"Waarom kijk je dan zo triest?" De zin hoor ik door mijn hoofd heen galmen en het zorgt ervoor dat ik rusteloos met mijn ogen open lig. Mijn hoofd is weg gezonken in het kussen en ik kijk richting het plafond. Een antwoord heb ik Tyler niet gegeven op zijn vraag. Ik heb het er niet graag over. Het liefste heb ik het er nooit meer over ook al weet ik dat het noodlot kan toeslaan op elk moment. Hoewel ik heel goed het antwoord weet op de vraag kan ik het niet uit mijn hoofd krijgen. Nee dat is het niet. Nee. Ik kan hem niet uit mijn hoofd krijgen. Zijn lieve lach, zijn vertrouwde stem. Bij de gedachten zelf glimlach ik in het niets. Met vele gedachtes die rondspoken voel ik toch mijn oogleden zwaar worden. Tot echt alles donker wordt.