İnsanlar eşit doğmazlar. Hayat çok acımasız ve çok müjdeleyici olabilir. Fakat sanatkarların da-gerçek sanatkarların-hep ızdırap çeken tarafta olduğu bir gerçek.

Bu yüzdendir ki kendimi böyle avutmayı severim. Gökyüzüne bakmak, iç çekmek. Ve tüm bu acıları yanlızca bir sanatkar olduğun için çektiğini düşünmek...
Azda olsa hafifletir insanın yüreğini.

Bu güne kadar hayata dair olan tüm inançlarım. Bağlandığım tüm o şeyler. Hepsinin... Hemde hepsinin çok anlamsız olduğunu biliyorum. Bu gerçek beni mahvediyor.

Dinlediğim tüm o şarkılar, okuduğum kitaplar, yazdığım şiirler, sevdiğim insanlar ve diğer herşey. Hepsi çok anlamsız.

Bulunduğum durum umudunu kaybettiğin son baraj gibi. Sular akmıyor. Önünü çoktan kalın taşlarla ördüm. Bazen gözyaşı olup taşsa da o baraj, yıkılmaz taşlar.

Gün bitip, kararınca gökyüzü ve asılınca ay. Kapayınca gözlerimi uyumak için... Tek dileğim var o da bir daha asla açmamak bu gözleri.

SON