De armen van Tyler voelen als beschermende muren. Muren die natuurlijk uiteindelijk afbrokkelen maar er nu nog even zijn. Ik zucht tevreden en laat Tyler uiteindelijk los. Je kijkt me recht in mijn ogen aan.

"Kan het nog genezen?" 

De naiviteit van je vraag doet me zwak glimlachen. Ik kan mijn hoofd alleen nee schudden. "Nee het kan niet genezen." 

Wat nerveus speel ik met de onderkant van mijn shirt. Het was niet de bedoeling dat hij het zou weten. Maar het was ook niet de bedoeling om gehecht te raken aan zijn gezelschap. Helemaal niet zelfs. Mijn hele leven lang hou ik me een beetje weg van mensen. Ik wil namelijk geen afscheid nemen en ik weet dat afscheid nemen uiteindelijk gaat gebeuren. Zwijgend loop ik weer terug naar binnen met jou achter me aan. Geen van ons durft iets te zeggen. De stilte in de lucht is alles behalve aangenaam en zelfs de geluiden binnen het ziekenhuis kan het onaangename niet breken.

"Speel nog een keer voor me." 

Verbaasd ben ik om wat ik doe. Ik knik namelijk. Spelen is pijnlijk omdat het straks misschien niet meer kan maar het is nog steeds waar ik gelukkig van word. Het is bitterzoet. Maar misschien is het toch een beetje meer bitter dan dat het zoet is.