Yara

Ik kijk Max aan en glimlach terwijl we het ziekenhuis inlopen. Max heeft voor vandaag vrij kunnen regelen van school en ik heb me, zoals de afgelopen tijd wel vaker gebeurd, ziek gemeld. Max pakt mijn hand vast en loopt met mij naar de afdeling waar de gynaecoloog zit.

Vandaag is de dag. Ik ga erachter komen of ik over 20 weken ga bevallen van een jongen of een meisje. Alles in mij zegt een meisje, maar toch twijfel ik. Je kan het natuurlijk nog niet zeker weten. Pas als de gynaecoloog het bevestigd is het zo.

"Zenuwachtig?" vraagt Max. Ik schud mijn hoofd.

"Nieuwsgierig," zeg ik. We lopen naar de balie waar ik me aanmeld.

"20 weken echo," zegt de vrouw achter de balie. "Een speciale dag voor jullie." Ik knik. "Veel plezier tijdens de echo. Jullie kunnen al naar de gynaecoloog." Ik glimlach en loop enthousiast naar de deur van het kamertje.

"Hallo Yara," zegt de gynaecoloog, wanneer we de kamer instappen. "Hallo Max. Hebben jullie er zin in?"

"Ja," zeg ik. "Ik ben heel benieuwd." We nemen plaats aan het bureau.

"We kunnen het kindje bij deze echo al veel beter zien dan bij de vorige. Zometeen ga ik eerst de baby controleren. Kijken of alles zich goed ontwikkeld. Daarna zal ik jullie het geslacht vertellen. Willen jullie het geslacht nog steeds weten?" Ik kijk Max aan.

"Het is helemaal aan jou, lieverd," zegt hij.

"Ik wil het weten," zeg ik.

"Dan ik ook." Ik glimlach en kijk naar de gynaecoloog.

"Dan gaan we maar gauw beginnen." Ik knik enthousiast en sta op van mijn stoel. Ik loop naar het bed en ga liggen. Ik maak de knoop van mijn broek los en duw mijn broek iets naar beneden. Ik til mijn shirt omhoog en voel hoe de gynaecoloog de gel op mijn buik spuit. Ik ril kort van de kou en kijk naar Max die naast me komt staan.

Ik kijk naar het schermpje waar ik de baby weer op kan zien. Ik heb het kindje nu ruim vijf weken niet kunnen zien. Ik glimlach en kijk naar de gynaecoloog. Ze bestudeerd vol concentratie het scherm.

"Alles goed?" vraag ik bezorgd.

"Ja alles is perfect," zegt ze. "Ik kijk alleen even of alles goed ontwikkeld."

"En doet dat het?"

"Yaartje, ze is pas een minuut bezig. Geduld," zegt Max. Ik kijk weer naar het scherm. Ik ben nu zo ontzettend blij dat ik zwanger ben. Natuurlijk had de tijd beter gekund en was wat extra steun fijn geweest, maar ondanks dat dat nu niet ideaal is ben ik toch blij. Uiteindelijk is het kindje van Max en mij. Ik hoef me niet zorgen te maken om de mening van anderen. Wij willen dit kindje.

"Oké," zegt de gynaecoloog. "Ik heb het geslacht van jullie kindje gezien. Alle organen en ledematen ontwikkelen goed, dus jullie hoeven je daar geen zorgen om te maken. Jullie kindje is gezond. Willen jullie het geslacht nu weten?" Ik knik. De gynaecoloog verplaatst de roller over mijn buik. "Wat denken jullie?"

"Yara is er heilig van overtuigd dat het een meisje is, dus daar ben ik eigenlijk in mee gegaan," zegt Max.

"Yara heeft gelijk," zegt de gynaecoloog. Ik glimlach breed en kijk Max aan.

"Een meisje," zeg ik. Max glimlacht en geeft me een kus. Hij wrijft over mijn wang en kijkt dan naar het scherm.

"Ik zal jullie het even laten zien," zegt de gynaecoloog. "Dit is waar we, als het een jongetje was, een geslachtsdeel zouden moeten zien." Ik pak Max zijn hand vast en knijp er in van enthousiasme.

"Een meisje," zeg ik haast onverstaanbaar. Max knijpt zachtjes terug in mijn hand. Hij kijkt nog steeds naar het scherm.

-

"En welke kleur roze vind je het mooiste?" vraagt Max. Ik kijk naar de drie kleuren die hij vasthoudt.

"Dit hoeven we niet nu al te kiezen," zeg ik na twee minuten staren naar de kleuren.

"Je zei dat je zo snel mogelijk wilde beginnen met een kamertje," zegt Max. "Sneller kan niet."

"Maar ik kan niet kiezen," zeg ik. "Wat als ze niet eens van roze houdt."

"Dan verven we de kamer later weer naar een andere kleur."

"En welke kamer ga je de kinderkamer maken? Je hebt geen extra kamers," zeg ik.

"Ik ben al aan het bellen daarvoor. Ga jij je er nou niet om stressen. Je hebt ons kindje in je buik. Stress is niet goed voor je."

"Ik wil gewoon helpen."

"Welke kleur roze?" vraagt Max nogmaals. Ik zucht en wijs een pastel roze kleur aan.

"Die is het meest neutraal," zeg ik.

"Oké, dan doen we deze." Max loopt voor me uit met twee blikken pastel roze verf in zijn handen. Ik glimlach en beeld me voor hoe hij straks met onze dochter over de straten loopt. Aan hoe hij onze dochter zal beschermen zoals vaders dat horen te doen. Ik zucht en pak mijn telefoon uit mijn jaszak. Ik zoek het nummer van mijn vader op in mijn telefoon en bel hem. "Wat doe je?" vraagt Max.

"Mijn ouders het geslacht vertellen." Max komt naast me lopen en drukt een kus op mijn wang.

"Goed van je," zegt hij. Ik glimlach en wacht tot er word opgenomen aan de andere kant van de lijn.

"Yara?" vraagt mijn vader aan de andere kant.

"Hey," zeg ik. "Is mama in de buurt?"

"Ze is boven. Ik kan haar wel even roepen. Is er iets ergs aan de hand?" vraagt mijn vader. Hypocriet. Hij is het enige erge wat aan de hand is. Dat hij al maanden niks van zich heeft laten horen terwijl zijn dochter zwanger is.

"Nee, we weten het geslacht van de baby," zeg ik. "Ik dacht, misschien willen jullie dat weten."

"Je laat het echt niet meer weghalen he?" vraagt mijn vader. Ik kijk naar Max die bij een babywieg aan het kijken is.

"Nee, we laten het niet weghalen," zeg ik. Max kijkt me aan.

"Je moeder is er, dus je kan het vertellen," zegt mijn vader. Ik ben geïrriteerd door mijn vader. Hij staat er volgens mij nog steeds op dat ik het kindje weg laat halen.

"Hey mama, we weten het geslacht van de baby," zeg ik.

"Echt?! Vertel!" zegt mijn moeder enthousiast. Ik glimlach even. Toch is het fijn dat mijn moeder nu wel blij voor me lijkt te zijn.

"We krijgen een meisje," zeg ik. Ik hoor mijn moeder enthousiast gillen aan de telefoon.

"Gefeliciteerd lieverd!" zegt ze.

"Gefeliciteerd," zegt mijn vader. "Feliciteer Max ook namens ons." Ik ben verward door zijn reactie. Ik had geen reactie van hem verwacht eigenlijk.

"Zal ik doen," zeg ik.

"Hebben jullie al kleertjes gekocht of kunnen wij ook nog inslaan voor jullie? Ik heb nog wel wat oude kleertjes van jou liggen en ik kan nog even wat nieuwe kleding kopen!" Mijn moeder is echt enthousiast.

"We moeten nog kleren kopen, dus extra kleren zijn altijd welkom," zeg ik.

"Top, dan kom ik dat ergens deze week even langs brengen!"