"Dit had je niet hoeven doen." 

Mijn adem stokt even in mijn keel wanneer ik Tyler zie glimlachen. Het zorgt ervoor dat mijn hart meteen een slag overslaat om vervolgens twee keer zo snel verder te kloppen in mijn borstkast. Hoewel ik het niet wil staan de blosjes nog op mijn altijd wit weggetrokken gezicht. 

"Maar ik doe het graag." 

Zijn antwoord zorgt ervoor dat ik op sta van de piano kruk en eigenlijk voor ik er erg in heb, heb ik mijn armen om hem heen geslagen om hem te omhelzen. Diep adem ik in en uit. Nu ruikt het niet alleen maar naar rozen, maar ook naar hem. Een geur die ik maar al te graag wil onthouden. Rustig maak ik me los van hem om hem recht in zijn ogen aan te kijken.

"Ben je vanavond vrij?" De onzekerheid is bij hem te zien en het enige wat ik kan doen is knikken. Ik krijg geen woord door mijn keel heen. Weer die glimlach. "Mooi."