Νεφέλης pov

Σημερα ξύπνησα αποφασισμένη να μάθω περισσότερες πληροφορίες για το τι έγινε χθες…  δεν έχω πει τίποτα στην Κλειω .. Δεν θέλω να την ανησυχήσω…  σκέφτομαι να πάω στην Βιβή…  ήταν πάντα έμπιστη και ίσως ξέρει αν με ψάχνει κανείς…  απο την άλλη αν με έψαχνε καποιος εκείνη θα ήταν η πρωτη που θα με έπαιρνε τηλεφωνο…  δεν ξέρω είμαι πολύ μπερδεμένη…  το μόνο σιγουρο ειναι καποιος με ψάχνει… 

Σηκώθηκα και έκανα ένα μπάνιο βιαστικά ..  Ντύθηκα έβαλα το συναγερμό και ενεργοποιησα τις καμερες… βγαίνω από το σπιτι αλλα και παλι εχω αυτο το συναίσθημα οτι κάτι δεν πάει καλά..  Κοιτάζω γύρω μου αλλά δεν βλεπω τίποτα..

Προχωράω προς το αμάξι ,ξεκλειδώνω αλλά πριν μπω μέσα  βλέπω από την αντανάκλαση του παραθύρου μια μαύρη σκιά..  κοντοστέκομαι λίγο πριν γυρίσω για να δω έναν τύπο..  Βασικά ένα κτήνος καμία 150 κιλά να στέκεται στο ένα μέτρο απο μενα και να με κοιτάει..

Τι σκατά? Κοκαλωνω και κάνω ένα βήμα δεξιά…  κανει κ εκείνος το ιδιο…  κάνω ένα αριστερά κάνει πάλι το ιδιο…  ωραία φίλε έτσι θέλεις να παίξουμε? Κάνω ένα βήμα μπροστά κι εκείνος παγώνει… μετά γελάει… 

Ωραια .. Σε ψυχάκια έπεσα…

Νεφέλη :" τι σκατά θες και ποιος σε εστειλε? " τον ρωταω όσο πιο σοβαρά μπορώ… 

Γκαρσία :"δεν εχει σημασια ποιος με έστειλε κούκλα…  σημασία εχει το τι μπορώ να κάνω… "

Νεφελη:"θες μήπως να δεις τι μπορώ να κάνω εγώ?"

Γκαρσία:"για έλα μου λοιπόν..."

Ορμαω επάνω του και πάει να με πιάσει από τα χέρια... Με μια κίνηση όμως πηδαω επάνω του και τον πετάω κατω ενώ του πιάνω το χέρι προσπαθώντας να το σπάσω... Είναι πολύ δυνατος όμως.. Με γυρνάει και ανεβαίνει επάνω μου.. Στην προσπάθεια του να με κρατήσει σταθερή αρπάζω χώμα και του το πετάω στα μούτρα... Ξαφνικά ακούω μια φωνή...

..... :"άσε ήσυχη τη κοπέλα μην καλέσω την αστυνομία"

Γυρνάω και βλέπω μια κυριούλα με το τηλέφωνο στο χέρι.. Εκείνος σηκώνεται από πάνω μου και σε λίγα λεπτά Εξαφανίζεται...

.... :"είσαι καλά κορίτσι μου? Μήπως να πάρω την αστυνομία? Σου επιτέθηκε?"

Νεφέλη :" μάλλον να κλέψει ήθελε.. Όλα καλά είμαι καλά τώρα σας ευχαριστώ..."

Κοιτάζω τα ρούχα μου που γίνανε χάλια... Γαμω το φελεκι μου γαμω .. Γυρνάω όπως όπως πίσω στο σπίτι... Ξεκλειδώνω βγάζω το συναγερμό και μπαίνω μέσα.. Ανεβαίνω επάνω και ξεντυνομαι.. Για λίγο ένιωσα πάλι περίεργα  αλλά η σκέψη και μόνο πως είχα συναγερμό και ήμουν και έξω από το σπίτι δεν  μου άφησε περιθώρια για υποψίες... Είμαι με τα εσώρουχα και πάω προς την ντουλάπα όταν ξαφνικά αισθάνομαι κίνηση πίσω μου . Γυρίζω απότομα και ένας τύπος ψηλός και αρκετά γυμνασμένος στέκεται μπροστά μου φορώντας μάσκα... ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΠΙΑ? ΓΙΑΤΊ ΜΕ ΚΥΝΗΓΑΝΕ?

Κάνω ένα βήμα πίσω κι εκείνος με κοιτάζει.. Δεν μιλάει αλλά νιώθω τα μάτια του να ανεβοκατεβαινουν στο κόρμι μου... Δεν κουνιεται..

Νεφέλη :"μάλλον θέλεις να  καταλήξεις κι εσύ σαν το  φιλο σου έτσι?"

Πάλι δε μιλάει... Μα γιατί δε μιλάει... Αν νομίζει πως θα φοβηθω είναι γελασμένος.. Ας παίξουμε λοιπόν...
Του γυρίζω τη  πλάτη και πηγαίνω στη καρέκλα που έχω κάτι ρούχα... Παίρνω την μπλουζα μου και την φοράω...κοιτάζω το ανοιχτό συρτάρι του γραφείου... Γαμωτο  είχα ένα όπλο στο συρτάρι Σκατα... Μου το πήρε... Γυρίζω απότομα και τον κοιτάω.. Σαν κουνιεται και δεν μιλάει...

Νεφέλη :"θέλεις να παίξουμε? Ωραία λοιπόν για να σε δω"
Λέω και με μια κίνηση αρπάζω τη καρέκλα και του την πετάω.. Εκείνος σκύβει πολύ γρήγορα και κάνει ένα βήμα μπροστά...

Νεφέλη :"χμμμ είσαι γρήγορος λοιπόν..." λέω και για πρώτη φορά βλέπω αντίδραση αφού κουνάει θετικά το κεφάλι .. Για κάποιο λόγο αυτή η μυρωδιά που έχει μου μοιάζει γνωστή... Και για ακόμα ένα πιο ηλιθιό λόγο δεν μου μοιάζει σαν τους άλλους... Η αύρα του... Είναι διαφορερικη...

Νεφέλη :" είσαι όμως αρκετά έξυπνος?" του λέω  καθώς τον πλησιάζω... Ειμαι με τη μπλούζα και το εσώρουχο... Εκείνος ακόμα πάγωμενος στην ίδια στάση... Πλησιάζω υπερβολικά πολύ σκεπτόμενη όμως πως μπροστά μου έχω κάποιον που μπορεί να κρατάει τουλάχιστον 3 διαφορετικά όπλα.. Οπότε το να τρέξω δεν βοηθάει.. Πρέπει να πράξω αλλιώς...

Με μια κίνηση αφαιρώ την μπλούζα μου και βλέπω τα μάτια του να γυαλίζουν μέσα από τη μάσκα.. Αυτό το περίεργο πράσινο κάπου το χω ξαναδεί... Δεν είναι σαν τα άλλα.. Γύρω γύρω πράσινο και στην μέση γίνεται γκρι  ... Που το χω ξαναδεί Γαμωτο?

Αφού είμαστε πλέον σε απόσταση αναπνοής του ρίχνω μια απότομη γονατια και τρέχω κάτω... Εκείνος πέφτει αλλά δεν μένω να δω το αποτέλεσμα ... Τρέχω στην πόρτα αλλά ειναι... Κλειδωμένη? Μα πως...
Βάζω το κωδικό και δεν δουλεύει τίποτα.. Ξαφνικά δυο χέρια τυλιγονται στη μέση μου και σε δευτερόλεπτα πέφτω στο πάτωμα... Ηλιθια .. Με έπιασε απροετοιμαστη... Ανεβαίνει επάνω μου και με κρατάει σταθερά από τα χέρια...

Με μια κίνηση Σηκώνω το ποδι μου και το περνάω γύρω από το κεφάλι του αλλά εκείνος είναι τόσο επιδέξιος που με μια απότομη γυρισια με γυρνάει μπρούμυτα... Σκύβει και νιώθω την ανάσα του στο λαιμό μου... Παίζει μαζί μου... Περνάει το χέρι του πάνω από το τατουάζ που έχω στη πλάτη και ακούω έναν αναστεναγμό... Προσπαθώ   να γυρίσω ανάσκελα αλλά με έχει κλειδωμένη από κάτω του...

Νεφέλη :"θα με σκοτώσεις να τελειώνουμε επιτέλους? Βαρέθηκα τα παιχνίδια σου ..." απάντηση καμία...

Γλύφει το λαιμό μου και νιώθω κάτι υγρό στο στόμα μου.. Είναι ύφασμα.... Ειναι  πότισμεν.... Σκοτάδι...

2 ώρες μετά...  Νεφέλης pov

Ανοιγω τα μάτια μου και κοιτάω γύρω μου... Είμαι σε ένα δωμάτιο ειλικρινά με 4 τοίχους και ένα στρώμα... Στο οποίο και ξύπνησα... Κοιτάζω τα χέρια μου... Αλυσίδες.. Γαμω γαμω γαμω... Αντανακλαστικα κοιτάζω το σώμα μου... Κάποιος μου φόρεσε μια μαύρη μπλούζα.. Για μισό λεπτό όμως.. Αυτή η μυρωδιά.. Ηλιθια... Πως δεν το φαντάστηκα... Έτσι εξήγουνται όλα... Η μυρωδιά ανήκει ξεκάθαρα σε αυτόν που κατάφερε και με έπιασε... Εκείνος πρέπει να είναι ο αρχηγός...Γι αυτό και ήταν τόσο καλός... Δεν καταφέρανε τα τσιράκια του  να με πιάσουν και το έκανε ο ίδιος.. Ειμαι σίγουρη...
Γιατί με κράτησε όμως ζωντανή?

Κάτι περιέργο γίνεται εδώ πέρα... Βασικά είμαι μια ηλιθια αφού κατάφερε και με έπιασε... Γιατί έχω όμως την εντύπωση πως μπορούσα να κάνω περισσότερα και δεν τα έκανα? Ίσως αν πήγαινα στην κουζίνα να έπαιρνα ένα μαχαίρι..
Πφφφ μα τι λέω... Ο τύπος κατάφερε και έκλεισε όλη τη κεντρική ασφάλεια του σπιτιού με κλείδωσε κι όλας...

Βήματα... Έντονα πλησιάζουν.. Είναι... Είναι 2 άτομα.. Η πόρτα ανοίγει και δύο μαλακες μπαίνουν μέσα και κρατάνε ένα μαύρο.. Πανί? Μαντήλι? Με πλησιάζουν για να το βάλουν.. Τραβάω τα χέρια αλλά οι αλυσίδες τα κρατάνε σφιχτά.. Δεν μπορώ καν να τα ενώσω... Το μαντήλι μπαίνει και τυλιγομαι στο σκοτάδι.. Ακούω βήματα να φεύγουν προς την πόρτα αυτή τη φορά.. Και μετά τίποτα...

Προσπαθώ  να ακούσω αλλά τίποτα.. Κουνάω το κεφάλι μου πάνω στο τοίχο αλλά δεν μπορώ να βγάλω το μαντήλι... Σιχτιρ...

Ξαφνικά η πόρτα ανοίγει ήμουν τόσο αποροφημενη στο να βγάλω το μαντηλι που δεν άκουσα καν τα βήματα.. Κάποιος περπατάει... Χμμμμ εκείνος είναι... Μυρίζει σαν τη μπλούζα..

Νεφέλη :"αν μπορούσα να σου χτυπήσω παλαμάκια θα το έκανα..."

Η πόρτα κλείνει με δύναμη και ο θόρυβος με κάνει να πεταχτώ..

Η απόλυτη σιωπή... Εκείνος πλησιάζει.. Νιώθω έντονα την μυρωδιά του...

Νεφέλη :"ξέρεις κάτι? Σε προδίδει το άρωμα σου..."

Ξαφνικά νιώθω ένα χέρι στο μπούτι μου........

Τελικά ο Άρης τα κατάφερε.. Η μήπως όχι... Θα δούμε.. 

Kisses :)