Hoe eerst de ruimte gevuld was met kinderstemmen, hoe leeg het nu is. Elk zijn ze weer meegenomen naar hun kamer. Rustig sta ik op van de pianokruk en ik sluit de piano af. Mijn bladmuziek stop ik weer in mijn tas, van plan om weg te gaan. "Bedankt voor het opvrolijken van mijn zusje." Als ik om kijk ontmoet ik weer die twee blauwe ogen. Iets wat meteen een glimlach rond mijn lippen brengt. "Geen dank, ik weet hoe vreselijk het is om hier dagen te zitten afwachten." Dat weet ik maar al te goed. Ik merk het niet eens meer op. De geur van medicijnen die hier rond hangt. Die chemische lucht.  Te vaak en te veel tijd heb ik hier rond moeten brengen. Ik zie hoe de jongen een hand naar me uitsteekt. "Tyler." Ik neem zijn hand voorzichtig aan. "Belle." Als ik zo naar onze handen kijk, zijn het net twee puzzelstukjes die in elkaar vallen. Iets waardoor ik zijn hand niet los wil laten, en toch doe ik het.