—  YOONGI, GORĄCOOO MIII...

—  W domu jest klimatyzacja.

—  Chyba zepsuta  —  burknął JiMin, kładąc się na jednym z leżaków. Zmrużył oczy i obserwował Mina, który podlewał rośliny i świeżo zasianą trawę.

—  Kupisz mi basen?  —  wypalił nagle.

Strumień wody z węża ogrodowego urwał się po pytaniu, które padło z ust hybrydy.

—  No co? Taki nieduży, dmuchany...

—  Dla dzieci?

—  Nie, dla kotów.

—  Nikt nie produkuje basenów dla kotów...

—  No, jasne, że dla dzieci! Ale na wymiar ma być idealny, żebym nie siedział w nim ściśnięty jak sardynka w puszce.

—  Co najwyżej mogę cię oblać wodą ze szlaucha.

Jak powiedział, tak zrobił. JiMin zerwał się z miejsca i wbiegł do domu, piszcząc jak mała dziewczynka.

—  EJ, TAK SIĘ NIE ROBI!  —  zawołał oburzony, strząsając z ogona kropelki, które osiadły na miękkim futrze.

—  Podobno umierasz od upału. Chciałem cię ochłodzić!

—  TO KUP MI BASEN!

—  Teraz? Dzisiaj?

—  TAK! BO JEŚLI NIE, TO ZNOWU SIĘ ROZBIORĘ!

• • •

Nie miał wyjścia. Rzucił pracę w ogrodzie i pojechał do centrum, by kupić basen dla dwudziestopięcioletniej hybrydy. Wypatrzył największy i wcale nie najtańszy, ale nie chciał, by JiMin spełnił swój niecny szantaż.

Kiedy wrócił z zakupionym przedmiotem JiMin bawił się szlauchem. Pryskał wodą na wszystkie strony, a kiedy zobaczył YoonGiego, rzucił węża na ziemię i w mgnieniu oka znalazł się przy Minie.

—  Szantaż jest jedną z najohydniejszych rzeczy na świecie  —  mruknął starszy i zabrał się za otwieranie pudła, w które zapakowany był basen.

Trzydzieści minut później dmuchana zabawka była gotowa do użytku. W gratisie załączyli nawet dmuchanego flaminga, po którego zobaczeniu JiMin wpadł w zachwyt.

Chciał zdjąć bokserki  —  bo tylko tę część garderoby miał na sobie  —  jednak YoonGi zdołał go powstrzymać.

—  NIE!  —  krzyknął.  —  Kąpiesz się w bieliźnie, zrozumiano?

—  Ale dlaczego? Przecież pod prysznicem...

—  To jest basen. Nie prysznic.

—  Och... No, dobra!  —  Z szerokim uśmiechem wskoczył do wody, by różowego dorwać flaminga.