Ik slenterde weer weg van de snelweg, maar mijn gepieker hield niet op: ik bleef maar herhalen wat voor verschrikkelijk mens ik was en hoe erg ik me moest schamen, wat ik voor vreselijks gedaan had en dat ik mezelf nooit genoeg zou kunnen straffen, zelfs niet het beëindigen van mijn leven.

Maar waarom moest het dan toch van mezelf?

Ik liep er een tijdje over na te denken en opeens begreep ik het: Wieteke.

Ze had altijd geloofd in een leven na de dood, net als ik, overigens. Als ik hier zou sterven, zou ik haar weerzien.

Eindelijk zou ik om vergiffenis kunnen smeken bij de enige waar het er echt toe deed.

Ik kon mijn excuses aanbieden voor wat niet goed te maken was, maar bij de enige die het echt verdiende.

En belangrijker nog, veel belangrijker, ik zou mijn beste vriendin weer kunnen aankijken.

Hoewel, aankijken? Zou ik haar ooit nog recht in de ogen kunnen kijken? Had ik nog wel het recht haar mijn beste vriendin te noemen? Verdiende ik het überhaupt haar ooit weer te zien?

Het antwoord op alle drie die vragen, is nee.

Nee, ik zou haar nooit meer recht in de ogen kunnen kijken. Ik had haar vermoord.

Ik kon haar niet meer mijn beste vriendin noemen. Als ze nog ergens was, dan haatte ze me zonder twijfel.

Ik verdiende het niet haar weer te zien, dat zou te veel goedheid voor mij zijn.

Ze was voorgoed van me verwijderd, maar toch moest dit lijden stoppen.

Als ik dan moet wegkwijnen van schuldgevoel, laat me dat dan in elk geval niet hier doen. Niet in dit leven.

Ik realiseerde me wat er met me aan de hand was, waarom mijn gedachten al dagenlang in een cirkel rond bleven gaan:

Ik was aan het verdrinken.

Ik zonk steeds dieper weg, steeds dieper naar de bodem, alsof er lood aan mijn voeten zat.

Aan het begin had ik nog tegengesparteld, maar dat had ik inmiddels allang opgegeven.

Ik voelde hoe ik bijna echt stikte bij het denken aan die metafoor en plotseling wist ik het.

De perfecte manier om dit lijden te stoppen. Om dit leven te stoppen.