Λυδία pov
Με όλες αυτές τις διαφωνίες και τίς συγκρούσεις έχανα χρόνο για να φύγω με τον γιό μου, ώστε να τον προστατεύσω. Πήρα από τα χέρια τον Μάριο και πήγα να φύγω. Δεν άντεχα να τον χάσω ούτε να έρχομαι σε σύγκρουση με τον Αντώνη. Τότε μου έπιασε τα χέρια και με φίλησε με πάθος. Εγώ τον απομάκρυνα άμεσος από πάνω μου, ενώ σήκωσα το χέρι μου και τον χαστούκισα.
Λυδία: Με πιο δικαίωμα με σταματάς και κυρίως με φιλάς?
Αντώνης: Με το δικαίωμα του άνδρα σου. Δεν θα σε αφήσω να φύγεις για την Γη. Γιατί θα εξοριστείς με τον γιό μας.
Λυδία: Για μένα έπαψες να είσαι άνδρας μου από τότε που αρνήθηκες τον γιό μας. Και να ξέρεις μπορεί να είμαι εξοριστείς για πάντα, αλλά θα έχω σώσει τον γιό μου. Κατάλαβες γιό μου.

Λυδία pov
Εκεί που άνοιξα την δίνει για να περάσω από τον κόσμο του παραδείσου στο κόσμο των γήινων, εμφανίστικαν από το πουθενά γεμίζοντας όλο τόσο σπίτι με φώς οι Ανώτεροι με δύο τεράστιους φυλακές. Αμέσως χωρίς δεύτερη σκέψη μου άρπαξαν το γιό μου από τα χέρια μου.
Μάριος: Μαμά βοήθεια!!! Δεν θέλω να με πάρουν.

Λυδία pov
Ακούγοντας αυτά τα λόγια και τίς φωνές από το παιδί μου θόλωσα.Τότε πήγα να κάνω επίθεση για να υπερασπιστώ τον γιό μου, αλλά ένας φύλακας τεράστιος με έπιασε ακινητοποιοντας τα χέρια μου σφίγγοντας με, ενώ πάλευα σάν τρέλη να ξεφύγω από τα δεσμά του για να σώσω τον γιό μου. Άρχισα να ουρλιάζω και να χτυπιέμαι, αλλά μάταιο δεν μπορούσα να κάνω κίνηση. Τα δάκρυα μου δεν αργήσαν να φανούν. Τούς κοίταξα με θυμό και μίσος. Γιατί το κάνετε αυτό? Αφήστε μάς να φύγουμε για την Γη και σάς υπόσχομαι ότι δεν θα σάς ξανά ενοχλήσουμε.
Ανώτερος Π.Κ.3:
Πρώτον το κάνουμε αυτό γιατί ξέρεις ότι ο γιός σου είναι επικίνδυνος για μάς. Αν σας αφήσουμε να φύγετε, βάζουμε σε κίνδυνο όλο τον κόσμο μας.
Λυδία: Μα είναι ένα μικρό παιδί. Πώς γίνεται να του το κάνετε αυτό.
Ανώτερος.Π.Κ.2:
Έληξε το θέμα. Μάς περιμένουν στην είσοδο για την ανταλλαγή. Επίσης κυρία μου για αυτό πού έκανες θα φύγει τώρα άμεσως χωρίς να τόν αποχετεύσεις. Ααα και κάτι ακόμα θα πάρει αυτό το ελιξίριο για να χάσει την μνήμη τού για να μην μεταδόσει τα μυστικά μάς ή να επαναστατίσει εναντίον μάς.

Λυδία pov.
Άρχισα να φωνάζω και οι λυγμοί μου με έπνιξαν σαν θηλιά στο λαιμό. Τόσο στήθος μου πονούσε τόσο που δεν μπορούσα να πάρω ανάσα. Όλοι μάς κοιτούσαν αμίλητοι, αγέρωχοι, χωρίς να κάνουν τίποτα. Ένας Ανώτερος από τούς τρείς που στέκονταν μπροστά μάς άκαρδη χωρίς συναίσθημα, πλησίασε τον Μάριο δίνοντας του το γυάλινο μπουκάλι με ένα διαφανές υγρό.

Αντώνης pov.
Δεν άντεχα άλλο να βλέπω την Λυδία και το γιό μου σε τέτοια κατάσταση. Άμεσος τότε άρπαξα το μπουκάλι από τα χέρια του γιού μου.
Ανώτερος Π.Κ1:
Αντώνιε τι νομίζεις πώς κάνεις?
Αντώνης: Σάς παρακαλώ μεγάλοι Ανώτεροι λυπηθήτε μάς. Αφήστε μάς να μεγαλώσουμε εμείς τον γιό μάς. Θα του μάθουμε τον καλό τον τρόπο.
Ανώτερος Π.Κ3:
Το ξέρεις και εσύ ότι δεν γίνεται τίποτα με αυτή την λύση. Ξέρουμε ότι πονάτε για ότι γίνετε, αλλά πρέπει να γίνει. Εξάλλου ένας Ακατανομαστος είναι και θα είναι Ακατανομαστος. Δεν αλλάζει αυτό.

Μάριος pov
Ήμουν χάλια ψυχολογικά,να βλέπω τους γονείς μου να μαλώνουν εξαετίας μου και είχα και τούς Ανώτερους να κάνουν ακόμα χειρότερα την κατάσταση. Τότε απόφασισα για το καλό όλων να κάνω αυτό που πρέπει. Δεν άντεχα να πληγώσω κανέναν για αυτό που είμαι. Αν συνεχίσω έτσι και μείνω εδώ που δεν θα γίνει, κάποια μέρα θα ξανά πληγώσω κάποιον που αγαπώ χωρίς να το θέλω. Για τελευταία φορά θα πρέπει να πληγώσω τούς γύρω μου και αυτούς πού αγαπώ. Κοίταξα την Αγγελική στα τέλεια μάτια τής για τελευταία φορά και άρπαξα το μπουκάλι από τα χέρια του πατέρα μου ενώ άφησα το βλέμμα από την Αγγελική και κοίταξα την μητέρα μου. Την είδα που πάλευε σαν μανιακή για να με προστατεύσει, αλλά ήταν αιχμάλωτη στα δεσμά των φυλακών. Να ξέρετε ότι σάς αγαπώ πολύ. Ιδιαίτερα εσένα μαμά. Θα έχετε πάντα μια θέση στην καρδιά μου εσύ και η Αγγελική. Παρόλο που δεν θα θυμάμαι τίποτα. Το κάνω για να σάς προστατεύσω από μένα.
Λυδία: ΌΧΙ ΠΑΙΔΊ ΜΟΥ ΜΗΝ ΤΟ ΚΆΝΕΙΣ. Εμείς πρέπει να σε προστατεύσουμε που είμαστε γονείς και όχι το αντίθετο. Μην κάνεις τίποτα θα το λύσουμε μαζί αυτό το πρόβλημα.
Μάριος: Το ξέρεις και εσύ η ίδια ότι δεν πρόκειται να λυθεί και θα γίνεται χειρότερο. Αν μείνω θα κάνω κακό ξανά σε ανθρώπους που αγαπώ και δεν θέλω.Δεν υπόσχομαι ότι θα σε θυμάμαι γιατί αν πιω αυτό το πράγμα δεν θα γίνει.

Μάριος pov
Τότε άνοιξα το φελό από το γυάλινο μπουκάλι και το έφερα σιγά, σιγά στο στόμα μου κλείνοντας τα μάτια μου. Άμεσος τότε ένιωσα μια αγκαλιά γλυκιά, τρυφερή, ζεστή γεμάτη με αγάπη. Άνοιξα τα μάτια μου και είδα την Αγγελική με λιγμους και με δάκρυα στα μάτια της. Γύρω από τα μάτια τής ήταν κατά κόκκινα από το κλάμα.
Αγγελική: Όχι Μάριε μην το κάνεις αυτό. Σε παρακαλώ είσαι ότι πολυτιμότερο έχω.
Μάριος: Πρέπει να το κάνω, άλλιως θα σε ξανά πληγώσω.
Αγγελική: Όχι δεν πρέπει. Ξέρω ότι είσαι καλός. Ότι δεν θα κάνεις κακό σε κανέναν.
Μάριος: Όχι Άγγελική δεν είμαι καλός σε πλήγωσα και είσαι ένα από τα αγαπημένα μου πρόσωπα. Συγνώμη που σε πλήγωσα δεν το ήθελα.

Μάριος pov
Την απομάκρυνα απο κοντά μου. Αλλά αυτή ξανά ήρθε κοντά μου αγκαλιάζοντας με με πιο δύναμη.
Καρολίνα: Αγγελική σε παρακαλώ μην το κάνεις πιο χειρότερο από ότι είναι.

Αγγελική pov
Γύρισα το κεφάλι και είδα ότι όλοι κλέψανε και τα μάτια τούς ήταν κατακόκκινα και πρησμένα από το κλάμα. Όλοι κλαίγανε και περισότερο η θεία Λυδία. Εκείνη την ώρα που την κοιτούσα, ο φύλακας άγγελος την έριξε στο πάτωμα γιατί ήταν έτοιμη να ξεφύγει. Τότε πεσμένη κοιτούσε τον Μάριο ενώ τα μάτια τής ήταν γεμάτο δάκρυα. Άμεσος εγώ άφησα τον Μάριο από την αγκαλιά μου. Τον κοίταξα κατευθειαν στα μπλέ βαθιά μάτια του που με ταξίδευαν στα βάθη του βυθού. Εκείνη την ώρα ένιωσα την ζέστη αγάπη που ανέβλυζε μέσα του. Μάριε σου το υπόσχομαι ότι θα σε θυμάμαι πάντα, δεν θα σε ξεχάσω ποτέ, θα σε θυμάμαι και για τούς δύο μάς και θα σε ψάξω να σε βρω ότι και να γίνει. Με κοίταξε και ένα δάκρυ κύλισε από τα μπλέ βαθιά μάτια του. Που τα βλέπω για τελευταία φορά. Τότε έβαλε αργά το μπουκάλι στο στόμα τού και άρχισε να πίνει.
Λυδία: ΟΧΙ !!! ΝΑ ΞΈΡΕΙΣ ΓΙΈ ΜΟΥ ΘΑ ΣΕ ΘΥΜΑΜΑΙ ΓΙΑ ΠΆΝΤΑ ΚΑΙ ΘΑ ΣΕ ΑΓΑΠΏ.

Αγγελική pov
Ο Μάριος ενώ τελείωσε το μπουκάλι κοίταξε την μητέρα του και μετά έγινε κάτι που όσο και αν το περίμεναμε, μας μας έκανε να γονάτισουμε και να σπαράξουμε στα κλάματα.
Μάριος: Ποια είσαι εσύ που κλαίς με λιγμους. Ποιοί είστε όλοι εσείς και γιατί είστε έτσι?

Άλλο ένα κεφάλαιο τελείωσε. Ξέρω ότι δεν έχετε ιδιαίτερή όρεξη με αυτά που γίνονται στην χώρα και στον κόσμο με τον κορονάϊο. Εύχομαι να είσαστε καλά. Να προσέχετε. Τα λέμε στο επόμενο.😍❤️