Yara

De les is voorbij en ik wil eigenlijk het liefste langs Max glippen, maar ik weet dat ik dat niet kan doen. Ik blijf in het lokaal.

"Kom je niet mee? We hebben pauze," zegt Mira.

"Ik heb een vraagje aan meneer Willemsen," zeg ik. Max Willemsen. Hoe perfect wil je het hebben?

"Waarover?"

"De planner. Ik kom zo wel," zeg ik.

"Oké," zegt Mira. Ik hoor James iets mompelen en zie hem daarna achter Mira en Milan aanlopen. Wanneer alle leerlingen weg zijn kijkt Max me aan.

"Sorry," zeg ik meteen.

"Sorry? Yara, snap je wat er aan de hand is?!" vraagt Max boos.

"Ja," zeg ik. "En het spijt me, maar niemand komt erachter. Ik zeg niks, beloofd."

"Dat hoop ik niet voor je nee. Waarom kon je niet gewoon vertellen dat je niet 21 was? Ik heb het je zelf nog een tweede keer gevraagd. Had gewoon gezegd dat je jonger was. Dat je nog een tiener was. Weet je hoe erg ik in de problemen kan komen?"

"Ik ben gewoon 18, Max. Je hebt niks illegaals gedaan," zeg ik.

"Dus het feit dat je mijn leerling bent is niet illegaal?"

"Jawel, maar-" Ik stop met praten.

"Je had in ieder geval kunnen vertellen dat je nog op de middelbare school zat, Yara."

"Jij hebt ook gelogen," zeg ik.

"O ja?"

"Ja. Je hebt me niet verteld dat je lesgaf."

"Omdat jij dat überhaupt niet aan me hebt gevraagd, Yara! Waarom heb je gelogen? Ik snap het gewoon niet!" Hij is nu echt boos.

"Je hoeft niet te schreeuwen!" schreeuw ik naar hem. "Niet de hele school hoeft dit te horen!"

"Je had gewoon niet moeten liegen, Yara!"

"Als ik had geweten dat je mijn docent zou worden had ik ook niet gelogen!"

"Waarom heb je überhaupt gelogen?!" We schreeuwen allebei hard tegen elkaar.

"Ik was gewoon dronken," zeg ik kalm. De tranen beginnen op te komen, maar ik doe mijn best ze in te houden. Het is een hele grote schrik voor me geweest om Max hier tegen te komen. Tranen van de schrik heb ik er op het toilet net al uitgehuild, maar nu komen de tranen van spijt. Ik weet dat ik fout zat, maar ik kan niks doen om het terug te draaien.

"Dronken of niet, Yara. Het punt is, je hebt gelogen en nu zit in ieder geval ik in de problemen. Ik kan je geen les blijven geven."

"Dat kan wel," zeg ik snel. "Ik zal niks laten merken."

"Dat maakt niks uit. Ook al laat je niks merken, het is het beste als ik je geen les meer geef. Ik geef wel aan een andere klas te willen."

"Max, ik beloof dat ik niks zal laten merken."

"Dat veranderd niks aan mij, Yara. Ik kan niet lesgeven als ik constant de neiging heb om naar jou te kijken."

"Je kan toch doen alsof ik er niet ben?" vraag ik wanhopig. Ik wil niet dat hij door mij alles verliest. "En anders kom ik gewoon niet meer naar jouw les. Dan geef je me na schooltijd privé-les."

"Yara, dat is helemaal onverstandig. Jij snapt echt niet hoe erg dit is he?!" Max verheft zijn stem weer.

"Jawel, ik snap het wel!" Ook ik verhef mijn stem weer, maar heel overtuigend kom ik niet over nu de eerste tranen over mijn wang rollen. "We kunnen er alleen niks meer aan veranderen!" Max blijft stil en kijkt het raam uit. Hij zucht. "Sorry," zeg ik nogmaals. Max kijkt me aan en staat op van de tafel waarop hij zat. Hij loopt naar me toe.

"Waarom heb je gelogen?" vraagt hij.

"Had je me mee naar huis genomen als ik had gezegd dat ik 18 was? En dat ik nog op de middelbare zat?"

"Waarschijnlijk niet."

"Dan denk ik vanwege die reden," zeg ik en veeg mijn tranen weg. "Ik wist niet dat je mijn docent zou worden. Anders had ik de waarheid sowieso verteld."

"Je had sowieso de waarheid moeten vertellen, Yara." Ik knik en voel weer nieuwe tranen over mijn wangen lopen. "Kom hier," zegt Max en hij strekt zijn armen naar me uit. Ik sla mijn armen om zijn middel heen en huil. Zachtjes, maar veel. Max wrijft over mijn rug.

"Sorry."

"Ik weet dat het je spijt, Yara," zegt Max en hij drukt een kus op mijn haren. "Het verandert alleen niks aan de situatie."

"Weet ik," zeg ik en maak me los uit de knuffel. "Kunnen we nog wel contact houden buiten school? Nee zeker?"

"Nee, dat kan niet helaas," zegt Max. "Ik hoop dat je dat begrijpt." Ik knik en veeg mijn tranen voor de tweede keer weg.

"Ik begrijp het."

"Ik vind het ook jammer," zegt Max, die de teleurstelling kennelijk van mijn gezicht kan aflezen, "maar het zou illegaal zijn, Yara. Wat we hebben gedaan is al tegen de wet. Dan moeten we daar, nu we het weten, zeker niet mee door gaan."

"Dat snap ik," zeg ik. "Ik vond het wel echt heel leuk gisteren, dus in ieder geval bedankt voor dat." Ik ben inmiddels redelijk gestopt met huilen.

"Jij ook bedankt voor de leuke avond," zegt Max.

"Dan ga ik nu wel," zeg ik. "Ik zal niemand over ons vertellen."

"Dank je," zegt Max.

"Dag, meneer Willemsen," zeg ik.

"Dag Yara."

Ik loop de kantine in en zie Mira, Milan en James aan een tafeltje zitten. Ik loop op ze af en kom erbij zitten.

"Heb je gehuild?" vraagt Mira.

"Nee, ik moest net gapen," zeg ik. De standaardleugen die ik gebruik als ik rood ben van het huilen.

"Aw," zegt Milan plagend. "Hoe schattig." James kijkt me aan.

"Je ziet er trouwens goed uit, Yaar," zegt hij.

"Dank je wel," zeg ik. "Dank je wel, dat je aardig kan zijn." Mira lacht.

"Dat krijg je ervan als je niet blij bent voor anderen," zegt ze tegen James.

"Ik ben blij voor haar. Als zij gelukkig is met een man die ze pas 1 avond kent, moet ze dat zelf weten."

"Ik denk achteraf trouwens dat het niks gaat worden," zeg ik, om goed te praten wat ik net heb gezegd. Ik wil niet dat Max door mij in de problemen komt, dus moeten mijn vrienden ook weten dat de gisterenavond waarschijnlijk wel een one night stand was.

"Hoezo nu eens niet?" vraagt James vol belangstelling.

"Ik weet het niet. We mochten elkaar heel erg, maar ik denk dat er geen toekomst in zit of zo. Ik was vrij dronken, dus zo serieus is het niet."

"Dus je hebt je laten ontmaagden door iemand waar je niks mee gaat krijgen?" vraagt James. Ik knik.

"Daar lijkt het op," zeg ik zacht. "Daar lijkt het op."

"En je denkt echt niet dat het wat gaat worden? Je was aan het blozen toen je ons net over hem vertelde," zegt Mira.

"Ik had het naar mijn zin en ik voelde me wel tot hem aangetrokken, maar ik heb niet echt het gevoel dat we voor elkaar gemaakt zijn, als je snapt wat ik bedoel."

"Ja ik begrijp het wel," zegt Mira. "Jammer," zegt ze.

"Ja," zeg ik. "Heel jammer."