Hoewel ik nerveus ben. Rode wangen heb. En klamme handen, voel ik me compleet op mijn gemak. De hele avond heb ik een lach van oor tot oor. Mijn ogen stralen wanneer hij spreekt. Mij iets over hem verteld. Als ik hem beter leer kennen. Het eten is heerlijk en voor een moment ben ik even een gewoon meisje. 

"Waarom ben je altijd in het ziekenhuis?" De vraag is over mijn lippen heen voor ik er erg in heb. Tyler zie ik meteen opkijken. Hoewel de glimlach rond zijn lippen blijft staan, verdwijnt die uit zijn ogen. Iets waardoor ik weet dat het de verkeerde vraag is geweest. "Mijn zusje, ze is heel erg ziek." Ik zie hem tranen weg slikken. Zachtjes bijt ik op mijn onderlip. Het enige wat ik kan doen is knikken. Stil. Voor een moment is het stil. "Het spijt me. Ik had er niet over moeten beginnen." De glimlach zie ik weer terug keren. "Het is oké, ik ben blij dat je interesse toont." Ook ik glimlach weer. "Wie zou nou geen interesse in jou tonen?"