"Speel je al lang?" Onze voetstappen komen hard neer op de vloer waarna het geluid weg echoot in de grote hal. "Al sinds kleins af aan. Mijn oma is pianist geweest vroeger. Ik kan me nog herinneren dat ik altijd net zoals haar wou worden als ik haar zag spelen." Een glimlach komt rond mijn lippen te staan en ik kijk even naast me richting Tyler terwijl we beide door de uitgang heen naar buiten toe lopen. De lucht buiten is koud. Wanneer ik uitadem ontstaat er een klein wolkje en ik kan alleen maar zuchten. Winter komt eraan. "En wil je dat nog steeds? Pianiste worden later?" Ik wil wel glimlachen maar de glimlach rond mijn lippen is alleen maar triest. Daarom zakken mijn mondhoeken rustig naar beneden toe. "Ja." Antwoord ik alleen maar op de vraag van Tyler waarna ik weer recht voor me uit kijk. "Waarom kijk je dan zo triest?"