Na die ene keer heb ik de toetsen niet meer aangeraakt. Het voelt wat leeg in het ziekenhuis zo zonder muziek. De blije kinderstemmen zijn ook niet meer te horen zoals eerder. Het enige wat rest zijn die muren, die witte muren en de geur van medicijnen. Het is verstikkend. 

Mijn voeten voelen zwaar terwijl ik mijn weg door de gang heen maak. Steeds meer dingen voelen zwaar. Het is niet zoals eerst. Niets is zoals eerst sinds ik mijn lichaam langzaam maar zeker voel afbreken van binnenuit. De dokters hadden mij er al voor gewaarschuwd. Ik wist dat het ging komen, maar het ervaren is toch iets heel anders. Fysiotherapie helpt, de medicijnen helpen, maar ook dat zijn geen wondermiddelen.

Mijn voeten komen tot stilstand bij de hakkelige noten die uit de oh zo bekende kamer komen. Kort knipper ik wat verward met mijn ogen. Het is duidelijk een beginnende speler, is het een van de kinderen? Zonder na te denken over mijn stappen breng ik mijn voeten in beweging. In de deuropening kom ik tot stilstand en zie een erg bekend figuur zitten op de pianokruk. De kinderen zitten om hem heen terwijl ze moeite hebben zijn hakkelige spel te volgen met hun zang. 

"Twinkle twinkle little star! How I wonder what you are.." Hij slaat een toets mis en kijkt duidelijk wat verontschuldigend op naar de kinderen waarvan de zang afsterft. "Sorry jongens, het lukt nog niet zo goed." 

"Ik denk dat het geweldig klinkt." 

Zijn blik schiet gelijk mijn kant op bij het horen van mijn stem. Duidelijk is in zijn gezicht te zien dat hij mij hier niet had verwacht. Ik heb hem al een tijdje niet gezien. Misschien ben ik er schuldig aan hem te hebben ontlopen. 

"Belle," hoor ik hem ademloos zeggen. 

"Speel het nog eens." Terwijl ik glimlachend in de deuropening blijf staan zie ik hoe hij zich weer van mij weg draait om opnieuw de klanken van het lied te spelen. Glimlachend kijk ik toe. Voor even is alles goed.