Max

Ik ga ze allebei kwijtraken. Yara heeft een hersenbloeding en misschien zijn ze er te laat bij en de baby valt onmogelijk te halen nu Yara 25 weken zwanger is. Dat kindje overleeft het niet. Ik staar voor me uit.

"Waar is ze?" De moeder van Yara rent op mij af.

"Ze wordt geopereerd. Ze heeft een schedelbreuk en een hersenbloeding." Yara's moeder stort in. Ik vang haar op. De vader van Yara komt aanrennen. Ik vertel hem wat er aan de hand is.

"Godverdomme," zucht hij en hij heeft tranen in zijn ogen staan. Hij pakt zijn vrouw vast.

"Laat me los!" schreeuwt ze tegen hem. "Dit komt er nou van als je haar niet steunt!" schreeuwt ze. "Dit gebeurd er dan!"

"Dus het is mijn schuld dat zij flauwvalt?"

"Ja! Niemand steunt haar! Ze heeft alleen Max!" De moeder van Yara laat mij los en loopt de eerste hulp binnen. De vader van Yara kijkt me aan en weg.

"Gaat u weg?"

"Ze heeft me niet nodig."

"Yara niet?"

"Mijn vrouw niet."

"Maar Yara sowieso wel," zeg ik en kijk door de klapdeuren naar binnen bij de eerste hulp. De moeder van Yara knuffelt met Mira. "En uw vrouw kan ook wel wat steun gebruiken en u denk ik ook." De vader van Yara kijkt me aan en loopt richting de klapdeuren. Hij zegt geen woord. Ik loop achter hem aan naar binnen.

"Is er al nieuws?" vraag ik aan Milan. Hij schudt zijn hoofd.

"Het is een hersenbloeding he?" vraagt hij. Ik knik. "Kunnen ze dat opereren?"

"Als ze er op tijd bij zijn wel, maar ik weet niet of we op tijd zijn..."

"Ik heb gelijk gebeld toen het gebeurde," zegt Milan.

"Was je erbij?" vraagt Yara's moeder. "Wat is er gebeurd?"

"Ze hyperventileerde en viel. Ik had haar moeten opvangen," zegt Milan en hij begint weer te huilen.

"Ach lieverd." De moeder van Yara slaat haar armen om hem heen. "Je kon het niet weten."

"Ik wist dat ze zwanger was, ik had met haar het lokaal uit moeten gaan. Ze keek me al een aantal keer aan en snelde het lokaal uit zodra ze de kans zag." Milan verteld langzaam en met veel tranen wat er met Yara is gebeurd. Ondertussen kijk ik ongerust de hal van de eerste hulp in. Ik zie een arts door de gang lopen richting ons.

"Familie van Yara?" vraagt hij, wanneer hij bij ons staat. We knikken allemaal. "Ik zou graag de ouders van Yara en de vader van het kindje willen spreken." De ouders van Yara en ik lopen met de arts mee. We komen in een kantoortje. Het klinkt niet alsof we nu een goed gesprek gaan hebben.

"Is het erg?" vraagt Yara's moeder. "Overleeft ze het?"

"Laat die man het vertellen," zegt Yara's vader. "Hoe is het met mijn dochter?" De arts kijkt op het papier voor hem.

"Het is een flinke klap geweest. Haar schedeldak is in tweeën gebroken en door de klap is er een bloedvat in de hersenen gesprongen. We hebben haar meegenomen voor operatie, maar hebben haar bloeddruk al snel onder controle kunnen brengen en hierdoor geen operatie uit hoeven voeren. We zijn nu bezig met het maken van CT's en moeten als ze wakker wordt wat testen doen om verlamming uit te sluiten. De CT's zijn om te kijken of al het bloed gestold is. Mocht dit niet het geval zijn moeten we hoogstwaarschijnlijk opereren."

Het blijft lange tijd stil. De ouders van Yara kijken elkaar aan. "En wanneer wordt ze wakker?" vraagt Yara's vader.

"Kan met een half uur zijn, kan ook nog een paar uur duren."

"En de baby?" vraag ik.

"Daar kunnen we nog niet veel over zeggen," zegt de arts. "Tot nu toe lijkt er niks aan de hand, maar in de verhalen die wij kennen van hersenbloedingen tijdens zwangerschap, zou het kunnen dat we de baby eerder moeten halen."

"Hoeveel eerder?"

"Tot het lichaam van Yara het niet meer aan kan. Dit kan gepaard gaan met zwangerschapsvergiftiging."

"Kunnen we naar haar toe?" vraag ik.

"Na de testen zeker. Liever alleen niet allemaal tegelijk," zegt de arts. "Misschien eerst de ouders."

"Ga jij maar eerst, Max," zegt Yara's moeder. Ik kijk naar Yara's vader. Hij knikt. Ik glimlach.

"Dan haal ik u op na de testen," zegt de arts.