Yara

De toetsweek is begonnen en vandaag heb ik mijn allereerste toets, Nederlands. Deze hele ochtend doe ik mijn best om de laatste dingen voor de toets nog door te nemen, maar het lukt me niet. Ik heb een apart gevoel in mijn buik en ik weet niet of het een goed of slecht gevoel is.

Max zit tegenover mij aan de keukentafel en is wat dingen aan het typen op zijn laptop. Hij kijkt me aan als hij doorheeft dat ik naar hem kijk. "Lukt het met leren?" vraagt hij. Ik schud mijn hoofd.

"Mijn buik doet raar," zeg ik.

"Hoe bedoel je?" vraagt Max. Ik haal mijn schouders op. Max staat op van zijn stoel en loopt naar me toe. Hij komt achter me staan en legt zijn handen op mijn buik.

"Gewoon een soort lichte trapjes, wat ik de afgelopen weken voelde, maar nu voelt het anders."

"Doet het pijn?" Ik schud mijn hoofd. "Leg jij je handen eens op je buik." Ik doe wat Max zegt en leg mijn handen plat op mijn buik. Ik ben nu 21 weken zwanger en voelde sinds ongeveer twee weken terug kleine trapjes in mijn buik. "En?" vraagt Max.

"Ik voel haar trappen," zeg ik, "maar ik weet niet of jij het kan voelen." Ik haal een hand van mijn buik en pak Max zijn hand. Ik kijk Max aan en kijk dan naar zijn hand op mijn buik. "Voel je iets?"

"Nog niet," zegt Max. "Trapt ze al?"

"Ze is nu rustig," zeg ik, "maar hou je hand er nog even op." Max heeft zijn dochter nog niet voelen trappen, dat voelen vaders pas later, omdat de trapjes van de baby nog niet eerder van buitenaf voelbaar zijn geweest.

"Je moet leren voor je toets," zegt Max nadat hij al twee minuten met zijn handen op mijn buik achter me staat. Ik zucht. Max zijn handen glijden van mijn buik.

"Ik ga toch een onvoldoende halen," zeg ik. "Hoe dacht ik dat ik een toetsweek wel aankon met alle stress van de afgelopen weken. Ik moet gewoon tegen de school zeggen dat ik zwanger ben, dan kunnen ze mij helpen."

"Yara, als je dat doet komen er roddels en aangezien best wel een aantal kinderen uit jouw klas opmerkten dat wij goed klikten, zijn die roddels waarschijnlijk niet gunstig voor ons." Ik kijk naar de aantekeningen voor de Nederlands-toets die voor mij liggen.

"Ik ga alleen maar onvoldoendes halen. Alleen jouw vak ga ik goed kunnen maken."

"Yaartje, we hebben gisteren alle stof voor Nederlands doorgenomen en je kent het echt heel goed. Gewoon relaxed die toets maken, je hebt drie uur de tijd." Max kijkt me vanaf zijn laptop aan.

"Jij hebt makkelijk praten. Jij hebt geen baby die trapt in je buik. Hoe the fuck moet ik gefocust een toets gaan maken?"

"Ik weet het niet, oké? Ik probeer je gewoon te helpen en je accepteert het niet." Max reageert gefrustreerd. Ik zucht.

"Ik heb reden om boos te zijn, Max."

"Jij wilde dit kind zo graag," zegt hij boos. "Dan moet je ook kunnen dealen met een beetje getrap in je buik." Ik pak mijn aantekeningen bij elkaar en sta op van de stoel. "Wat ga je doen?" Max staat ook op van zijn stoel.

"Ik ga lopen naar school," zeg ik.

"Ik breng je zometeen naar school. Je gaat nu nog zitten en leren!"

"Je bent mijn vader niet, Max!" Ik loop naar de voordeur. "Laat me gewoon even met rust. Ik trek het allemaal even niet!" Max gaat weer zitten.

"Prima, dan laat ik je met rust. Dan ga je maar weer koppig doen." Ik zucht en loop het appartement uit, met enkel mijn aantekeningen onder mijn arm. Waarom moet hij nou weer zo tegen mij gaan doen? Snapt hij dan echt niet dat het moeilijk is om zwanger te zijn en dit jaar ook nog mijn examens te moeten gaan halen? Ik weet dat ik vooral degene was die dit kind wilde, maar hij zou me wel mogen steunen nu. Ik heb het gewoon moeilijk. Ik loop de trap af en stap het complex uit. Echter ben ik even vergeten dat het nu februari is en het hartstikke koud is.

Ik kijk omhoog naar het appartement van Max. Ik ga niet terug om een jas te halen. Ik loop wel wat sneller. Ik begin mijn weg richting school.

Ik zucht. Hoe ga ik deze toetsweek nog goed kunnen doen? Het is mijn eerste toetsweek nu ik echt wel aardig zwanger ben. De eerste twee toetsweken heb ik met verlenging mogen maken onder de smoes 'privé redenen'. Toen was ik niet meer dan 20 weken zwanger, niet zichtbaar zwanger. Nu is de situatie anders. Ik ben zichtbaar zwanger, ik voel me nog slechter dan in de eerste weken van de zwangerschap en heb het gevoel alsof alles tussen Max en mij op ontploffen staat.

Waar we eerst enthousiast waren voor de komst van ons dochtertje zijn we nu beiden gestrest. Max is gefocust op alle geldzaken omtrent de baby en ondertussen moet ik mij focussen op mijn school. Als ik dit jaar niet mijn diploma haal, zal het volgend jaar niet veel makkelijker worden met een dochter van 1 thuis. Ondertussen voel ik mij ook super slecht en ben ik daardoor heel kattig en koppig richting Max. Ik weet dat hij dat allemaal niet verdient, want hij is echt heel goed voor me, maar het is gewoon moeilijk met al die hormonen en misselijkheid.

"Kom, stap in!" Ik kijk naast me en zie Max naast me rijden met de auto. "We gaan niet met ruzie weg van elkaar." Max stopt de auto wanneer ik stop met lopen. Ik loop naar de deur en stap bij hem in. "We gaan praten."

"Sorry," zeg ik. "Ik weet dat je het allemaal goed bedoelt." Max start de auto weer op en rijdt weg van de plek waar we stilstonden.

"Luister Yara, ik begrijp dat het allemaal moeilijk voor je is, maar jij wilde dit. Jij wilde zo graag een kindje hebben. Je had er van alles voor over. Wat verwacht je dan dat ik zeg in een discussie waarin je vind dat je redenen hebt om boos te zijn, terwijl ik mijn hele leven omgooi om jouw wensen te vervullen? Ik wilde deze relatie niet, uit angst mijn baan kwijt te raken. Ik wilde het kindje niet, uit zorgen om niet de vader te zijn die het kindje verdient. Ik had het liefst nog jaren gewacht met het worden van vader, maar omdat ik zag hoe graag jij het wilde heb ik het goedgekeurd. Kom dan niet met geklaag dat jij reden hebt om boos te zijn, want dat heb je niet."

Ik blijf stil na de woorden van Max. Hij heeft gelijk en ik schaam me voor hoe ik mij heb opgesteld in de discussie.

"Ik verzet bergen voor je als het zou moeten. Jij bent het allerbelangrijkste in mijn leven geworden in hele korte tijd en in die korte tijd heb ik alles geprobeerd om het leven voor jou fijn te maken. Het enige wat ik terugkrijg is ondankbaarheid en geklaag over hoe rot het allemaal voor je is." Ik voel een traan over mijn wang lopen en veeg hem weg. Max pakt mijn hand vast. "Ik weet echt wel dat je een moeilijke zwangerschap hebt, maar zie alsjeblieft in dat ik mijn best doe om het makkelijker voor je te maken."

"Dat zie ik," zeg ik zacht. Ik voel nog meer tranen over mijn wangen lopen.

"Niet huilen, Yaartje."

"Ik wil geen ruzie met je," zeg ik en kijk Max aan met betraande ogen.

"We hebben geen ruzie, oké? Het is al goed." Max parkeert de auto langs de weg en neemt me in zijn armen. "Jouw hormonen en mijn vermoeidheid gaan niet goed samen nu, maar het is al goed, ja?" Ik knik. Max veegt mijn tranen weg. "Ik heb vanochtend, voordat je wakker was, een weekje weg geboekt. Je hebt toch een week voorjaarsvakantie na de toetsweek, dus dan gaan we even een weekje weg." Ik glimlach.

"Waar gaan we heen?" vraag ik.

"We gaan even een weekje naar een huisje op de Veluwe. Dan kan je even tot rust komen, kunnen we wandelen en even genieten van onze eerste en laatste vakantie samen."