"Je bent ziek."

Nu pas begint het te dagen. Ik kijk je even recht aan in de ogen maar voel vanbinnen mijn maag in een krimpen.

"Zoiets. Ik zou mezelf nu nog niet ziek willen noemen. Ik sta nog op twee benen."

Ik zie hem glimlachen. Ook al zie ik dat hij het niet meent.

"Wat heb je?"

"Spierziekte." Antwoord ik en ik zucht even zachtjes. Iets wat betekent dat langzamerhand alles het niet meer doet. Iets dat betekent dat ik de toetsen van de piano misschien nooit meer aan kan raken. Het is vreemd om over na te denken. Ik wil er helemaal niet over nadenken. Het maakt me ziek. Niet lichamelijk maar mentaal. "Het is al een wonder dat ik nog op mijn benen kan staan. Ik.....piano spelen gaat ook steeds moeilijker." Mijn blik gaat even naar mijn vingers en ik durf niet meer naar je op te kijken. Ik wil de blik in je ogen niet zien. Medelijden, zo kijkt iedereen me aan. Met pure medelijden maar ik heb geen medelijden nodig. Het enige wat ik nodig heb is iemand die me even vast houdt en tot mijn verbazing is dat precies wat je doet.