Stałam przed domem, niedowierzając, że zdołałam uciec z Ministerstwa.

— Dzięki Ci, Dumbledore! — westchnęłam pod nosem, czując wielką wdzięczność.

Ruszyłam przed siebie nie mogąc się doczekać aż uściskam moich rodziców. Zbliżając się do drzwi zauważyłam, że jedna z zasłon w salonie jest naderwana. Momentalnie ogarnęło mnie uczucie niepokoju.

Wyciągnęłam różdżkę i ostrożnym krokiem otworzyłam wejściowe drzwi. W domu panował półmrok, nie słyszałam żadnych odgłosów, jedynie w salonie delikatnie tklił się ogień w kominku. Wolnym krokiem ruszyłam do salonu. Lecz kiedy tam weszłam, zamarłam.

— NIE! — piskliwy krzyk wyrwał się z moich ust.

U mych stóp leżeli moi rodzice... Martwi.

W salonie panował chaos, widoczne były ślady walki. Rzuciłam się do ciał rodziców.

— MAMO! TATO! — płakałam ściskając ich zimne dłonie. — Nie!

Serce mi krwawiło, łzy spływały po moich policzkach strumieniami. Nie mogłam nic zrobić. Nie mogłam w to uwierzyć, byłam bezsilna.

Nie wiem ile czasu klęczałam przy rodzicach w zrujnowanym salonie.

Słońce zaczęło już zachodzić, kiedy usłyszałam trzask przed domem a potem odgłosy szybkich kroków.

— Harold! Victorie! — Był to głos Kingsley'a.

Nie miałam siły podnieść wzroku, wciąż kurczowo ściskałam dłonie rodziców.

— Na Merlina...– Kingsley wraz z Lupinem, Tonks i Panem Weasley'em wpadli do salonu.

— Eleanor! — Lupin podbiegł do mnie, chwytając mnie w objęcia i starając odciągnąć od ciał.

— NIE! ZOSTAW MNIE! ZOSTAWCIE MNIE! — krzyczałam szarpiąc się z Lupinem i Tonks.

Oboje wyprowadzili mnie z domu. Tonks przytulała mnie i głaskała po głowie.

— Tak mi przykro — Szepnęła.

Mi również było przykro. Przykro, że zawiodłam moich rodziców, że nie zdołałam im pomóc, że nie było mnie przy nich, kiedy ich mordowano.

Po długim czasie z domu wyszli Kingsley, Lupin i Arthur Weasley.

— Musimy się stąd wynosić — oznajmił Remus — Kiedy Śmierciożercy zorientują się, że zniknęłaś z lochów w pierwszej kolejności sprawdzą ten dom.

Wstałam z ziemii przyglądając się posiadłości.

— A moi rodzice? — zapytałam.

— Już ich tam nie ma. Zabraliśmy ich w bezpieczne miejsce — Oznajmił Pan Weasley — Chodźmy.

Wszyscy ruszyli w stronę bramy.

— Dajcie mi chwilę — Rzekłam do reszty, po czym ponownie zbliżyłam się do domu.

Stanęłam w progu drzwi i wyciągnęłam różdżkę:

— Incendio — szepnęłam celując różdżką w najbliższe zasłony, meble, ściany.

Stałam tam, patrząc jak płonie mój dom.
Miejsce, w którym się wychowałam, miejsce, w którym dorastałam, miejsce, w którym zginęli moi rodzice.