Yara

Max drukt een kus op mijn voorhoofd. "Ik zie je vanavond weer," zegt hij. Ik glimlach.

"Ik ga je missen," zeg ik. "Kan je nog vijf minuten hier blijven?"

"Ik vertrek eigenlijk al te laat, Yaar. Ik moet ook nog dingen klaarzetten voor de les." Ik trek een pruillip.

"Oké, tot vanavond dan." Max zucht. "Ja ik wil gewoon niet dat je gaat."

"Ik had gehoopt dat je je goed genoeg voelde om naar school te gaan. Dan konden we elkaar gewoon zien, maar iemand vond het een goed plan om de hele slaapkamer onder te kotsen."

"Kan jij je ook niet gewoon ziek melden?" vraag ik. Max schudt zijn hoofd en komt op het bed zitten.

"Ik ben maar vijf uurtjes weg," zegt hij. "Als je nog even slaapt en een filmpje kijkt dan is die tijd zo voorbij."

"Neem zorgverlof op," zeg ik. Max lacht.

"Geef me een kus. Ik moet echt gaan." Ik druk een kus op Max' lippen. "Tot vanavond, liefje."

"Tot vanavond." Max drukt nog een kus op mijn lippen en loopt dan de slaapkamer uit. "Ik hou van je!" schreeuw ik.

"Ik van jou!" schreeuwt hij terug. Dan hoor ik de voordeur dichtvallen en ben ik alleen. Ik zucht en pak mijn telefoon. Het is nu 2 uur. Max geeft les tot vijf en daarna geeft hij bijles aan eerste klassers. Rond half acht is hij thuis. Ik kruip verder onder de dekens en zet een filmpje aan op YouTube.

Halverwege het filmpje kijk ik naar mijn buik. Soms vergeet ik dat ik zwanger ben. Er gebeurt zoveel om me heen dat ik niet altijd denk aan het kindje in mijn buik. Ergens is dat denk ik goed voor mij, want denken aan het kindje levert om verschillende redenen veel stress op. Ik gok dat die stress alleen maar erger word als de bevalling nadert.

Ik heb mijn moeder gisterenavond gebeld over het bloedverlies. Ze was blij dat alles goed met me ging en zei dat ze binnenkort even langs zou willen komen. Papa heeft nog niks laten weten. Hij zal nooit achter de zwangerschap staan, denk ik.

Gisterenavond was een traumatische avond die goed eindigde. Toen ik het bloed zag wist ik niet wat ik moest denken. Een miskraam kon het niet zijn, dacht ik, maar elke andere reden voor een bloeding tijdens de zwangerschap leek me ook niet echt geruststellend. Gelukkig bleek er niks te zijn, maar de angst die ik toen voelde is niet te beschrijven.

Ondanks dat werd gisterenavond toch nog geweldig. Ik ben nu officieel van Max. Max is nu officieel van mij. Het heeft een aanzienlijke tijd geduurd, zeker omdat we elkaar al vanaf de eerste ontmoeting helemaal geweldig vinden. De situatie zorgde er alleen voor dat je er niet aan toe wil en kan geven. Ik ben nog steeds zijn leerling. Toch houdt dat ons gek genoeg niet meer tegen. Zolang we de relatie voor de buitenwereld geheim houden is er geen probleem.

-

"Yaartje?" Ik voel een hand over mijn haren gaan. Een kusje word op mijn voorhoofd geplaatst. Ik open mijn ogen langzaam en kijk Max aan.

"Ben je al terug?" vraag ik slaperig. Ik rek me uit en kreun. Kennelijk ben ik tijdens mij YouTube filmpje in slaap gevallen.

"Al een uur," zegt Max, "maar ik wist niet hoe lang je al sliep." Ik kijk op mijn telefoon. Het is bijna negen uur. "Wil je nog wat eten?" vraagt hij. Ik schud mijn hoofd en sla mijn armen om Max zijn nek heen. Max pakt mijn telefoon uit mijn hand en legt hem op het nachtkastje.

"Ik wil even knuffelen," zeg ik. Max komt bij me liggen en knuffelt me. "Hoe was werk?" vraag ik nog steeds erg slaperig.

"Ja prima. Zelfde als normaal. Veel lesgeven." Ik knik en sla mijn armen steviger om Max heen.

"En bijles?"

"Ging goed, Yaar. Er waren tien eerste klassers die hulp nodig hadden, dus het was eigenlijk gewoon nog een extra uurtje lesgeven en daarna vragen beantwoorden." Ik kijk Max aan en glimlach. "Wat?" vraagt hij.

"Niks, ik vind je gewoon leuk," zeg ik. "Ik ga morgen weer naar school."

"Weet je het zeker?"

"Ik denk dat het wel lukt. Ik voel me nu goed." Max wrijft over mijn wang.

"Je kan best nog een dagje thuisblijven en rusten," zegt hij. "Jouw lichaam geeft aan dat het rust nodig heeft."

"Ik heb net lang geslapen, dus rust genoeg lijkt mij. Morgen ga ik weer naar school." Max drukt een kus op mijn lippen.

"Morgen heb je twee uur les van mij, dus dan zien we elkaar ook nog op school. Je gaat wel wat eten nu, Yaar."

"Wat heb jij gegeten?"

"Pannenkoeken."

"Ugh, daar heb ik echt geen zin in, Max."

"Waar heb je wel zin in? Dan kijk ik wat ik in huis heb."

"Ik heb zin in cornflakes," zeg ik. Max lacht.

"Dan maak ik cornflakes voor je, maar dat kom je wel even uit bed toch?" Ik zucht en sta op uit bed. Max glimlacht naar me en loopt naar de keuken. Ik volg hem en ga op het keukeneiland zitten.

"Miste je mij vandaag?" vraag ik. Max knikt. "Erg of?"

"Ja heel erg," zegt Max en hij geeft me een kus. Hij zet een schaaltje naast me neer en vult hem met cornflakes.

"Mag ik er chocomelk overheen?" vraag ik. Max gniffelt. Hij pakt het pak chocomelk uit de koelkast en schenkt het over mijn cornflakes heen.

"Je bent een raar meisje," zegt hij. Ik kijk hem verdrietig aan.

"Hoezo?" vraag ik. Max zet het pak chocomelk neer en neemt mijn gezicht tussen zijn handen.

"Het was niet negatief bedoelt," zegt hij. Ik trek een pruillip. "Dan moet je niet gelijk huilen, Yara."

"Hormonen denk ik," zeg ik. Max veegt mijn tranen weg. "Maar wat bedoel je er dan mee?" vraag ik. Max drukt een kus op mijn lippen.

"Je hebt rare trekjes," zegt hij. "Misschien door de zwangerschap, maar ik denk dat heel veel gewoon jouw normale trekjes zijn en ik vind ze heel erg leuk." Ik glimlach.

"Het klonk wel negatief," zeg ik. Max zet het pak chocomelk in de koelkast. Ik neem een hap van mijn cornflakes.

"Zo was het niet bedoeld, schatje."