ακόμα... πιανω τα γόνατα μου ...αισθάνομαι ελαφριά..Και τότε...ξαφνικά ειμαι ... Είμαι... μαζί του ...

"Άρη μου ???" Του λέω και μου χαμογελάει...

"Μωρό μου ...ήρθες..."λέω και ξεσπαω σε λυγμούς

Με παίρνει αγκαλιά χωρίς να μιλάει... Η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή. Μάλλον όνειρο είναι κι αυτό...οπως όλα τα άλλα..θα το ζήσω όμως.. θα ρουφήξω κάθε μας στιγμή...

"Για πάντα...Για πάντα δικός σου ..."τον ακούω και χαμογελώντας τον φιλάω ενώ με κραταει αγκαλιά...

Πλέον ειμαι ευτυχισμένη...το κομμάτι από το παζλ που έλειπε μπήκε στη θέση του... κλείνω τα μάτια ..Δεν φοβάμαι..Επιτέλους....

Επιτέλους ΖΩ!!!!.....

Λίγες ώρες μετά ο γιος του Ιάσονα ο Άρης βρήκε την Νεφελη χαμογελαστή επάνω στον τάφο... κατάλαβε... Την αγαπούσε πολύ όμως δεν στεναχωρήθηκε..ήξερε πως πλέον εκείνη είναι ευτυχισμένη...

Η Νεφελη τοποθετήθηκε ακριβώς μέσα στο ίδιο φέρετρο με τον Άρη... Τώρα πλέον ήταν ελεύθεροι να χαρούν τον έρωτα τους..... Τώρα πλέον ο ένας θα ζει με τον άλλο σε ένα κοσμο δικο τους ...έναν κόσμο που δεν κατάφεραν να φτιάξουν στη γη...2 ψυχές ενωμένες για πάντα...

Αγάπες μου αυτό ήταν το αρχικό μου τέλος...Όμως μετά από σκέψη αποφάσισα να φτιάξω ένα ακόμα... όποιος θέλει να κρατήσει το αρχικό μπορεί απλά να μην διαβάσει το επόμενο κεφάλαιο...

Kisses ;)