Yara

Ik zit weer bij Max in zijn appartement. "Dan zorg ik dat ik morgen na school gelijk naar huis kom," zeg ik.

"Als je dat maar beloofd. We willen je nu liever bij ons thuis hebben, maar ik snap dat schoolprojecten voorgaan." Mijn moeder had er wat moeite mee dat ik vandaag weer niet thuis kwam slapen, maar ik hoorde mijn vader op de achtergrond zeggen dat het voor school was, dus dat het prima is.

"Sociale interactie met vrienden is misschien wel goed voor haar," hoor ik mijn vader zeggen.

"Ik heb al ja gezegd," zegt mijn moeder tegen hem. "Voor het avondeten thuis morgen!" zegt ze tegen me.

"Is goed. Ik hou van je." Dan hang ik op. Ik kijk naar Max die de slaapkamer in komt lopen. Het is net acht uur, maar ik kreeg na het avondeten ontzettende buikpijn dus ik lig al zeker een halfuur in bed. Max kwam met het voorstel om te blijven slapen.

Ik zei dat het me niet slim leek, maar hij zei dat hij wel op de bank zou slapen of met een muur van kussens tussen ons in. Hij wilde me alleen in de gaten kunnen houden in verband met de baby.

"Hoe is het met de buikpijn?" vraagt hij. Ik haal mijn schouders op.

"Wel oké. Het waren gewoon wat krampen. Dat is toch normaal?" vraag ik. Ik weet zelf helemaal niks over zwangerschappen. Ik had verwacht dat ik dat pas op mijn 25e hoefde te leren.

"Het is normaal om buikpijn te hebben, ja." Max komt bij me op het bed zitten.

"Misschien heb je gelijk, Max," zeg ik. Max fronst zijn wenkbrauwen.

"Waarover?"

"Dat het beter is het kindje weg te laten halen." Max schudt zijn hoofd.

"Je zegt dit nu omdat je wilt dat wij een kans hebben, maar je staat er niet achter," zegt hij. Ik zucht.

"Max, ik zeg nu wat je de afgelopen week wilde horen, accepteer het dan ook," zeg ik.

"Sta je erachter of niet?" vraagt hij. Ik haal mijn schouders op en kruip verder onder de dekens.

"Ik wil jou op dit moment liever dan het kindje," zeg ik. "Ik heb de afgelopen week het gevoel gehad dat ik je kwijt was en weet dat ik dat niet meer wil voelen." Max stapt van het bed af en loopt naar de andere kant van het bed. "Ik weet dat jij nog niet klaar bent voor een kindje en ik al helemaal niet, maar ik kijk gewoon op tegen abortus."

"Je weet dat je het niet alleen hoeft te doen toch? Ik kan meegaan, Yaar. Ik wil alleen dat je dit nu niet alleen zegt omdat je weet dat ik dat wil horen, maar ook omdat je het zelf wilt."

"Ik wil het niet, maar het moet," zeg ik. Max komt naast me zitten in bed.

"Je hoeft niet bang te zijn voor de abortus," zegt Max.

"Ik ben niet per se bang voor de abortus, maar meer voor daarna. Wat als ik je straks alsnog niet kan krijgen? Wat als de relatie je toch teveel wordt? Dan heb ik niemand meer. Jou niet. Het kindje niet."

"We gaan hoe dan ook proberen om ons te laten werken, maar je staat niet achter de abortus, Yara. Dan ga ik jou dat nu ook nog niet laten doen. Je hebt nog tot 24 weken om te beslissen of je het kindje wilt of niet."

"Het wordt alleen maar moeilijker om abortus te plegen naarmate ik langer wacht," zeg ik.

"Dat zou best kunnen, ja."

"Misschien moest het wel zo zijn, Max. Dat we samen een kindje kregen op deze leeftijd. Iemand heeft dat zo gewild."

"Niemand heeft het gewild, we zijn gewoon onveilig bezig geweest."

"Lijkt het je ergens niet leuk om een kindje te hebben?" vraag ik.

"Natuurlijk lijkt het me leuk om een kindje te hebben. Ik wil echt wel een huisje, boompje, beestje, maar nog niet nu."

"Dus je zegt echt nee?" vraag ik. Max knikt.

"Wil je het kindje dan op zijn minst nog zien?"

"Wil je eerst het kindje zien voordat je abortus ondergaat?" vraagt Max.

"Ik wil dat jij het kindje ziet voordat ik abortus ga plegen. Dat is mijn enige manier om je over te kunnen halen," zeg ik. Max zucht en schudt zijn hoofd.

"En als ik het uiteindelijk alsnog niet wil heb je het voor jezelf moeilijker gemaakt." Ik haal mijn schouders op.

"Je zei dat je het kindje alleen kon accepteren als het kindje er was en je het voor het eerst zag. Dat probeer ik nu te creëren."

"Wanneer wil je een echo laten maken?" vraagt Max.

"Ik ben nu iets meer dan een maand zwanger. Ik weet niet hoeveel ze dan als kunnen zien."

"Niet veel. Pas bij de acht à tien weken echo kan je een kindje goed zien. In ieder geval de vormen."

"Maar je wilt zeker niet dat ik het kindje nog zo lang houdt?"

"Ik wil niet dat je straks nog verdrietiger bent. Mij maakt het niet uit wanneer je abortus ondergaat."

"Ik wil de echo doen."

"Dan wachten we nog een paar weken, maar ik ga er niet vanuit dat mijn mening verandert." Ik ga op Max zijn schoot zitten en speel met de knoopjes van zijn overhemd. "Seks gaat mijn mening ook niet veranderen," zegt Max en glimlacht.

"Misschien doe ik dat niet om je mening te veranderen. Misschien doe ik dit gewoon omdat ik het wil," zeg ik en maak zijn bovenste paar knoopjes open.

"Had je geen buikpijn?"

"Seks helpt toch tegen buikpijn?" vraag ik.

"Dat is waar," zegt Max en hij geeft me een kus, "maar seks heeft al genoeg problemen veroorzaakt."

"Veel meer kan het niet veroorzaken," zeg ik en open het laatste knoopje. Max leunt iets naar voren en trekt zijn overhemd uit. Ik glimlach en laat hem daarna mijn t-shirtje uittrekken. Ik sla mijn armen om zijn nek en druk zachte kusjes op zijn lippen. De kusjes gaan over in langzaam gezoen. Het is geen zoen uit lust meer, zoals de eerste paar avonden, maar uit liefde. Zo voelt het tenminste.

Ik maak Max zijn riem los.

"Yara," zegt hij. Ik haal mijn lippen van de zijne af en kijk hem aan. "Hoe graag ik het ook zou willen, ik kan het niet," zegt Max.

"Biologisch gezien niet?"

"Psychologisch gezien niet. We hebben nog niks van duidelijkheid over wat er met het kindje gebeurd, je ouders weten niks van ons en we hebben een beetje een ingewikkelde relatie." Ik stap van Max zijn schoot af en stap uit bed.

"Dan doen we het niet," zeg ik. Tot dusver mijn gevoel over de liefde. De zoen was misschien wel puur uit lust, maar lust heeft de zwangerschap veroorzaakt, dus vanaf nu kan lust er niet meer zijn. Lust brengt problemen.