Από την πρώτη κιόλας στιγμή που ο άνθρωπος συνειδητοποίησε την ύπαρξή του στη Γη, ξεκίνησε να αναρωτιέται για το αν ήταν μoνάχος του σε ετούτο εδώ το σύμπαν. Η απάντηση σίγουρα άργησε να δοθεί, ενώ ο τρόπος με τον οποίο τελικά δόθηκε ήταν ακόμη πιο ιδιόμορφος. Φυσικά και δεν ήταν. Η παρέα του ωστόσο διόλου δεν προσομοίαζε με κάποια μυθική τερατόμορφη ύπαρξη, που ανά τους αιώνες είχε γεννήσει το ανθρώπινο μυαλό. Αντιθέτως, διέθετε πολλά κοινά με εκείνον χαρακτηριστικά. Αποτελούταν από πλάσματα με αδυναμίες και πάθη. Με εξυπνάδα, με αρχοντιά αλλά και αλαζονεία. Ό,τι ακριβώς περιλάμβανε και το ανθρώπινο γένος.

«Τι θα γινόταν αν ο κόσμος μας διέθετε δύο πρόσωπα; Αν υπήρχαν κρυμμένες πίσω από τα άστρα μας υπάρξεις;»

Το έχω αναρωτηθεί πολλές φορές και εγώ η ίδια, μα ποτέ μου δεν διανοήθηκα πως μία μέρα θα ανακάλυπτα την απάντηση.

Έχοντας διαβάσει πλήθος παραμυθιών, αντιλαμβάνομαι πως υπάρχουν φορές, κατά τις οποίες η πηγή έμπνευσης του συγγραφέα παραμένει κρυφή. Εγώ προσωπικά, στοχεύω στην κατάρριψη αυτού του άτυπου κανόνα. Θα σας αφηγηθώ λοιπόν, μία από τις ομορφότερες και πιο μαγικές ιστορίες, η οποία διαθέτει ως μοναδική πηγή έμπνευσης, την ίδια μου τη ζωή. Δεδομένου λοιπόν ότι βίωσα ένα μεγάλο μέρος των γεγονότων, αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να διδαχθώ, τα πιο σημαντικά μαθήματα ζωής, που δεν θα είχα ποτέ μου την ευκαιρία να πράξω ούτε στα πιο ξακουστά και φημισμένα Πανεπιστήμια. Η ιστορία αυτή, έχει τις ρίζες της εκατομμύρια χρόνια πριν. Όταν ακόμη ο πλανήτης μας ήταν μια απέραντη έκταση, όπου κυριαρχούσαν μονάχα τα στοιχεία της φύσης. Τη στιγμή λοιπόν που ο δικός μας Δημιουργός έπλαθε τον άνθρωπο, κάπου, σε ένα παράλληλο σύμπαν, ένας άλλος Δημιουργός αισθανόταν μια απέραντη μοναξιά. Λάτρευε τη φύση και κάθε της δημιούργημα το περιποιούνταν με ιδιαίτερο ζήλο, ωστόσο όλες οι μέρες φάνταζαν ίδιες για εκείνον, άχρωμες, δίχως χαρακτήρα, δίχως διαφορετικότητα. Δεν υπήρχε το κρύο ή η ζέστη. Όλες οι εποχές είχαν τα ίδια, ουδέτερα χαρακτηριστικά. Για την ακρίβεια, δεν υπήρχαν εποχές. Μονάχα ημέρα και νύχτα. Σε μία ροδοκόκκινη αυγή, βαστώντας την επιβλητική του ράβδο, ο μοναχικός Δημιουργός πήρε τη μεγάλη απόφαση να πλάσει έναν κόσμο. Έναν δικό του κόσμο για τον οποίο θα χρησιμοποιούσε μονάχα ένα μαγικό, και πολύτιμο συστατικό. Την Αγάπη.

εξώφυλλο @weebnextdoor

Το παρόν βιβλίο βρίσκεται υπό επιμέλεια. Εχω εδώ μονάχα τον Πρόλογο προκειμένου να φαίνεται το φανταστικό εξωφυλλο της Δημιουργού! Το Άβατο ήταν το πρώτο μου βιβλίο, ήταν η ψυχή μου η αγάπη μου! Εχω ορκιστεί να το επιμεληθώ οταν βρω τον χρόνο και να το ανεβάσω ξανά εδώ! Όνειρό μου να το δω έντυπο!