Max

Hoe kan ze nou niet begrijpen dat rust ook echt rust betekend? Zij wilde dit kindje meer dan wat dan ook. Voor mij hoefde het in eerste instantie niet. Hoofdzakelijk omdat ik haar docent ben en het niet heel erg in mijn voordeel werkt als de relatie naar buiten zou komen, laat staan dat we dan ook nog een kind hebben samen. Maar wat voor mij ook meespeelt is het feit dat ik liever nog een paar jaar had gewacht met kinderen, zeker als dat dan ook met Yara zou zijn, want ze is nu zelf nog een kind.

En dat merk je aan alles.

Ze is onverantwoordelijk bezig. Ze wil geen adviezen opvolgen. Ze wil in de meest slechte staat waarin ze zou verkeren nog steeds alles doen wat ze normaal deed. Ze is flauwgevallen op school, heeft een schedelbreuk die herstelende is, maar denk dat ze gewoon door kan gaan met geen rust nemen.

Ze moet rust nemen. Als ik haar was en dit kind graag wilde hebben dan zou ik rust nemen, dan zou ik adviezen opvolgen. Als je dit kind meer dan wat dan ook wilt hebben, dan ga je niet het risico lopen dat je straks een doodgeboren baby krijgt, of dat de bevalling misschien wel te zwaar is voor jezelf.

Waarom snapt ze het niet?

Ik loop het appartementencomplex uit en loop naar de auto. Ik stap in en zet de radio wat zachter. Ik zucht. Ik weet niet wat ik kan doen om haar te doen realiseren dat ze de zwangerschap en haar eigen gezondheid op dit moment op nummer 1 moet zetten. Natuurlijk is haar school heel belangrijk, maar ik kan het niet toestaan dat ze naar school gaat in deze staat.

Ik rijd het terrein af en rijdt richting het winkelcentrum. Ik weet niet wat het is, maar ik merk dat ik twijfel. Ik weet niet waaraan. Ik weet dat Yara een perfect meisje is, maar ze is zo jong. Ik zou haar niet kunnen laten vallen nu, maar die zwangerschap is niet slim geweest. Ik had daar streng op tegen moeten blijven. Ik wil Yara als vriendin niet kwijtraken, we kennen elkaar nu toch bijna een jaar en hebben het over het algemeen heel leuk met elkaar, maar die zwangerschap maakt het lastig.

We hebben veel kleine discussies, vooral omdat Yara ontzettend koppig is. En ik weet niet of dat haar karakter is of dat dat komt door de zwangerschap en de stress. Ik weet gewoon niet hoe zij is, zonder de hormonen. En ik weet niet of ik altijd bij haar kan blijven als blijkt dat de hormonen niks te maken hebben met hoe zij soms doet. Ze is lief, ze is heel grappig en ontzettend aantrekkelijk. Ze is geweldig in bed, ze is een goede vriendin. Maar ze is jong... Ze weet nog niet echt wat ze wilt, denk ik.

En ik moet eerlijk zijn, ik weet ook niet wat ik wil. Ik kan haar niet alleen laten met een kind, en ik wil ons kind ook zelf zien opgroeien, maar zoals het nu gaat tussen ons is niet ideaal. We hebben meer ruzies en discussies dan dat we echt leuke momenten hebben. Ik weet nog dat we een gesprek hadden over het gevolg van een kindje op de relatie. We zagen beiden in dat het niet handig was, maar Yara moest en zou het kindje krijgen. En ik heb zelf ingestemd, na veel drammen van Yara. Ik had haar tot een abortus moeten dwingen. Maar het is haar lichaam, ik kan het niet voor haar beslissen.

Ik kom aan bij het winkelcentrum, parkeer de auto en stap uit. Ik begin langs de winkels te lopen. Mijn gedachten gaan alle kanten op. Ik wil Yara. Ik wil haar in mijn leven hebben. Ik wil later echt vader worden. Maar wil ik alles nu al? Ik kan niet echt meer terug. Voor abortus is het te laat en Yara dumpen een paar weken voor de bevalling is het laagste wat ik kan doen. Ik pak mijn telefoon uit mijn broekzak en zie twee gemiste oproepen van Yara. Ik bel haar terug, maar krijg geen gehoor. Ze is vast woedend op mij, als ik haar een beetje ken. Ik stop mijn telefoon weer in mijn broekzak en kijk wat winkels in.

In een van de etalages zie ik babykleertjes liggen. Ik kijk ernaar, zucht en loop de winkel in. Het is misschien niet allemaal ideaal, maar het is ook echt niet zo erg als ik mezelf wijs probeer te maken. Ik kijk naar wat babykleren en kom een klein roze jurkje tegen. Ik pak de kleinste maat en loop naar de kassa. "Is het een cadeautje?" vraagt de vrouw achter de toonbank.

"Ja," zeg ik. Een minuut later ben ik de winkel alweer uit. Ik loop langs de bloemist. Ik ben te fel geweest tegen Yara. Ze heeft zoveel stress. Zij voelt de baby constant, slaapt niet heel lekker en wilt ook haar school afmaken. Ze is kapot en dan durf ik te twijfelen aan de relatie. Ze is 18, ze is druk met van alles en wilt daarnaast ook een goede toekomst op kunnen bouwen samen. Daarom wil ze naar school blijven gaan, ondanks dat het niet heel verstandig is. Ik laat een boeket maken door de bloemist met veel roze en witte bloemen. Terwijl het boeket gemaakt wordt probeer ik Yara weer te bellen, maar krijg geen gehoor. Wanneer het boeket gemaakt is loop ik naar de auto. Ik open het dashboardkastje en pak een foto van de echo, die ik daarin had bewaard. Ik kijk naar het kleine baby'tje op de foto en glimlach. Yara en ik gaan straks gewoon een goed gesprek voeren over haar school en hoe ze daar misschien wel naartoe kan blijven gaan. Ze moet alleen rustiger aan doen. Wij gaan een fantastische toekomst tegemoet samen en worden geweldige ouders voor dit kleine dwergje.

Ik rijd het parkeerterrein af, richting huis. Na 5 minuten te hebben gereden komt het appartement weer in zicht. Ik rijd de parkeerplaats op en zie 2 ambulances staan, vergezeld door nog een politieauto. Ik krijg een naar onderbuikgevoel, pak snel de bloemen en de kleertjes en stap de auto uit. Wanneer ik dichter bij de wagens kom, zie ik dat er in de hal iemand op een brancard ligt. "Yara?" vraag ik. Ik loop voorbij de wagens naar binnen en loop naar de brancard. Mijn wereld lijkt ineen te storten als ik haar zichtbaar in beeld heb en zie dat zij inderdaad degene op de brancard is.