Nocna Furia

Klasa uderzeniowa
Typ ognia ładunki kumulacyjne acetylenu/tlenu (plazma)
Tresura tak
Sposób tresury zdobycie zaufania
Barwa ciemnogranatowa, prawie czarna
Główne cechy duże skrzydła, lotki na ogonie, płaska głowa, wysuwane zęby
Rozpiętość skrzydeł 10 metrów
Długość ciała 8 metrów
Waga 0,8 tony

Statystyki

Atak 15
Szybkość 20
Obrona 12
Moc ognia 14
Liczba splunięć 6
Trucizna 0
Zacisk szczęk 6
Spryt 18

"Przeklęty pomiot burzy plujący błyskawicami, które niosą śmierć. Pod żadnym pozorem nie atakować. Jedyna szansa to schować się i modlić, żeby cię nie znalazł."
-Smoczy Podręcznik

Nocna Furia (ang. Night Fury) - jeden z najbardziej tajemniczych i niebezpiecznych gatunków smoków, początkowo przedstawiciel tajemniczej klasy, a obecnie zaliczany do uderzeniowej.

Wygląd
Nocna Furia to prawdziwa legenda i jeden z najsilniejszych smoków. Jest stosunkowo niewielki, ma za to potężną klatkę piersiową. Szyja smoka jest krótka, głowa natomiast dość duża i płaska. Dzięki sporym uszom, wyposażonymi w dodatkowe półokrągłe wypustki ma on doskonały słuch. Na spodzie pyska, po bokach z tyłu, wyrastają maleńkie wypustki, pozwalające określić wiek smoka (trzy wypustki po każdej stronie oznaczają dwadzieścia lat).

Nocne Furie posiadają kilka par powierzchni regulujących aerodynamikę. Główna para skrzydeł służy do wzbijania się w powietrze i uzyskiwania siły nośnej oraz prędkości w locie, zaś nieco mniejsze płaty, wyrastające u nasady ogona, służą do regulacji kierunku lotu, podobnie jak lotki umieszczone na końcu ogona. Smok posiada średniej wielkości łapy, które są niezbyt grube, aczkolwiek bardzo silne.

Gatunek charakteryzuje się krótkimi, ostrymi zębami, które chowają się w dziąsłach, gdy nie są potrzebne. Są one doskonale przystosowane do łowienia ryb. Na głowie umieszczone są liczne wyrostki, a największą ich parę stanowią uszy, wrażliwe dzięki dużej powierzchni. Duże, zielone oczy doskonale widzą zarówno w ciemności, jak i w świetle dnia. Zwierzę może powiększać i zmniejszać swoje źrenice - z czego można odczytać jego intencje.

Smok ma niezwykłą siłę, dzięki czemu potrafi wzbić się do lotu pionowo. W chmurach porusza się z niezwykłą gracją i prędkością. Dzięki tej sile może się znaleźć w powietrzu w kilka sekund. Potrafi też pikować. Ciemność nocy doskonale maskuje barwę ciała Nocnej Furii, dzięki czemu jest widoczna tylko wówczas, gdy przesłania gwiazdy w czasie lotu (i oczywiście w ciągu dnia).

Smok ten potrafi przelecieć krótki dystans bez ogona, ale ma bardzo duże trudności, gdyż ogon jest jego "sterem", a zarazem dodatkową pomocą, dzięki której porusza się wręcz idealnie w czasie lotu. Równie zgrabnie i szybko jak w powietrzu porusza się na ziemi.

Zachowanie
Nocna Furia przez wieki była smokiem tajemniczym, niezbadanym, nigdy przez nikogo nie widzianym. O jej obecności świadczył tylko charakterystyczny świst, wydawany przez smoka tuż przed uderzeniem, oraz szybki, zwinny, smoczy cień poruszający się po niebie.

Jest to najbardziej różnorodny pod względem zachowań smok. Potrafi być zarówno śmiertelnie niebezpieczny i agresywny, jak też potulny, kochający pieszczoty i zabawę. W rozmaitych sytuacjach zachowuje się zupełnie jak człowiek, okazując także inne emocje, takie jak dostojność, duma, smutek, radość, skrucha, złośliwość, pobłażanie, irytacja, złośliwość i wiele, wiele innych. Kolejną cechą upodabniającą go do człowieka jest umiejętność uśmiechania i śmiania się, próby rozmawiania ludzkim językiem czy rysowania i naśladowania ludzkiej twórczości.

O stanie jego emocji informują jego uszy oraz kocie oczy, zmieniające swój kształt/położenie w zależności od nastroju. Dodatkowym atutem tego smoka jest pysk o bardzo wyraźnej gestykulacji - wszystko to sprawia, że patrząc na Nocną Furię z łatwością można odczytać pełną gamę emocji.

szczęście, zadowolenie: uszy są podniesione, źrenice maksymalnie rozszerzone
strach: oczy szeroko otwarte, źrenice wąskie, uszy lekko podniesione;
złość, agresja: uszy są opuszczone, źrenice zwężone, oczy przymknięte, wyszczerzone zęby;
rzucanie wyzwania, walka: oczy są szeroko otwarte, źrenice wąskie, uszy spięte i podniesione lub opuszczone;
smutek: uszy są opuszczone, źrenice rozszerzone.

Tresura
Pierwszym krokiem w tresurze Nocnej Furii jest przyciągnięcie jej uwagi. Kolejnym, a jednocześnie najważniejszym krokiem jest zdobycie jej zaufania i okazanie, że nie chce się skrzywdzić smoka. Ze względu na jej ostrożność i inteligencję jest to powolny proces, bowiem smok musi zyskać pewność co do intencji tresera oraz do tego, że przenigdy go nie skrzywdzi.

Smok ten jest niezwykle inteligentny i pomysłowy. Wspaniale, zwinnie i szybko lata

Moce i umiejętności

"Nocna Furia. [...] Nigdy się nie pokazuje i... nigdy nie chybia"
-Czkawka, Jak wytresować smoka

Nocna Furia atakuje fioletowymi pociskami plazmy. Potrafi to robić z dużych odległości i nigdy nie chybia.

Ogień Nocnej Furii to półpłynna masa podpalana acetylenowo/tlenowym ogniem. Tylko pocisk wystrzelony z dalekiej odległości od celu wybucha błękitno - białymi płomieniami. Eksplozja jest bardzo silna, jeden pocisk może zniszczyć duże machiny bojowe, a nawet powalić na ziemię Czerwoną Śmierć. Smok zwiększa efektywność ataków, atakując wroga z lotu nurkowego. Polega on na tym, że smok składa skrzydła i pikuje w dół do celu. Przed strzałem słychać tylko świst powietrza. Kiedy smok strzeli, szybko wzbija się w powietrze i znika z pola widzenia, by zaatakować następny cel.

Latanie
Nocna Furia jest najszybszym poznanym gatunkiem smoka. Według przekazów wikingów potrafi osiągnąć prędkość dźwięku. Jednak smok może przekroczyć barierę dźwięku (i nie tylko wtedy gdy pikuje), ze względu na fakt pojawiania się stożka macha. Tworzy obszar niższego ciśnienia powodując chmurę za smokiem.

Okazuje się, że kolce biegnące po plecach Nocnej Furii mogą się rozdwoić i dowolnie otwierać oraz zamykać, co czyni tego smoka bardziej aerodynamicznym i pomaga mu wykonywać ostrzejsze zwroty.

Kamuflaż
Połączenie ciemnej skóry Nocnej Furii oraz prowadzenia przez nią nocnego trybu życia sprawiają, że smok jest praktycznie niewidoczny w nocy i prawie niemożliwy do złapania.

Echolokacja
Nocna Furia jest na razie jedynym znanym gatunkiem posiadającym zdolność echolokacji. Polega ona na wysłaniu głośnego impulsu dźwiękowego przez smoka, który natrafiwszy na przeszkodę, odbija się i powraca do uszu smoka. Dzięki temu Nocna Furia może latać w całkowitej ciemności np. w jaskini i zawsze odnajdzie drogę. Echolokacja została tutaj przedstawiona tak samo jak u nietoperzy, które, wysyłając bardzo wysoki dźwięk, którego ludzie nie słyszą, potrafią znaleźć owady. Mimo że Nocna Furia doskonale widzi w ciemności, echolokacja jest niezbędna, by odnajdywać przeszkody, których nie widać gołym okiem (np. ściana za zakrętem lub dziura w suficie). Echolokacja nie służy rozświetleniu otoczenia, lecz lokalizowaniu przeszkód. Jest ona jedynie dźwiękiem.

Umiejętności bojowe
Nocna Furia określana jest mianem doskonałego wojownika. Podczas ataku używają swojego potężnego strzału plazmą. Nocna Furia ma rozmaite typy ognia: może to być najpotężniejszy eksplodujący strzał, którego liczba splunięć wynosi 6, strumień zwykłego ognia służącego na przykład do podpalenia lub rozgrzania jakiegoś przedmiotu. Tego typu ognia używa najczęściej po to, żeby ogrzać swoje legowisko, zanim się na nim położy. Jeszcze innym typem ognia jest echolokacja, opisana powyżej.

Nocna Furia jest bardzo silna i zwinna, co czyni ją niezwykle zaciekłym i niebezpiecznym przeciwnikiem. Szybko porusza się zarówno na lądzie, jak i w powietrzu, ma doskonałą manewrowość, dzięki czemu potrafi doskonale dezorientować przeciwnika oraz mu uciec. Mimo, że wiele gatunków przerasta Nocną Furię, dzięki swojej niebywałej sile potrafi pokonać nawet Koszmara Ponocnika czy Szeptozgona.

Inne umiejętności
Ze względu na swoją wysoką inteligencję smok znany jest z tego, że lubi naśladować ludzkie zachowania i całkiem dobrze mu to wychodzi. Potrafi stawać i siadać na tylnych łapach, rysować po piasku, odpowiednio reaguje na ludzką mowę, a nawet sam ją naśladuje. Czasem gestykuluje, gdy chce przekazać człowiekowi jakiś komunikat.

Siedlisko
Nieznane jest naturalne siedlisko Nocnych Furii.
Ponieważ gatunek Nocnych Furii praktycznie wyginął, naturalne siedlisko tego gatunku może zwyczajnie nie istnieć.

Dieta

"Nigdy nie porywa owiec."
-Czkawka, Jak wytresować smoka

Nocna Furia jest drapieżnikiem, chociaż jej jadłospis bywa bardzo zróżnicowany. Jej głównym i ulubionym pożywieniem są różne gatunki ryb (których w swojej paszczy może zmieścić kilkanaście), z makrelą na czele. Nie cierpi jednak węgorzy. Nie pożera większych ssaków, takich jak owce.
Z roślin, Nocne Furie uwielbiają smoczymiętkę, chociaż rzadko ją zjadają - sam zapach wystarczy, żeby upoiły się tym smoczym narkotykiem. Lubią również przekąsić plastry miodu, a także wszelkie produkty tworzone przez wikingów, na przykład pieczywo.

Ciekawostki
•Nocna Furia jest bardzo przekonującym smokiem o silnej woli, a także głębokiej więzi, która łączy go z jeźdźcem.
•Wiek Nocnej Furii sprawdza się po wypustkach na szyi. Trzy wypustki to wiek około 20 lat.
•Pierwotnie Nocna Furia nie potrafiła siadać.
•Jego waga odpowiada wadze 14 owiec.
•Smok ten pikując w dół, potrafi latać szybciej od dźwięku.
•Gatunkiem pokrewnym Nocnej Furii jest Dzienna Furia

Gruchotnik

Klasa Tropicieli
Typ ognia ogniste, eksplodujące pociski
Tresura tak
Sposób tresury położyć dłoń między nozdrza smoka,
zdobycie zaufania
Barwa zielono - czerwona
Główne cechy rogi, masywne ciało, silne skrzydła
Rozpiętość skrzydeł 9 metrów
Długość ciała 3 metry
Waga 5 ton

Statystyki

Atak 11
Szybkość 7
Obrona 18
Moc ognia 11
Liczba splunięć 4
Trucizna 0
Zacisk szczęk 5
Spryt 6

"To, że jest silny to pestka, on jest wielki, bystry i do tego szybki. I tak szybki, że nawet nie wiemy jak wygląda."
-Co by tu schrupać

Gruchotnik (ang. Rumblehorn) - rzadki gatunek smoka. Należy do klasy tropicieli i słynie z doskonałego węchu, a także potężnego pancerza.

Wygląd
Anatomicznie Gruchotnik przypomina skrzyżowanie żuka z nosorożcem. Charakteryzuje go bardzo mocny, twardy pancerz, składający się z licznych, zachodzących na siebie płyt. Barwa skóry może być różna, znane osobniki były zielono-czerwone bądź granatowo-czerwone (czerwony kolor ma zazwyczaj głowa).

Głowa jest bardzo mała w stosunku do reszty ciała, zaś sam pysk, dzięki dwóm rogom na górze i na spodzie, przypomina kształtem topór bojowy. Smok ma relatywnie małe oczy.

Jego ciało jest bardzo masywne, a krótkie i niezbyt masywne łapy wyglądają zaskakująco nieproporcjonalnie. Niewielkie w stosunku do reszty ciała, ale silne kończyny umożliwiają atak szarżą. Smok ma stosunkowo duże skrzydła i podłużny tułów zakończony ogonem w kształcie maczugi.

Zachowanie
Gruchotniki są niezwykle upartymi i zdeterminowanymi smokami, za wszelką cenę próbują odnaleźć rzecz, której znalazły trop. Sądząc po wyglądzie są bardzo niebezpieczne, a jednocześnie doskonale radzą sobie w boju.

Smok ten sprawnie lata, jednak pewniej czuje się na ziemi. Szybko i sprawnie kłusuje na swoich czterech mocnych łapach, co upodabnia go do nosorożca. Preferuje tereny leśne, gdzie sprawnie kamufluje się w zaroślach.

Walcząc, Gruchotnik stosuje podobną taktykę zarówno na ziemi jak w powietrzu - preferuje rozpędzenie się i taranowanie przeciwnika, co skutkuje zmiażdżeniem go masą smoka.

Gruchotnik jest niezwykle pomocnym i troskliwym gatunkiem. W obliczu zagrożenia najpierw podejmuje wszelkie wysiłki, by ostrzec inne smoki i ludzi przed nim, a także uciec.

Tresura
Gruchotnika można wytresować. Trzeba zdobyć jego zaufanie, najlepiej ułatwiając mu osiągnięcie celu, do którego dążył ze swoim wielkim uporem. Czynnikiem, który może znacznie ułatwić tresurę, jest przejawianie cech, które okazuje smok.

Moce i umiejętności

Węch
Gruchotnik posiada niezwykły zmysł powonienia i potrafi wywęszyć każdego, nawet osobę znajdującą się kilka mil dalej.

Ogień
Smok potrafi strzelać na dalekie odległości ognistymi pociskami, które eksplodują przy uderzeniu. Ogień ten jest tak potężny, że wystrzelony jest w stanie lecieć przed siebie na odległość kilku mil, zanim się wypali.
Smok wykształcił przydatny trik, - smok strzela przed siebie kulą ognia, w którą sam wlatuje. Manewr ten pozwala tymczasowo usunąć zapach smoka z powierzchni jego ciała, dzięki czemu nie są w stanie go wyczuć żadne inne smoki, wliczając w to innych przedstawicieli klasy tropicieli. Pozwala to Gruchotnikowi zakraść się niezauważonym do przeciwnika albo mu uciec.

Siła
Smok potrafi z rozpędu taranować budynki lub statki, co sugeruje że ma bardzo mocną czaszkę i kręgosłup, szczególnie czubek głowy w kształcie topora powinien być bardzo twardy.

Siedlisko
Jedyny poznany przedstawiciel gatunku, Czaszkochrup, jako dziki smok mieszkał na wyspie zwaną Końcem Świata. Gdy został wytresowany, przeniósł się na wyspę Berk.

Słabości
Jedną z poznanych słabości smoka są smocze jagody - sok tego owocu jest jedyną substancją, którego zapachu Gruchotnik nie jest w stanie wyczuć. Stąd jeśli nie chce się zostać zauważonym przez smoka, dobrze jest natrzeć się sokiem ze smoczych jagód.

Ciekawostki
•Smok ten jest bardzo podobny do triceratopsa, dinozaura żyjącego w okresie późnej kredy.
•Smok ten ma bardzo czuły węch.
•Gruchotnik (a konkretnie przedstawiciel tego gatunku o imieniu Czaszkochrup) był inspiracją dla stworzenia klasy tropicieli.

Ognioglista

Klasa Ognista
Typ ognia łatwopalny żel
Tresura ?
Barwa świecący żółty
Główne cechy świecące ciało, pięć par nóg, oczy bez źrenic
Rozpiętość skrzydeł 18 centymetrów
24 metry (królowa)
Długość ciała 20 centymetrów
27 metrów (królowa)

Statystyki

Atak 16
Szybkość 12
Obrona 15
Moc ognia 30
Liczba splunięć 0
6 (królowa)
Trucizna 0
14 (królowa)
Zacisk szczęk 3
Spryt 5
10 (królowa)

Ognioglista (ang. Fireworm) - jeden z najmniejszych gatunków smoków, przedstawiciel ognistej klasy.

Wygląd
Ognioglisty to bardzo małe smoki, są o połowę mniejsze od Straszliwców Straszliwych. Ich największą częścią ciała jest zdecydowanie głowa, zaopatrzona w jeden róg nosowy (w przypadku królowej aż cztery, dodatkowo występuje kryza z kolców) i świecące oczy bez źrenic.

Tułów gada jest dosyć smukły i wężowaty. Do poruszania się po lądzie Ognioglista posiada aż pięciu par kończyn, a do latania średniej wielkości skrzydeł, które umożliwiają im uniesienie się w powietrze.

Choć normalny kolor tego gada to fluorescencyjny żółty, to nieświecąca Ognioglista przybiera ciemną barwę z czerwono-pomarańczowymi pasami wzdłuż ciała.

Siedlisko
Gatunek ten zamieszkuje grupami jaskinie, głównie na Wyspie Ognioglist. Ognioglisty można spotkać także w dzikich lasach, nad którymi tworzą piękne, latające, świecące formacje.

Dieta
Ognioglisty siedzą na plastrach ognistego miodu, widać jest, jak się nim żywią.

Moce i umiejętności

Ogień
Choć małe Ognioglisty nie plują ogniem, tak ich królowa zieje płomieniami przypominającymi fajerwerki, które przy tym mocno i intensywnie świeci. Potrafi też uleczyć chore ogniste smoki przez użądlenie, co zrobiła w przypadku Hakokła. Wiadomo też, że jest ona jedynym znanym smokiem, który umie żądlić za pomocą języka.

Świecenie
Ognioglisty potrafią zapalić się, podobnie jak Koszmar Ponocnik, tylko z tą różnicą, że mocniej parzą. Określa się w przenośni, że "parzą gorzej niż słońce". To pozwala im na skuteczną samoobronę przed schwytaniem lub zjedzeniem przez drapieżnika. Gdy się zapalają, ich ciało jasno świeci.

Ognisty miód
Ognioglisty produkują ognisty miód. Ma on takie samo znaczenie, co miód produkowany przez pszczoły - z niego smoczki budują komórki, w których składane są jaja, a następnie wychowywane młode Ognioglisty.

Słabości
mały rozmiar, czyniąc je podatnym na atak większego drapieżnika.
brak umiejętności ziania ogniem.

Ciekawostki
•Bork nazywał Ognioglisty pożeraczami ognia, ponieważ, jak sama nazwa mówi, żywią się one plastrami ognistego miodu.
•Kilka Ognioglist będących blisko siebie, świecą mocniej niż pojedyncze osobniki.
•Gdy Ognioglista zgaśnie, posiada barwę ciemnoczerwoną z żółtymi elementami i czarnym podbrzuszem.
•Styl życia Ognioglist przypomina rój pszczół.
•Są drugim - razem ze Slitherwingiem - gatunkiem smoka, który boi się ognia.

Marazmor

Klasa tajemnicza
Typ ognia paraliżująca mgła
Tresura tak
Sposób tresury nieznany
Barwa fluorescencyjny niebieski
Główne cechy podwójny ogon, "poszarpane" skrzydła, świecące ciało
Rozpiętość skrzydeł ok. 15 metrów
Długość ciała 9,1 metrów
Waga 272 kilogramy

Statystyki

Atak 5
Szybkość 14
Obrona 6
Moc ognia 12
Liczba splunięć 4
Trucizna 10
Zacisk szczęk 5
Spryt 7

"Legenda głosi, że Marazmor jest tak przerażający, że sam jego widok paraliżuje ofiarę."
-Śledzik, Zemsta

Marazmor (ang. Flightmare) - świecący smok, przedstawiciel tajemniczej klasy (dawniej klasy uderzeniowej).

Wygląd
Smok ma smukłe, podłużne ciało o pomarańczowo-różowej barwie ciała w świetle dziennym i niebieskiej, fluorescencyjnej po zjedzeniu świecących alg, w nocy. Wzdłuż grzbietu ciągnie się rząd długich i pofalowanych, prawdopodobnie wcale nie ostrych szpikulców, zaś ogon jest na końcu podwójnie rozwidlony. Łapy smoka są krótkie, lecz Marazmor rzadko ich używa, bowiem większość czasu spędza w powietrzu. Głowa jest trójkątna, lecz paszcza potrafi dość szeroko się rozwierać. Od dolnej szczęki odchodzą czułki.

Charakterystyczną cechą tego gatunku jest zdolność bioluminescencji, która czyni Marazmora rozpoznawalnym z dużej odległości. Jego ciało emituje jasnoniebieskie światło, którego intensywność zależy od ilości zjedzonych alg, a także od tego kiedy ostatni raz je jadł. Marazmor wydaje również bardzo charakterystyczny dźwięk, niespotykany u innych gatunków. Dźwięk ten przypomina żałosne zawodzenie.

Zachowanie
Marazmor jest smokiem-wędrownikiem. Podąża za swoim pożywieniem. Potrafi o nie zaciekle walczyć - widzi w Wikingach zagrożenie dla świecących alg, przez co ich atakuje.

Gatunek ten jest niezwykle terytorialny, jednak słabo walczy. Gdy zaatakowany zostanie przez stado smoków, nie ma praktycznie żadnych szans. Jego zdolności nie służą do walki, a jedynie do obrony siebie i swojej ziemi, a także żyjących w słodkich wodach, świecących alg, umożliwiających mu samemu świecenie. Kiedy bowiem utraci do nich dostęp, staje się bezbronny.

Tresura
Marazmor nie został dokładnie zbadany i odkryty, więc nie wiadomo, czy można go wytresować. Prawdopodobnie nie można, przez agresywność i złe nastawienie do ludzi. Prawdopodobnie można go wytresować przez zmuszenie go do posłuszeństwa. Co nie jest zwyczajną tresurą.

Moce i umiejętności

Paraliż
Marazmor nie potrafi zionąć zwykłym ogniem. Zamiast tego wytwarza upiorny niebieski płomień przypominający mgłę lub ciekłą plazmę. Dzięki niej smok może sparaliżować ofiarę na 1 - 2 minuty, by skutecznie się z nią rozprawić bądź bezpiecznie uciec. Zionąc nim przez 6 sekund potrafi śmiertelnie sparaliżować ofiarę. Smok potrafi również emitować swoim ciałem potężny impuls świetlny, który może oszołomić i wytrącić z równowagi przeciwnika.

Świecenie
Dzięki jedzeniu świecących glonów, ciało Marazmora świeci na niebieski fluorescencyjny kolor. Prawdopodobnie przywykło ono do tego pożywienia na tyle, że nie "gaśnie", gdy zabraknie mu jedzenia, w przeciwieństwie do innych smoków. Gdy się denerwuje, zaczyna mocniej świecić.

Siedlisko i dieta
Nie wiadomo dokładnie, jakie miejsca zamieszkuje Marazmor. Prawdopodobnie wędruje po świecie szukając rzek, w których występują świecące algi - jego pożywienie. Raz na 10 lat pojawia się na wyspie Berk.

Marazmor to roślinożerny smok. Żywi się świecącymi algami, dzięki którym świeci.

Słabości
Uzależnienie swego siedliska od świecących alg.
Smok jest wrażliwy na impulsy świetlne.

Ciekawostki
•Smok potrafi świecić w ciemności dzięki bioluminescencji. Za dnia barwa jego skóry jest pomarańczowo-różowa.
•Marazmor zionąc ogniem przez 6 sekund potrafi śmiertelnie sparaliżować ofiarę
•Zwierzę pojawia się na wyspie Berk raz na 10 lat.
•Marazmor jest pierwszym roślinożernym smokiem, który żywi się tylko algami.
•Wygląd smoka jest bardzo podobny do ryby o nazwie połykacz, prawdopodobnie jest na niej bazowany.
•Jest to jedyny, prócz Ognioglisty, gatunek smoka, który potrafi świecić. Co ciekawe, mechanizm emitowania światła jest zupełnie inny u obu tych gatunków.
•Marazmor wydaje dźwięki zjawy.
•Mgiełka Marazmora jest zapasowym kluczem do uruchomienia Smoczego Oka.