Ik ben er minder. Bijna nooit meer eigenlijk. Hoewel ik het gelach van de kinderen mis kan ik daar nu even niet meer naar binnen. Omdat ik weet dat ik daar nog vaker ga zijn. Vaker dan ik wil. Ik mis het niet. De lucht van medicijnen, het eindeloze wit van de muren. Het geschreeuw en gejammer van mensen om me heen. Toch sta ik er. Na een lange tijd. Want er is een ding dat ik wel mis. Hem.

Met passen die zo zwaar aanvoelen als lood loop ik naar binnen toe. Het is stil in de ontvangsthal. Mijn blik gaat even richting het restaurantje aan de linkerkant waar ze het gezellig hebben proberen te maken maar daar in gefaald hebben. Daar zie ik hem zitten. Hij kijkt op. Onze blikken kruizen en ik krijg meteen een warm gevoel. Mijn voeten willen bewegen maar ik sta aan de grond genageld. Dus ik kan alleen maar staan