VII. wspomnienia
Wiedziałam, że coś mnie złamie w połowie,
W najmniej oczekiwanym przeze mnie momencie.
Lecz to co mnie łamie to wspomnienia,
Które tylko wracają odbijając się od moich wnętrzności.
Mają prawo to robić, to tylko wspomnienia,
Lecz codziennie gruchotają mi kości.
A to tylko wiadomość, słów kilka,
Miejsce, swym blaskiem, przypominające starą mnie.
Potwora, który mam nadzieję, że nigdy już nie wróci
Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top