Mijn ogen zijn gesloten terwijl mijn vingers over de toetsen heen gaan. Ik voel hoe het achteruit gaat. Hoe moeilijk ik het ook vind om te accepteren, het gaat niet zo makkelijk meer. De muziek speelt zachtjes en voorzichtig, net zoals ik speel en soms hoor je hoe ik een noot mis. Of een noot verkeerd aan sla. Het verbreekt een beetje de magie die ik altijd voel. Die magie is er nu niet meer. Het besef overstemd alles. Het klinkt luider dan mijn muziek. 

Mijn vingers haal ik van de toetsen af. De noten die nog lang niet bij het einde gekomen waren sterven af in de ruimte. Als ik mijn ogen geopend heb staar ik richting de zwart en witte toetsen van de piano en richting mijn trillende handen. Pas wanneer ik druppels zie vallen merk ik wat voor een impact dit alles op me heeft. Mijn nagels voel ik in mijn eigen hand graven. Knokkels zie ik wit worden en ik voel twee armen om me heen. 

Naar achteren leun ik om dichter tegen jou aan te komen. Om troost te zoeken. Sussende woorden hoor ik je fluisteren maar ik kan er niet naar luisteren.

Ik weet namelijk dat het begin van het einde al lang geweest is.

En ik weet dat er geen weg meer terug is. 

"Het komt wel goed." 

Nee dat komt het niet en het wordt tijd dat ik dat accepteer.

Helaas zit ik op dit moment helemaal vast met dit verhaal. Daarom zal ik een tijdje niet schrijven en misschien beginnen aan een ander boek om even mijn hoofd ergens anders op te zetten. Ik hoop dat jullie hier allemaal begrip voor hebben!