Anladım ki be gülüm
Sevgiler paylaştıkça artarmış
Yazdıkça çoğalan sayfalar gibi
Hüzünler de aktıkça artarmış
Aktıkça taşan ırmaklar gibi

Ne diyeyim
Geçip gittin ömrümden
Uçup giden kuşlar gibi
Uçup giden başım üstünden

Oysa ben...
Oysa ben hala deliler gibi sevdalı
Yol işçileri gibi
Umudu yaralı
Bir yetim sokagında
Bir Yetim sokagında ağlayan çocuklar gibi
Bir sahipsiz mezar
İnan benden daha yalnız değil
Ruhu zindanlarda
Elleri kar ayazı değil

Şu bağırtıyla geçip giden tren
Şu eski evin kırık penceresi
Şu köşede asırlardır okumayı bekleyen mektuplar

Ah be gülüm
Ayrılık
Ayrılık ölümden ağır değil

Döne döne düşmek var ya
Bile bile kahrolmak
Sızlaya sızlaya
Gidenlerin ardından bakmak

Kahrolsun dünya
Kahrolsun yaşamak
Neresinden tutsan ayrılık
Nesini bilirsen kahrolmak...

Vuslat Tuna