Yara

Woensdag. Ik ben pas een avondje thuis geweest, maar wil nu alweer naar school. Ik ben heel erg misselijk en nog moe door het laatste beetje slaapmiddel dat in mijn lichaam zit, maar ik moet naar school.

Ik moet Max zien.

Mijn ouders weten nog steeds niet van de zwangerschap. Ik weet niet hoe ik ze moet vertellen dat ik zwanger ben en dat het kind van mijn docent is. Ik parkeer mijn fiets in de fietsenstalling van de school.

Ik zie Mira, James en Milan bij elkaar staan. Ze zijn druk in gesprek en merken me niet eens op. Ik zet mijn fiets op slot en denk weer aan de baby. Hoe moet ik het mijn ouders ooit gaan uitleggen.

Papa en mama, ik heb een keer een jongen ontmoet en er diezelfde avond seks mee gehad. Later bleek dat het mijn docent was, maar ben ik nog een aantal keer met hem naar bed geweest en nu ben ik zwanger. We hebben nu geen relatie, maar ik wil het kind wel houden.

Zo kan ik het niet brengen.

Papa en mama, ik ben verliefd geworden op mijn docent en ik kende hem al van eerder. We hebben een aantal keer seks gehad en nu ben ik zwanger.

Dit gaat op geen enkele manier leuk klinken. Ze zijn daarnaast ook nog steeds verward door mijn zelfmoordpoging. Ik heb ze uitgelegd dat ik de laatste tijd veel stress had door school en dat er wat gedoe met vriendinnen was. De combinatie van die twee gaf paniek en nog meer stress en toen zag ik het niet meer zitten.

Ze waren boos. Ze hebben een dag amper tegen me gepraat, maar gisterenavond wilden ze weer praten. Ze willen dat ik naar een psycholoog ga, dus morgen ga ik na school met mijn moeder naar een psycholoog. Een intakegesprek. Misschien kan ik met een psycholoog overleggen hoe ik het zwangerschapsnieuws bij mijn ouders moet brengen.

Ik loop langs Mira, Milan en James en loop de school in. Ze merken me nog steeds niet op. Misschien maar beter ook. Ik wil ze niet betrekken bij mijn drama. In een rechte lijn loop ik naar mijn kluisje. Ik leg mijn jas erin en loop dan naar Max zijn lokaal. Hij is al binnen. Ik klop zachtjes op de deur. Hij kijkt me aan en glimlacht. De deur gaat open en Max gebaart me naar binnen te komen.

Wanneer de deur weer dicht is slaat hij zijn armen om me heen. Hij neemt mijn gezicht daarna tussen zijn handen en drukt een heleboel kusjes op mijn lippen.

Ik had dit enthousiasme niet verwacht. Twee dagen terug, aan de telefoon, klonk hij niet ontzettend blij.

"Ik ben zo blij dat je hier bent," zegt hij. "Levend, gezond." Ik glimlach.

"Sorry," zeg ik voor de zoveelste keer. De afgelopen twee dagen heb ik nog nooit zo vaak 'sorry' gezegd. Zowel mijn ouders als Max gaven zichzelf de schuld voor de zelfmoordpoging. Terwijl de enige schuldige ikzelf ben.

"Yara, geen sorry meer zeggen. Het is gebeurd. Het was naar, maar je leeft nog. Laten we er voor nu even niet over praten," zegt Max. Hij drukt een kus op mijn lippen en daarna nog een klein kusje op mijn neus.

"Mag ik wel vragen naar of je al hebt nagedacht?" vraag ik.

"Ik heb nagedacht, maar blijf bij mijn besluit."

"Dus je wilt het kind niet houden?"

"Het is gewoon niet slim, Yara. Dat ga je wel inzien." Max neemt mijn gezicht weer tussen zijn handen en zorgt dat ik hem recht in zijn ogen aankijk. "Je hoeft het niet alleen te doen. Ik ben bij de abortus. En ik blijf ook bij je."

"Ik wil die abortus niet, Max."

"Je moet, Yara."

"Het is niet alleen jouw kind," zeg ik. "Het is niet alleen jouw keus."

"Dat begrijp ik, maar je gaat inzien dat je dit kindje niet kan krijgen. Of je het nu wilt of niet, je kan het niet houden. Je bent niet in staat een kind op te voeden. Je hebt de financiële middelen er niet voor."

"Als je het kind niet wilt, betekend dat dan dat je mij ook niet wilt?"

"Ik denk dat de relatie voor ons niet gezond is nee. Als jij zelfmoord wilt plegen dan denk ik dat we beter geen relatie kunnen hebben. Je kan er mentaal niet mee omgaan en ook voor mij is het heel moeilijk." Ik begin uit het niks te huilen. De emoties zaten wel al hoog, maar nu komt alles eruit. "Kom hier," zegt Max met een zucht. Hij neemt me in zijn armen.

"Ik wil geen knuffel," huil ik en maak me los uit Max zijn armen.

"Wat wil je dan?"

"Ik wil dat ik je niet had ontmoet," zeg ik huilend en loop naar de deur van het lokaal. "Ik wil dat ik niet verliefd op je was." Ik open de deur.

"Niet weggaan nu," zegt Max.

"We willen niet hetzelfde, Max."

"Ik vind het inderdaad onverstandig, maar ik ga zeker niet praten met de deur open, dus doe hem dicht." Ik schud mijn hoofd.

"Ik wil het kind," zeg ik.

"Yara, wil je dat de hele school het weet?" Ik trek de deur dicht.

"Waarom wil je het kind niet?" vraag ik en veeg mijn tranen weg, maar huil nog door.

"Omdat het niet slim is, Yara. Hoe zie je het voor je? We hebben al een moeilijke relatie. Een kind erbij lijkt me nog onverstandiger dan deze relatie al is. Je zelfmoordpoging maakt ook niet beter. Je hebt jezelf en het kind in gevaar gebracht."

"Daardoor besefte ik dat ik het kindje wil. Ik heb de laatste tijd al het gevoel dat ik helemaal alleen ben. Ik kan met niemand praten over ons." Tijdens het praten word ik kalmer. "De enige die me nu iets minder alleen laat voelen is dit kindje. En het leeft nog, ondanks mijn domme zelfmoordpoging. Ik wil het nu niet doden door abortus."

"Je moet het niet zien als doden, Yara. Dat heb ik je al verteld."

"Zo voelt het voor mij wel."

"Ik snap dat je je minder alleen voelt door het kindje, maar je bent niet alleen. Dat we geen relatie kunnen hebben betekend niet dat ik er niet voor je ga zijn. Ik geef wel om je."

"Dan word dus alleen je leerling?"

"Ja."

"Dus waarom zoende je me net dan?"

"Dat was niet nodig geweest, maar ik ben blij om je weer bij bewustzijn te zien."

"Volgens mij weet jij ook niet wat je wilt, Max. Je zoent me, maar je wilt geen relatie. Je hebt onveilige seks, maar wilt geen kind. Je zegt dat je van me begon te houden, maar toch niet kennelijk. Misschien moet je nadenken over wat je met ons wilt en niet bepalen wat ik moet doen. Voorlopig houd ik het kindje sowieso." Dan loop ik het lokaal uit. Ik moet over 5 minuten gewoon weer het lokaal in, want ik heb les van Max, maar ik kan hem misschien nu beter even alleen laten.

Dan kan ik ook nog even alleen zijn. Alleen met het kindje in mijn buik.