Pożegnanie (poetycko #14)

Widziałyśmy się
To było tyle.
Pora zapomnieć
Muszę zapomnieć
O sobie
O tobie
Przyjaźń jest
Tak cholernie skomplikowana
Pęka mi serce
Bo wiem
Wiem, że nigdy
Nie zapomnę
O tobie
Zmieniłam się
Na zawsze
I ty też
Pora się pożegnać
Na wieki
Byłaś dla mnie
Ważna

___________________________________
Mieliście kiedyś tak, że spotkaliście się z kimś wam bliskim i zaufanym po dłuższym czasie, ale wiesz, że oboje zmieniliście się za bardzo, żeby było tak, jak kiedyś i tylko siedzicie obok siebie milcząc? Chce mi się płakać, gdy o tym myślę, ale mam wrażenie, że to było ostatnie spotkanie, ostatnia wiadomość. Nie mam już siły walczyć o te relacje. Muszę się ruszyć do przodu i skupić na ludziach, których na mnie zależy. Będę zawsze pamiętać o tym, jak zmieniłam się dzięki tym osobom. Gdyby nie oni nie byłabym taka, jak teraz. To tyle, dziękuje im i się żegnam, dziś kapituluje i już nie walczę. Wszystko mi jedno, mam gdzieś czy oni zaczną się starać czy ta relacja umrze. Śmierć to naturalny stan rzeczy.

Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top