—  Powinienem był ci powiedzieć, ale zapomniałem... Zapomniałem o tobie. Przepraszam...

—  Nie zadręczaj się tym po raz kolejny. Czy nie powiedziałem ci, że się nie gniewam?

—  Zgubiłem telefon. Jest zapewne gdzieś w tym bałaganie...

—  Posprzątam, to się znajdzie.

—  Nie, zostań.  —  Starszy przyciągnął do siebie młodszego, który zamierzał wstać z łóżka. Wtulił się w niego jak w poduszkę, nie chcąc by Chae robił cokolwiek innego, a tylko był przy nim i przytulał najmocniej jak potrafił.

HyungWon poprawił koc, który zsunął się na podłogę, po czym zanurzył palce w czarnych włosach HoSeoka. Przeczesując kosmyki leniwymi ruchami, zawiesił wzrok na zdjęciach, które, rozrzucone tu i tam, wkomponowały się w obraz bałaganu.

—  To ona?  —  wyszeptał, mając na myśli kobietę, która widniała na każdej fotografii. Domyślił się, kim jest.

Shin wyjął spod poduszki kolejny plik zdjęć i powoli zdjął sznurek, którymi były przewiązane fotografie. W milczeniu podał je Chae jedna po drugiej, by podzielić się wspomnieniem o swojej zmarłej mamie.

—  Nie wiem, co jest gorsze: stracić rodziców, czy może w ogóle ich nie znać?

Pytające spojrzenie HoSeoka skłoniło Chae do zwierzeń.

—  Nie znam ich. Nie wiem, kim są, czy w ogóle żyją... Ale wiem jedno: nie chcę ich poznać. Nigdy nie uczestniczyli w moim życiu i nie będą uczestniczyć już nigdy, a ja pogodziłem się z faktem, że moim jedynym domem był dom dziecka.

HyungWon uśmiechnął się smutno, patrząc w nieruchomą twarz kobiety na ostatniej fotografii, którą wręczył mu starszy.

Odłożył wszystkie zdjęcia, po czym przytulił HoSeoka jeszcze mocniej, bo wiedział, że oboje bardzo tego potrzebują.