Unuttum. Neler yaşadık? Neler bıraktın bu akşam bana? Balkonda saatlerce gökyüzüne bakıp dalıyorum. Yanımda küllük, içinde izmaritler, dumanında düşler... Ama bu gökyüzü tanıdık gelmiyor. Zaten bende tanıyamaz oldum kendimi. Konuşurdum kendimle, kendi kendime. Anlatırdım seni bana, anlamazdın da anmazdın da... O balkona oturup saatlerce yağmuru izlerdim. Sanki yağdıkça içimdeki yangını söndürür, bu şarkılar seni bana döndürür gibi. Belki baktığım yoldan gelirsin diye bekleyişdi. Boş bir bekleyiş işte. Bazen beklemekden sıkılıp odanın kapılarını çarpardım, ev içinde seni arardım, her dakika fazlaca yanardım, durmadan seni anardım. Kısaca çokça da yoruldum, beklemekden... Ama balkonum da sandalyenin üstünde birşeyi uzun süre düşündüm durdum. Bu hikayenin sonu belli hepimiz öleceğiz, evet. Ama yokluğunla mı? Varlığınla mı?