Bir gün çıkıp gel uzak yollardan. Çünkü bu yaralar ancak yarayı açanla kapanır. Bir gün uzunca gözlerimin içine bak. Çünkü sustuklarım birikti içimde. Yada neyse, gelme artık, sevme de. Çünkü zaten beceremiyorsun. Şimdi, söyle nasıl geçer bu hayat böyle? Yokluğuna alıştım galiba, alıştırdın en sonunda. Ve ellerde yakıştın sen, orda kal. Hoşçakal diyemeyeceğim. Ben nasılsam öyle ol. Gidiyorum bak bu evden az sonra çıkacağım, ilk ve son kez bu kapıyı bidaha açmamak üzere kapayacağım. Yüzüme kapanan kapılar birer birer bidaha yüzüme kapanacak. Tek farkı sen yerine ben kapatıyorum, kendi yüzüme. Son kez bakıyorum bahçede ki çiçeklere, son defa bakıyorum o evdeki anılarımıza ve son kez yaşatıyorum bizi bu yerde. Artık o çiçekler solacak, anılar silenecek ve biz öleceğiz. Ölmem bile sıkıntı değildi, acıtan senin öldürmendi. Bize son kez veda ederken, bizi nasıl heba ettiğini ömrün boyu unutama ve bir daha elinle ittiğin o sevgiye tutunama...

《 S O N 》