Betoverend.

Soms kunnen mooie dromen zo betoverend zijn.

En ook al weet je dat het niet echt is wil je er altijd in kunnen geloven. Hopen dat het ooit een werkelijkheid kan worden ook al weet je dat het waanzin is. Zuchtend laat ik mijn hand langs de muur gaan waar ik langs loop. De geur van medicijnen is misselijkmakend. Het meeste van mijn tijd breng ik rond in het ziekenhuis. Een huis waar zieken zitten.......maar het voelt niet als thuis. Voor niemand voelt het als een thuis. Mijn voeten maken een weg richting een speciale afdeling. Het is een afdeling waar ik vroeger ook genoeg tijd heb doorgebracht. Al gauw vullen kinderstemmen de lucht. Iets wat me alleen kan laten glimlachen. "Belle!" Verschillende kinderstemmen roepen enthousiast mijn naam voor ze naar me toe gelopen komen. Warm omhels ik de zonnige gezichtjes die me toe lachen. "Speel wat!" "Ja speel wat!" Voor ik het weet schreeuwen ze allemaal door elkaar heen en kan ik er geen woord meer van verstaan. Zachtjes lach ik even. "Oke dan, maar ik doe maar een lied. Jullie moeten ook uitrusten." De kinderen knikken allemaal tevreden waarna ik ga zitten op de pianokruk en de piano open. Mijn handen leg ik op de toetsen neer. Ik adem nog een keer in, en zodra ik uitadem speel ik mijn eerste noten.