Max

"Ze ligt nog te slapen. Uit de test zijn geen belangrijke dingen teruggekomen. Het kan zijn dat ze een tijdje een beetje duf is en het is nog onbekend of ze geheugenverlies heeft, dus mocht ze niet meer weten wat er is gebeurd dan moeten jullie dat gelijk door koppelen naar ons."

"Konden we al naar haar toe? Max tenminste?" vraagt Yara's moeder.

"Ja, maar ze ligt nog wel te slapen, dus je kan nog niet met haar praten," zegt Anton, de dokter van Yara.

"Geen probleem," zeg ik en loop achter Anton aan.

"Ze is net tussendoor steeds wakker geworden en vroeg constant naar je, we hebben haar wat kalmerende middelen gegeven omdat ze weer ging hyperventileren." Ik ben aan de ene kant blij dat ze aan me dacht en aan de andere kant bezorgd omdat ze zichzelf in gevaar kan brengen door het hyperventileren.

"Weten jullie al meer over de baby?"

"Er is tot nu toe helemaal niks om je zorgen om te maken. De baby heeft er niks van gemerkt, lijkt het." Ik knik. Anton stopt met lopen en opent een deur. Ik kijk de kamer in en zie Yara liggen. Ik voel direct tranen opkomen.

"Och Yaartje," zucht ik en loop naar haar bed toe. Ze ligt helemaal ingestopt onder de dekens. Om haar ogen heen is een lichte blauwe kleur te zien, waarschijnlijk van de hersenbloeding. Verder zou je niet aan haar kunnen zien dat ze bijna dood was. Ik ga zachtjes bij Yara op het bed zitten en pak haar hand vast. Ik kijk naar de deur van de kamer en zie dat Anton alweer weg is.

"Hmmmm," mompelt Yara. Ze beweegt wat heen en weer. "Hmmmhmmm," mompelt ze weer. Ze knijpt zacht in mijn hand en verslapt dan weer haar greep.

"Je hebt me zo erg laten schrikken, Yaar. Ik voelde me zo hopeloos. Ik kon niet doen om je te helpen. Ik kon je eerst niet eens vinden. Ik kon je niet beschermen in de klas zoals ik dat wilde. Ik kon je niet steunen na de les." Yara vertrekt geen spiertje. Ze ligt als verstijfd en heeft een vredige blik op haar gezicht.

"Met de baby gaat alles goed. Ze waren eerst aan het praten over het eerder halen van de baby, maar dat was natuurlijk niet zo fijn geweest." Ik blijf maar gewoon praten in de hoop dat ze mijn stem herkent en wakker wordt. Wat als ze een hersenschudding heeft en me niet meer herkent? Ik kruip naast Yara op het bed. Ze is zo klein in dit bed, dat ik er nog makkelijk naast pas. Ik vertel haar over Mira, Milan en James die alles nu weten en er voor Yara willen zijn en over haar vader die hier ook is, maar ze wordt niet wakker. Ik streel haar wang en leg mijn hoofd tegen haar schouder aan. "Wordt wakker, Yaartje," mompel ik en mede door de vermoeidheid van de emotionele dag val ik langzaam in slaap.

-

"Maxie," hoor ik haar mompelen. Ik open mijn ogen en ga rechtop in het bed zitten. Yara heeft haar ogen nog gesloten. Ze praat in haar slaap. Ik glimlach.

"Yaartje, ik ben bij je," zeg ik en druk een kus op haar voorhoofd. Ze kreunt zachtjes en langzaam wordt ze wakker. "Yaartje," zeg ik.

"Hmm," zegt ze zachtjes. "Wie ben je?" vraagt ze. Ik voel mijn hart even stoppen. Yara glimlacht. "Grapje," zegt ze. Ze tuit haar lippen en wilt omhoog komen om me een kus te geven. Ik druk mijn lippen direct op die van haar en houd haar stevig vast.

"Godverdomme, Yaar. Je hebt echt even geen recht om die grappen te maken," zeg ik een beetje streng.

"Au," zegt Yara.

"Wat is er?" Ik laat Yara los.

"Ik heb hoofdpijn," zegt ze zachtjes.

"Moet ik een dokter zoeken?"

"Nee," zegt ze. Ze kijkt me aan en glimlacht voorzichtig. "Wat is er gebeurd?" vraagt ze. "Ik ben gevallen?"

"Ja," zeg ik. "Wat weet je zelf nog?"

"Alleen dat de klas het weet. Van de baby. Niet van jou," zegt ze. "En dat ik naar de wc ging en moest spugen."

"En dat je ging hyperventileren?"

"Ik weet wel dat ik weinig lucht had." Ik kruip bij Yara onder de dekens en wrijf met mijn duim over haar wang. Ze glimlacht. Een traan rolt over haar wang. "De baby," fluistert ze.

"Alles lijkt goed," zeg ik. "Ze wilden de baby eerst misschien eerder halen, maar ze hebben vooralsnog geen reden om dat te doen." Ik veeg Yara's tranen weg.

"En ik?"

"Je hebt een schedelbreuk, maar een gunstige voor jou. Het is een breuk die vanzelf aan elkaar groeit."

"Moet ik hier blijven?"

"Weet ik niet, maar ik blijf sowieso bij je." Yara begint te huilen.

"Ik wil hier niet blijven, ik wil mee naar huis." Ik ga iets rechtop zitten en veeg een traan bij mezelf weg.

"Ik wil ook dat je mee naar huis komt," zeg ik, "maar ze gaan sowieso nog een extra echo maken en aan de hand daarvan zullen we nieuws krijgen." Yara legt haar hoofd tegen mijn borst aan. Haar hoofd zit ingepakt met verband. Alleen haar gezicht valt te zien, haar haren en oren zijn niet zichtbaar.

"Ik raakte in paniek," zegt ze zacht. "Niet boos zijn."

"Yaartje, ik ben niet boos."

"Maar je deed boos in de klas."

"Ik was gestresst. Mira en James weten nu trouwens ook dat ik de vader ben van de baby," zeg ik. Yara kijkt omhoog en kreunt. Ze kijkt weer terug naar beneden.

"Hoe?"

"Ze hebben het uitgevogeld, geen idee hoe, maar ze houden hun mond. James viel me bijna aan, maar toen hij hoorde hoe je eraan toe was, was hij alleen maar bezorgd om jou."

"En wat als ze het doorvertellen?"

"Ik denk dat ze flink geschrokken zijn van vandaag en jou niet nog meer schade aan willen richten. Dat zouden ze wel doen als ze het doorvertellen." De deur van de kamer gaat open en Anton komt naar binnen met een echo-apparaat.

"Kon ik even snel een echo maken?" Ik stap het bed uit en help Yara haar shirt omhoog te tillen. "Gaat alles goed met je, Yara?" vraagt Anton.

"Een stuk beter nu," zegt ze en ze kijkt naar mij. "Gaat alles ook goed met de baby?"