Gözlerin sahte atışmaları arasında kayan bir yıldızı seçti gözlerim
Kar taneleri henüz vuku etmemişti yeryüzüne
Beklemedeydim, nerede, nerede, nerede..
Dışarıda kar kıyamet, hava soğuk
Kapalı odalar ardında, sayısız, rengi siyaha dönmüş beyaz kutular
Hepsi narin, korunmasız ve binlerce defa tekmelenmiş oradan oraya
O tek odanın tek bir penceresinden izlerler hayatı
Gündüzleri aydınlanır tek kareden, geceleri zifiri yalnızlık
O kar tanesinin vuku ettiği anı beklerler..
Aralığın sonları ki geceler uzun, düşüncelerimi körükleyen o keşmekeş yalnızlık, uzun ve usulca dindirir gözlerimi
Ölüme uyumak nedir ki, bir satırın üstünde gider varlığım
Ve ben, bu gecelere dargınım..
Aralığın sonlarıydı, ne o kar tanesi ne tek bir gülümseme vardı
Garipti kışın yalnız kalmak..
Onca kardan adam, altında bir poşet kayan çocuklar arasında,
En önemlisi vuku etmekte olan kar tanesinin altında,
Yalnızdım..
Duyulmuyordu, belki görülmüyordu kar kıyamet arasından çığlıklarım
Belki ciddiye alınmazdı artık yorgun düşmüş bakışlarım
Saat on ikiye altı kala sisler içinde uyurum
Ne bu karda kışta sokakta yatan bilir halimi
Ne şöminesine karşı uzanmış ayaklar
Nisan başlarında gebe kalmış bir kadının telaşı var hatıralarımda
Yazılmasından korkarlar, eski bir hikayenin başka ellerle,
Bu harabeye dönmüş dar sokaklarda..
İşte süzülüyor beklenen kar tanesi
Kışın anlamı mıdır yoksa sahte bir beyaz peri mi?
Ya yalnızlığın sonu, ya sahte gülümsemelerin başı
Aralığın puslu perdesi ardından, yine süzüldü bir kar tanesi..
Ne olur bir daha yorma kendini,
Ait olduğun mevsime ben ait olamıyorum belli ki..