Een zoete geur komt de kamer in zodra ik de laatste noten gespeeld heb. Hoewel de kinderen klappen, lachen, aandacht vragen, kan ik alleen maar naar hem kijken. Een bos met rode rozen en hier en daar wat groen liggen moeiteloos in zijn armen. Een wat verlegen glimlachje staat rond zijn lippen en even heb ik het idee dat ik in die droom zit. Van gisteravond. 

Dromen komen niet uit.

Mijn dromen komen nooit uit.

Die dingen gebeuren niet voor meisjes zoals mij.

Toch zijn mijn wangen rood gekleurd. Net zo rood als de rozen die een zoete geur verspreide en de chemische geur voor een keer weg drukken. De bos rozen neem ik van hem aan. Ik neem de geur even goed in mijn op met gesloten ogen. En voor het eerst in tijden? Ben ik....

Gelukkig