"Dus. Ik wist niet dat je ook kon spelen." 

Tyler loopt naar mij terwijl de bladeren onder onze voeten kraken. Het is een mooie herfstdag, en de koude lucht herinnert me eraan dat ik leef. Of misschien ben jij het die dat doet... 

"Dat kan ik ook niet. Zelfs zoiets simpels als 'Twinkle twinkle little star' komt niet eens uit mijn handen," zei Tyler terwijl hij lachend met zijn hoofd schudde. "Ze blijven me vertellen dat ik het verkeerd doe." 

Zachtjes grinnik ik even. "Kinderen kunnen zo meedogenloos zijn soms." 

Voor een moment valt het stil tussen ons. Het is de eerste keer dat we weer echt spreken sinds, nou ja, sinds ik van de aardbodem ben verdwenen. Sinds ik hem ben gaan ontlopen. Hem en de piano. Beide weten we niet wat we moeten zeggen, hoe we moeten beginnen. Hoe doe je zoiets ook? Praten over iets wat alleen maar ellende gaat brengen. 

"Hoe gaat het met je Belle?" De woorden zijn bijna ademloos te noemen, en de liefde in je stem ontneemt mij de adem bijna. Mijn ogen sluit ik kort even terwijl ik stop met lopen. "Ik weet het niet," zeg ik in alle eerlijkheid terwijl ik mijn handen uit mijn zakken haal en er naar kijk. "Niets is meer hetzelfde. Soms heb ik goede dagen en soms..., soms kan ik niet eens iets oppakken. Fysio helpt, maar het is niet hetzelfde." Ik breng mijn blik omhoog naar Tyler en zie hetgeen in zijn ogen staan wat ik het liefste niet zie. Medelijden. "Kijk alsjeblieft niet zo naar me." 

"Het spijt me Belle. Ik had niet zo moeten aandringen. Ik wist het en toch deed ik het. Ik hoop dat je het me niet kwalijk neemt. Ik wilde je zo graag nog een keer horen spelen." 

Ik weet het. Hoe goed het is bedoeld. Mijn lippen trekken op in een zwakke glimlach terwijl ik lichtjes naar hem knik. "Het is oke Ty, het is niet jouw schuld." 

Nee, het is de schuld van mijn vervloekte lichaam.