Zij was niet veel later weg.

Verdwenen van ons land der schaduwen. Verdwenen van de groene grasweide. Zelfs niet meer zichtbaar in de hemel.

Ze was weggezweefd. Ze was me beu geraakt. Ze vond dat het mijn schuld was. Iedereen vond dat het mijn schuld.

Zelfs zij, die me eerst hadden verlaten, gaven mij de schuld. Ik haatte het.

Kon ik dan nooit winnen? Volgens hen was dit winnen, maar zo voelde het niet. Ik was verloren.

Zoals altijd.