Yara

Ik kom bij Max zijn appartementencomplex aanfietsen. Hij staat buiten te wachten, bij zijn auto. Wanneer hij me ziet aanfietsen glimlacht hij. Ik weet dat hij me ook leuk vindt, maar hij wilt het niet toegeven, want dat zou 'illegaal' zijn.

"Je hebt best snel gefietst, of niet?" vraagt hij. Ik knik en stap van mijn fiets af. Ik zet mijn fiets bij Max zijn auto. "Je moet rustig aan doen, he."

"Alles gaat nu goed met me. Ik ben nog een klein beetje moe, maar op zich gaat alles goed." Max loopt naar de ingang van het complex en opent de deur voor me. "Dank je," zeg ik.

Eenmaal bij zijn appartement schenkt hij een glas water voor me in en gaan we op de bank zitten. Ik kijk het appartement rond. Ik ben hier vorige week voor het laatst geweest, toen ik Max vertelde over de zwangerschap.

"Waarom wilde je precies afspreken, Max?" vraag ik.

"Je weet dat ik het kindje niet wil, maar jij wilt het kennelijk wel. Ik ben benieuwd naar hoe je je toekomst dan voor je ziet."

"Ik heb alles nog niet uitgedacht. Ik ga ervan uit dat jij het kindje niet wilt, ook niet nadat je hebt nagedacht eigenlijk. Ik ben zelf misschien inderdaad niet in staat helemaal alleen voor het kind te zorgen, dus ik ben bang dat ik het straks alsnog moet laten weghalen."

"Waarom wil je het kindje, Yaar?"

"Dat heb ik al verteld," zeg ik.

"Omdat het tegen je principes ingaat om het weg te laten halen?"

"En omdat ik het kindje de laatste tijd de hele tijd bij me heb," zeg ik.

"Toch wilde je zelfmoord plegen. Tot dusver heeft het kindje je nog geen geluk gebracht."

"Jij zei dat je het kind niet wilde en werd boos op me. Ik denk dat dat de voornaamste reden is," zeg ik.

"Geef je toe dat ik de reden van je zelfmoordpoging was?" vraagt Max. Ik kijk naar mijn glas water.

"Ik dacht gewoon dat ik er alleen voor zou staan. Alleen jij weet van de zwangerschap, Max. Alleen jij kon me helpen en jij was degene die me niet wilde helpen."

"Je snapt toch dat ik tijd nodig had om alles te verwerken?" Ik knik.

"Ik heb ook tijd nodig, nog steeds, maar ik had wel verwacht dat je minder boos zou worden. Het is niet alleen mijn schuld dat ik zwanger ben." Ik zie Max zijn blik naar mijn buik gaan. Ik leg mijn armen voor mijn buik.

"Ben je blij dat je zwanger bent?" vraagt Max en kijkt me weer in mijn ogen aan.

"Nee, maar ik probeer het te accepteren."

"Weten je ouders het al?"

"Nee en voorlopig hoeven ze niks te weten."

"Ik denk beter dat je dat vrij snel kan vertellen. Ze hebben er ook wat in te zeggen vind ik."

"En stel ze vinden dat ik het kind kan houden?"

"Denk je dat ze dat vinden?" vraagt Max. Ik schud mijn hoofd.

"Ik vraag alleen, stel ze vinden dat ik het kan houden, sta jij er dan achter?"

"Ik denk dat ik er niet achter kan staan tot het kindje er is en ik het voor het eerst kan zien en me ermee verbonden voel. Als het kindje er is zal ik het wel moeten accepteren, maar ik wil eigenlijk dat het niet tot dat komt."

Ik zeg niks. Ik kijk naar het glas water in mijn hand en neem er een slok van. Hij wilt het kind echt niet. Ik weet niet wat je doet in zo'n situatie. Moet ik het kind weghalen omdat hij het wilt? Of moet ik het kind juist houden omdat ik het kindje niet wil doden?

"Hoe voel je je, Yara? Als in lichamelijk en mentaal?" Hij verandert het onderwerp.

"Lichamelijk gaat het. Ik ben wel vaak misselijk, maar dat is vrij normaal. Mentaal weet ik niet hoe het gaat. Ik voel me redelijk."

"Denk je echt dat het kindje je gelukkig gaat maken?"

"Dat weet ik niet, maar ik wil het ook niet weg laten halen."

"En wat verwacht je tussen ons? Wil je doorgaan met de relatie zoals hij was?"

"Is het een officiële vraag?"

"Nee," zegt Max. "Het is een vraag uit interesse. Hoe verwacht je onze relatie?"

"Ik denk dat het kindje houden niet goed voor onze relatie gaat zijn, want dan heb ik niet naar je geluisterd. Ik denk het kindje wegdoen-"

"Laat de baby buiten beschouwing," onderbreekt Max me.

"Als de baby er niet was dan gok ik dat onze relatie nog oke zou zijn geweest. Nog steeds moeilijk, maar een heel stuk makkelijker." Ik heb door wat hij doet. Hij wilt dat ik inzie dat we niks gaan worden als de baby er komt. "Ik vind het niet leuk wat je doet, Max. Ik weet dat je het kind niet wilt, maar manipuleren is niet oke."

"Ik manipuleer niet. Kennelijk maak jij zelf conclusies uit de antwoorden die je geeft."

"Max, stop. Je weet dat wat je doet fout is."

"Yara, zonder dat kind hebben we een soort van een kans."

"Weet je, ik doe het wel alleen." Ik zet mijn glas op de tafel. "Jij wilt het kind niet, dat heb je vaak genoeg duidelijk gemaakt. Je zegt dat je erover gaat nadenken, maar je hebt je keuze al gemaakt. Je hoeft het kind niet te hebben. Ik maak wel een afspraak en laat het weghalen." Ik loop naar de voordeur en loop het appartement uit. Op de gang, nadat ik de deur heb dichtgetrokken, begin ik te huilen.

Ik weet het gewoon niet meer. Deze hele dag is een rollercoaster. Eerst wilt Max er nog over nadenken, nu heeft hij zijn keuze al gemaakt. Niet alleen over de baby, maar automatisch ook over ons. Op geen enkele manier zal het tussen mij en Max nog werken. Hij wilt het kind niet, ik wel. Als ik het kind laat weghalen dan wil ik niks meer met hem en als ik het houd wilt hij niks meer met mij.

Ik hoor de deur achter me opengaan.

"Zelfs zonder dat kind hebben we geen kans, Max. Bespaar me alsjeblieft dit gesprek."

"Je beseft niet welk effect een kind op je leven gaat hebben. Ik ben pas vierentwintig, Yaar. Ik ben net begonnen met werken. De helft van mijn salaris gaat naar dit appartement. Ik heb ook niet enorm veel geld om nu voor een kind te zorgen."

"Ik ga naar huis, Max," zeg ik en loop van de trap af. Wat hij verteld is geen nieuw nieuws, dus ik wil hier niet langer blijven en aanhoren wat ik al weet.

"Ik wil niet dat je zo naar huis gaat," zegt hij.

"Je kan me maar beter even alleen laten." Ik loop door op de trap. Max volgt me.

"Dat was ik van plan, maar toen wilde je zelfmoord plegen juist omdat ik er dus niet voor je was."

"Ik weet het allemaal niet meer, Max. Volgens mij hadden we nooit echt een kans samen." Max haalt me in.

"Ik wil echt mijn best doen voor ons, maar ik denk niet dat deze relatie je gelukkig gaat maken." Max zorgt dat ik stop met lopen en neemt mijn gezicht tussen zijn handen. "Wat we ook doen met het kindje, de relatie blijft moeilijk." Ik knik zachtjes.

"Maar je wilt het wel proberen?" vraag ik voorzichtig.

"Ik wil eerst kijken hoe je het met het kindje wilt oplossen." Max drukt een kus op mijn lippen. "Dan kijken we daarna wat er tussen ons kan gebeuren."

"Wil je het kindje echt niet houden?" vraag ik voor de zoveelste keer.

"Het lijkt me niet de slimste beslissing. Zo lang kennen we elkaar ook nog niet. Je wilt een kind niet opvoeden met gescheiden ouders. Dat is voor niemand leuk. En we hebben allebei ook niet enorm veel geld en tijd voor een kindje." Hoe vaker hij zijn rijtje standpunten opnoemt, hoe meer ik besef dat het inderdaad niet slim is om het kindje te krijgen.

Ik weet dat mijn relatie met Max meer kans van slagen heeft zonder het kindje, maar heb ik dat ervoor over?