Νεφέλης pov 

έχουν περάσει 2 ώρες από την ώρα που έφυγε η Κλειώ... αρχίζει και βραδιάζει.. αποφασίζω πως μετά από όλη αυτή την καλή ενέργεια που εχω θα βγω για τρέξιμο... Ο καιρός είναι έτοιμος για βροχή αλλά ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά θα είναι που ειμαι έξω με βροχή ... Δεν μπορώ να ξεχάσω την μέρα που ο πάτερας μου επέμενε πως πρέπει να μάθω να πολεμάω στη βροχή...

θυμάμαι έβρεχε καρέκλες.. μου είπε πως έπρεπε να σκληραγωγηθω για να μπορώ να ανταπεξελθω σε πραγματική μάχη... 4 ώρες... 4 ώρες μαθαινα να πολεμάω... αχ ρε μπαμπά...

ντύνομαι γρήγορα και βγαίνω έξω...Αφού πρώτα πάρω μαζί και τους φίλους μου .. Μπορεί να πέρασε ένας χρόνος αλλά πάντα παίρνω μαζί το μαχαίρι και μικρό μου όπλο... ξεκινάω να πάω για το πάρκο αλλά κάτι μέσα μου δεν πάει καλά... αισθάνομαι περίεργα.. Πώς δεν ειμαι μόνη μου ... σκύβω για να δεσω το κορδόνι μου επίτηδες και παρατηρώ ένα μαύρο τζιπ πίσω μου ... Πιο πίσω ακόμα ένα... Κάτι δεν πάει καλά εδώ... σηκώνομαι χωρίς να κοιτάξω και αρχίζω να τρέχω όπως πριν ... Πρέπει να βεβαιωθώ πως δεν είναι τυχαίο... Στα 100 μέτρα στρίβω σε ένα στενό... Δεν έχει κόσμο.. Και αν η αίσθηση μου είναι σωστή το μέρος είναι τέλειο..

Ένα τζιπ φρενάρει απότομα στο δρόμο.. Δεν γυρίζω και σταματάω στο  στενό...καμία κίνηση... απλά είναι σταματημενο.. γιατι δεν κανανε κινηση .. και ποιοι στο διάολο είναι αυτοί??προσέχω πολύ και ένα χρόνο τώρα δεν κάνω τίποτα για να κινήσω υποψίες... τι σκατα ??

φεύγω και κατευθύνομαι στο παρκάκι... άδειο... μπαίνω στο χωματόδρομο και νιώθω απαλές ψιχάλες στο πρόσωπο μου... βρέχει...

ξαφνικά βλέπω τα δυο μαύρα τζιπ να σταματάνε... γυρίζω αυτή τη φορά... οι πόρτες ανοίγουν και στο παρκακι πετάγονται προς όλες τι κατευθύνσεις  αν πρόλαβα να δω καλά 10 άντρες... οι τρεις με πλησιάζουν... οι υπόλοιποι πουθενά...

με γρήγορες κινήσεις κλωτσαω τον πρώτο που έρχεται σκύβω και αρπάζω λίγο χώμα πετώντας το στον δεύτερο.. Ο τρίτος έρχεται και με αρπαζει από τα χέρια.. Είναι μυωδης  αλλά έχω μάθει καλά αυτό το σώμα.. με μια δυνατή κουτουλια στη μύτη πέφτει κάτω αιμοραγωντας ...

απ τα δέντρα πετάγονται αλλοι 7 και με κυκλωνουν ...αυτοί που είναι κάτω σηκώνονται..

....:" αφού θέλεις με τον άγριο τρόπο αυτό θα γίνει..."

ηλίθιοι... Για να σας δω να προσπαθείτε... σκύβω και βγάζω με φορά το μαχαίρι που εχω κρυμμένο στο ένα ποδι και το πεταω με φορά πάνω του .... Ο στόχος μου ήταν ξεκάθαρος.. προειδοποίηση... Τον πέτυχα ακριβώς εκεί που ήθελα στο δεξί πόδι... εκείνος πέφτει κάτω σοκαρισμένος...

Νεφέλη:"τι θέλετε και ποιοι είστε?"λέω με σταθερή φωνή αλλά κανένας δεν μιλάει.. Ο ένας πάει να βάλει το χέρι στη τσέπη... ααα όχι έτσι αγοράκι μου... σκύβω από την άλλη και βγάζω το όπλο μου ... μικρό Αλλά θανατηφόρο... με αστραπιαία κίνηση πυροβόλαω τους 3 που εχω μπροστά μου στα πόδια όλοι κοίτανε  σοκαρισμένοι... βρίσκω ευκαιρία και τρέχω στο δασάκι...

Ποιοι είναι αυτοί ΓΑΜΩΤΟ??τι συμβαίνει?? τρέχω και ακούω πίσω μου το τρέξιμο τους ... Έχω προβάδισμα... σκαρφαλωνω στο δέντρο γρήγορα και καθομαι ακίνητη.. προσπαθώ να ελέγξω την ανάσα μου ... περνάνε 4 τρέχοντας κάτω από το δέντρο... ηλίθιοι μαλακές...

Έχει περάσει μια ώρα.... κάθομαι ακόμα επάνω στο δέντρο.. Δεν ακούω κανένα ήχο αλλά δεν θα κατέβω... εδώ και ώρα η βροχή έχει δυναμώσει αλλά δεν με νοιάζει... Είμαι τόσο απορροφημένη στο τι έγινε πριν λίγη ώρα... Δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα... Ποιος και γιατί να με ψάξει μετά από 1 χρόνο. .  Είμαι τόσο προσεκτική ΓΑΜΩΤΟ... το κεφάλι μου είναι έτοιμο να σπάσει... κατεβαίνω αργά... κοιτάζω αλλά τίποτα... προχωράω σιγά σιγά προς το σημείο που έγινε η συμπλοκή.. κανένας... Ούτε τα αυτοκίνητα είναι εδώ.. σιχτίρ το αγαπημένο μου μαχαίρι το άφησα στον μαλακά επάνω...

ΓΑΜΩ ρε Νεφελη... κανόνας πρώτος δεν αφήνουμε ποτέ τα όπλα μας πίσω...... πηγαίνω προς το σπίτι αφού ελέγχω κάθε σημείο πρώτα... προχωράω ... κανένας απόλυτη ησυχία.. Δεν μπαίνω μέσα εννοείται από τη πόρτα... πηγαίνω από πίσω και σκαρφαλωνω στο δέντρο που βγάζει στο παράθυρο μου ... κοιτάω μέσα... τίποτα... ανοίγω και πηδάω μέσα σαν γάτα... πφφφ ευτυχώς δεν είναι κανένας... με γρήγορες κινήσεις ανεβαίνω στη σοφίτα... Δεν είναι μια απλή σοφίτα. .  ανοίγω τους υπολογιστές και γυρίζω τις κάμερες 2 ώρες πριν... κανένας δεν προσπάθησε να μπει ... κανένας δεν ήταν σε τέτοια θέση έτσι ώστε να αναγνωρίσω πινακίδες... τίποτα απόλυτος..

κάθομαι κοιτάζω το κενό... πατάω γρήγορα το κόκκινο κουμπί... το σπίτι κλειδώνει αυτόματα ... συναγερμός και ακτίνες είναι παντού... βγαίνω ήρεμη και πάω να κάνω ένα ζεστό μπανάκι... Αύριο θα είναι μεγάλη μέρα... Πρέπει να το κάνω... συγνωμη μπαμπά αλλά κινδυνεύω...

Άρης pov

χτυπάει το κινητό μου ... το βλέπω.. ελπίζω να έχω καλά νέα... το σηκώνω... Δεν πιστεύω στα αυτιά μου ...

Άρης:"σε 5 να είστε και οι 10 κάτω !!"

Στέφανος:"τι έγινε ρε ???"

Άρης:" πάμε κάτω και θα δεις ..."

κατεβαίνουμε και βλέπω μπροστά μου ένα μάτσο άχρηστους... οι 4 με αίματα στο πόδι... Ο ένας με κόκκινα μάτια και ο άλλος με σπασμένη μύτη...  θεέ μου ...

....1:"Αφεντικό... με όλο το θάρρος αλλά που μας έστειλες??Η τύπισσα θα μας σκότωνε όλους "

....2:" εμένα μου έσπασε τη μύτη!!"

....3:"εμένα με πυροβόλησε "

....4:"τι μιλάτε ρε μαλακές εγώ πριν λίγα λεπτά ακόμα είχα το μαχαίρι της στο πόδι μου !!!!"

Τους ακούω.... Έχω γίνει κατακοκκινος ο Στέφανος με κοίτα ει και γελάει...

Άρης:"τι γελάς ρε μαλακά???"

Στέφανος:"στο έλεγα να το αφήσεις και δεν με άκουγες... ευχαριστήθηκες ???"

Άρης:" ΣΚΆΣΕ γαμωτο...!!! Εσύ!!δώσε μου το μαχαίρι της ...Και εξαφανιστείτε από τα μάτια μου ... "

Στέφανος:" και τώρα??"

Άρης:" όσο πιο πολύ αργω να την πάρω τόσο πιο πολύ θα την σακατεψω... Μας βγήκε άγριο το μωρό.."

Στέφανος:"τι άγριο ρε μαλακά??αυτή είναι κανονική δολοφόνος έβγαλε εκτός 5 από τους καλύτερους άντρες μας με κοροϊδεύεις???Άρη παράτα τα .."

Άρης:" γι'αυτό θα της δώσω ένα μπόνους όταν την πιάσω... πάρε τηλέφωνο τον Γκαρσία...Αύριο να είναι εδώ!!"

Στέφανος:" τον ποιον ???είσαι τρελός?? ο επόμενος ποιος θ ειναι εσύ??ξέρουμε πόλυ καλα πως ο μόνος αντάξιος της είσαι εσύ... Ο Γκαρσία είναι απλά ψυχακιας... ρε Άρη γάμησέ το.  .σε παρακαλώ τι έπαθες πια με αυτήν ρε πουστη μου???"

Άρης:"τίποτα δεν έπαθα. .. απλά θέλω να κάνω αυτό που ξέρεις..Και δεν θα σταματήσω μέχρι να την έχω εδώ αλυσοδεμενη να την πηδάω και να κλαίει... Και μετά εγώ ο ίδιος να την πετάξω έξω... Ο Γκαρσία εξάλλου δεν θα πάει μόνος... εκείνος θα είναι από ο αντιπερισπασμός...."

Στέφανος:"τι εννοείς ρε??δεν πιστεύω να..."

Άρης?"Ωωω ναι αφού δεν μπορώ να βασιστω σε κανένα θα την πιάσω μόνος μου !!!"

Στέφανος:"μαλακά πας καλά??στην Ελλάδα είσαι ο μεγαλύτερος έμπορος ναρκωτικών και λευκής σαρκός.. Μια στραβή να γίνει... το διανοεισαι??"

Άρης:"τίποτα δεν θα γίνει... πες του Γκαρσία να είναι εδώ... το πράγμα είναι απλό... Αύριο μόλις βγει από το σπίτι που σιγουρα θα είναι γεμάτο ασφάλεια ο Γκαρσία θα την πάρει από πίσω.. εκείνη φυσικά θα το καταλάβει και θα έχει το μυαλο της εκεί.. παράλληλα θα ειδοποίησω την Λιλυ να παρακάμψει την ασφάλεια.. το ξαναεκανε με επιτυχία στο παρελθόν.. κι εκεί μπαίνω εγώ.. θα τρυπωσω μέσα στο σπίτι της και θα ξαναβάλω τους συναγερμούς... Και μπααααμ.... Δεν θα ξέρει από πού της ήρθε.. Φυσικά και δεν θα με δει... καμία δεν με βλέπει.. Μόλις την έχω θα σε πάρω να έρθεις... Την βάζουμε στο αμαξι και μετά... ξέρεις που ... απλά... απλά θέλω τόσο να την ταπεινωσω... ειναι μια γυναίκα δυναμική.. συνήθως θέλω πιο αθώες..Αλλά το να μπω στη διαδικασία να την σπάσω και να την λυγισω με ανάβει ρε μαλακά...!"

Στέφανος:"και πάλι σε προειδοποιώ... Η ΤΎΠΙΣΣΑ δεν μοιάζει να παίζει... "

Άρης:"όλα θα πάνε όπως πρέπει και μετά... Μετά θα την φορτώσω και θα την πετάξω εγώ ο ίδιος...!!!"

Στέφανος:" ότι θες φίλε.. Εγώ μαζι σου.. Τέλος πάντων πάω να πάρω το Γκαρσία εσύ πάρε την Λιλυ.. όση ώρα θα είσαι μέσα θα είμαι μαζί της ...Καλά??"

Άρης:"έγινε μιλάμε το πρωί "

Ο Στέφανος φεύγει... Και μένω μόνος με τις σκέψεις μου ...

"φρόντισε να μη σε ξαναδω "μου είχε πει ... Ωωωω γλυκιά μου... υπομονή... θα με δεις και θα με μάθεις μια και καλή... υπομονή... Αύριο θα δω τι αξίζεις μόνος μου......

Α ρε Άρη... πας να μπλέξεις αγόρι μου .. Για να δούμε τι θα δούμε λοιπόν....

kisses ;)