Bir insanla zamanla mı tanınır?
Yoksa geçirdiğin zamanlamı?
Nereye taş attığını görmen gerekir,
Yoksa derin yaralar açılır...

Ve öylece yüzün asılı kalır,
O an herşey sana soğur.
Herşey den kesilinir,
Boşluk içinde kaybolunur...

Ben kendimi gördüklerimi dost bildim,
Ve ben, beni gördüklerime güvendim.
Güvenmez olaydım, güvendimde ne eyledim,
Ben böyle dayanamam artık, hakikatı gösterin...

Sevgiyi bilmeyene soktum kalbe,
Affı bilmeyinide bildim dost.
Nasıl oluyorda hepsi beni buldu,
İyi niyetim hep kaybım oldu...

Bırak Ahmet, onlar taşlar atsın,
Bırakta atılan taşlar ciğerimi yaksın.
Gidenler bıraktığı sıkıntıya baksın,
Bırakta gözümde biriken yaşlar aksın...

Sen onlara sıkıca bağlasanda ipi,
Onlar ipi keser ve koparsın.
Ve öylece yerlere düşersin,
Yaralar tazeleşir kanarsın.

Bırakta görmesinler verdiğin değeri,
Anlamazdan gelsinler sarf ettiğin sözleri.
Görenler ancak bir kaç kişi,
Onlarda bizi iyi bilir.

Canını acıtanlar şimdi neredeler,
Biri kaybıyla uğraşır, üzüntü yaşar,
Diyeri kalemiyle çebelleşir,
Ötekinden zaten yaşadığından haberim yok...

Görmediğim birinden dolayı bu hüzün,
Hiç bir insan ne kusursuzdur ne eşsiz.
Şimdi sebebi ve nedeni nedir bu hüznün,
Ama şunu söylemem gerek sen esrarengizsin...

2015