Yara

Ik zit op de wc-bril en staar naar mijn handen. Door alle spanning ben ik enorm aan het rillen. Ik hoor de gang achter de deur zich vullen met pratende kinderen. Ik zucht. Mijn tas staat nog in het lokaal, dus ik kan de tijd ook niet doden met kijken naar instagram of snapchat.

Het enige waar ik nu mijn tijd mee kan verdoen is denken aan het kindje en Max. Financieel redden we het, volgens Max. Echter wil hij geen kinderen met iemand die bij een andere jongen slaapt. Misschien was het inderdaad niet heel erg slim om zonder wat te zeggen bij Milan te slapen. Max is best jaloers kennelijk. Toen ik bij James achterop de scooter zat werd hij ook al boos.

Ik kijk naar mijn buik.

Raar genoeg wil ik dit kindje meer dan wat. Misschien ben ik bang dat dit het enige is wat mij en Max bij elkaar gaat houden. Misschien denk ik dat dit kindje het enige is wat me minder eenzaam gaat laten voelen. Misschien is dit oprecht wat ik wil.

Ik weet niet wat de reden is dat ik dit kindje zo graag wil, maar ik wil het.

Mijn moeder staat hoe dan ook achter me. Mijn vader niet echt. Hij kan me niet dwingen het kindje weg te laten halen toch? Ik ben al achttien. Hij kan niet voor altijd voor mij blijven beslissen. Dat heeft hij al achttien jaar kunnen doen. Ik ben zwanger, het is mijn keuze.

En die van Max. Die het kindje dus kennelijk wel zou willen, maar niet meer met mij. Hij geeft om mij en het kindje, zei hij, maar hij zei niet dat hij het kindje echt wilde. Hij zei enkel dat het financieel mogelijk was en dat het idee hem wel leuk begon te lijken, maar hij wilt geen kind met mij. Niet met iemand die bij een andere jongen in hetzelfde bed slaapt, ook al is er niks gebeurd. Ik veeg mijn tranen weg, die er inmiddels waren en open de toiletdeur. Ik raak alleen maar overstuur hierdoor.

Ik loop de gang op. Als de vader van het kindje het kindje niet met mij wilt krijgen is het dan wel verstandig het kindje te nemen. Ik heb genoeg vrienden die opgroeien met gescheiden ouders en hoewel hun jeugd niet veel anders is dan die van mij, heb ik toch het liefst dat mijn kinderen opgroeien in een huis met beide ouders aanwezig.

Ik loop richting het leslokaal van Max. De deur staat open, maar er is niemand meer in het lokaal. Ik zie mijn tas nog naast mijn tafel staan en pak hem op. Wanneer ik het lokaal uit wil lopen komt James het lokaal binnen. Hij glimlacht naar me. Ik glimlach terug.

"Ook je tas vergeten?" James loopt naar de tafel waar hij net aan zat en pakt zijn tas van de grond. Ik knik.

"Inderdaad."

"Je bent een beetje afwezig de laatste tijd," zegt James.

"Dat kan," zeg ik. "Er is thuis veel gedoe." Ik verzin het ter plekke, maar er zit wel een kern van waarheid in.

"Je kan altijd bij mij terecht he," zegt James en hij slaat zijn armen om me heen. Ik zet mijn tas op de grond en sla mijn armen om hem heen.

"Dank je," fluister ik. De tranen staan in mijn ogen. Ik zou James nooit durven vertellen dat ik zwanger ben, maar het feit dat hij zegt dat hij er voor me is betekend veel voor me. Ik voel hoe James een kus op mijn haren drukt. Ik kijk hem aan.

"Niet huilen, Yaartje," zegt hij en veegt mijn tranen weg. Ik leun op zijn hand.

"Ik weet het gewoon allemaal niet meer." James drukt een kus op mijn wang.

"Ik weet niet wat er precies aan de hand is, maar ik weet dat jij een van de sterkste meiden bent die ik ken. Je kan alles aan wat er op je pad komt. Als er thuis heel veel gedoe is weet ik zeker dat jij er sterk uit gaat komen. Je kan altijd bij mij slapen als je het even niet trekt." Ik glimlach en sla mijn armen nog een keer om zijn nek.

"Dank je."

"Geen probleem, Yaar." Ik laat James los en we lopen samen het lokaal weer uit. We praten over of James zijn haar moet laten groeien of het moet millimeteren. We maken grappen over onze aardrijkskundedocent. We lachen.

En toch huil ik vanbinnen.

-

Het is half acht. Milan zit op zijn bed en speelt een videogame. Ik zit naast hem en staar enkel naar het spel. Ik heb al drie gemiste oproepen van Max in de afgelopen 10 minuten, hij heeft al minstens vijftien berichten gestuurd en ik heb al een voicemail binnen.

Wanneer mijn telefoon nog twee keer rilt voor de whatsappmelding en ik nog een keer gebeld wordt verontschuldig ik me bij Milan en zeg dat ik even moet bellen.

"De vader?"

"Ja," zeg ik.

"Succes." Ik loop de slaapkamer uit en verplaats me richting de badkamer. Ik draai de badkamerdeur op slot en ga op de wc zitten. Ik bel Max terug.

"Kon je niet eerder opnemen?" vraagt hij als eerste.

"Ik ben bij Milan. Ik kan niet zomaar weglopen."

"Je zou bij mij slapen toch?"

"Ik zei ook niet dat ik hier zou slapen. Ik zeg dat ik hier nu ben."

"Net zoals je vandaag samen met James was op school, terwijl ik vroeg of je wilde wachten in het toilet?" Max klinkt heel erg geïrriteerd.

"Sorry Max, maar ik kon niet blijven wachten op het toilet. Ik bleef denken aan het kindje en ik raakte in paniek."

"Je negeert het feit dat je vrij intiem was met James."

"Stalk jij mij of zo?" vraag ik boos.

"Je stond in mijn lokaal. Mijn spullen lagen daar. Toen ik langs het lokaal liep zag ik jullie."

"Het was alleen een knuffel."

"En een kus."

"Op mijn wang," zeg ik. "Max, ik ben hartstikke loyaal. Ondanks dat jij duidelijk hebt gemaakt geen relatie met me te willen en al helemaal geen kind, ik blijf loyaal."

"Wie zegt dat ik geen relatie en geen kind wil?"

"Jij. Vandaag. Op school."

"Ik zei dat ik dat niet voor me zag als jij bij andere jongens slaapt."

"Je ziet het sowieso niet voor je. Je zoekt elke keer manieren om niet bij me te hoeven zijn."

"Kom naar mijn huis, Yara. Als je nog een nacht bij Milan blijft slapen dan hoef ik inderdaad niet meer bij je te zijn. Ik vind het niet fijn dat mijn vriendin bij een andere jongen in bed ligt."

"Ik kom over een uurtje, ja?" vraag ik.

"Kom nu, alsjeblieft."

"Ik moet mijn spullen nog bij elkaar pakken. Over een uur ben ik er."

"Oké. Tot zo."

Ik loop naar Milan zijn kamer.

"Ik moet gaan," zeg ik. "De vader van het kindje wilt dat ik vanavond bij hem slaap."

"Wil jij dat ook?" vraagt Milan, die het spel op pauze zet.

"Ik denk dat het wel goed is voor mij en de vader. We moeten gewoon een keer echt goed praten, zonder boos op elkaar en de situatie te worden."

"Oké. Zal ik helpen je tas inpakken?"

"Als je wilt heel graag," zeg ik.

"Ik kan je ook wel ergens afzetten als je wilt."

"Je bent veel te lief." Milan glimlacht en drukt een kus op mijn haren.

"Je bent als een zusje voor me. Ik heb alles voor je over." Ik krijg weer tranen in mijn ogen.

"Zwangerschapshormonen," zeg ik.

"Dat smoesje heb je de afgelopen drie dagen continu gebruikt," lacht hij.

"Het is wel een ideaal smoesje," zeg ik. Milan lacht.

"Is het toch ergens goed voor, die zwangerschap."